Empathie is iets geweldig moois. Het is het horen van de behoefte bij de ander, terwijl die zich daar zelf misschien niet eens van bewust is. Om empathie te kunnen tonen voor de ander, is het wel nodig dat je contact hebt met je eigen gevoelens en behoeften. Daarover ging de uitleg die ik hier doorgeef:
- Als je leven over rozen lijkt te gaan met een onbewolkte hemel, heb je veel innerlijke ruimte. Dan is het eenvoudig om aan anderen empathie te kunnen geven, ook als die ander zich niet zo gelukkig uitdrukt. Niets kan jouw eigen geluk verstoren.
- Als er wat wolkjes aan je hemel verschijnen en de rozen laten hun doornen zien, wordt je innerlijke ruimte wat krapper. Het wordt lastiger om de ander empathie te kunnen geven zonder meer, maar wat je nog wel kunt, is de ander feedback geven op de manier zoals gebruikelijk binnen geweldloos communiceren: de objectieve waarneming van wat er is gezegd of gedaan, het gevoel dat je daarbij kreeg, jouw behoefte die niet is ingevuld en een concreet verzoek. Op deze manier geef je op een verbindende manier uitdrukking aan wat er bij jou van binnen gebeurt.
- Als de wolkjes dikke regenwolken worden en je echt schrammen oploopt van de doornen, wordt je innerlijke ruimte nog krapper. Op dit punt heb je zelf empathie nodig. Als je helemaal gehoord bent (dat kan ook zijn door jezelf), heb je ruimte om een stapje verder te gaan en weer in contact met de ander te gaan.
- Als er een wolkbreuk losbarst en je raakt echt gewond, is je innerlijke ruimte op z'n smalst. Dan is het tijd voor een time-out: je loopt weg of er gebeuren erg vervelende dingen.
Ik vond dit deel van de cursus erg verhelderend, maar ook heel confronterend. Ik besefte namelijk dat ik het grootste deel van mijn leven in de onderste categorie heb doorgebracht: niet in contact met mijn gevoelens en behoeften, en ik leefde niet echt in mezelf maar was altijd ergens in aan het vluchten zonder dat ik het doorhad overigens: in boeken, later films, muziek, hobby's etc.
