Muggen

Ik heb vast al eerder verteld over geweldloze communicatie. En ik ga er ook nog veel op terugkomen want Marshall Rosenberg heeft de kern te pakken.

Even heel in het kort: elk mens heeft behoeften en gevoelens. Als je die van jezelf kent, én die bij de ander ziet en daarmee rekening houdt uiteraard, dan kunnen alle problemen tussen mensen worden opgelost.

Rosenberg gebruikt in zijn speeches twee soorten oren die hij volgens mij zelf heeft gemaakt met behulp van een haardiadeem en pluche: giraffenoren om aan te geven dat je met je hart luistert, en jakhalsoren om aan te geven dat je niet met je hart luistert. Die oren kun je zowel naar de ander als naar jezelf gebruiken en ik vind het heel verhelderend om hem hiermee te zien en te horen.

Justine Mol heeft over dit onderwerp een boek geschreven: "de giraf en de jakhals in ons". Ze vertelt hierin, behalve over de omgang tussen mensen, onder andere ook over haar eigen ontdekkingstocht, dat ze respect heeft gekregen voor alles wat leeft, ook voor muggen. Die wil ze dus niet meer doodslaan. Ze vraagt eenvoudig aan de muggen of ze haar met rust willen laten tot ze in slaap is gevallen, en dan mogen ze als dank haar steken. Ze wordt er toch niet wakker van en op die manier vindt zij het een win-win situatie.

Dat wilde ik ook uitproberen. Ik woon op een tijdelijk adres en in de slaapkamer is een erg hoog plafond. Ik kan niet eens bij de muggen komen als ze zo hoog zitten. Bovendien zijn ze lastig te vinden. Elke keer als ik het licht uitdeed en bijna in slaap viel, kwamen ze aangezoemd, en toen heb ik ook gewoon aan de muggen gevraagd (hardop) of ze mij alsjeblieft eerst in slaap wilden laten vallen.
Wat denk je? Geen mug meer te horen, maar halverwege de nacht werd ik elke keer wakker met vreselijke jeuk van de muggenbulten. En dan kon ik niet goed weer in slaap komen. Maar muggen hóórde ik niet.

Na een tijdje werd ik dit zat. Zo kon het toch ook niet? Dus ik zei: okee muggen, dit werkt niet voor mij. Ik raad jullie aan om naar buiten te gaan want ik ga jullie toch maar doodslaan als ik je zie. Twee muggen lieten zich doodmeppen. En de rest heeft mijn raad opgevolgd. Dat denk ik tenminste, want ik heb nergens meer last van.

Voor God is niets te wonderlijk.

Engelen

Ik ben opgevoed met het besef dat de engelen bestaan. Ik kan me goed herinneren dat mijn ouders dit als argument gebruikten voor het netjes houden van onze slaapkamers, dat was fijn voor de engelen... Maar de engelen werden eigenlijk verder niet genoemd.

Een aantal jaar geleden kwam ik toevallig in het bezit van het boek Engelen in je haar van Lorna Byrne. Een aanrader voor wie met liefdevolle brede blik naar de wereld wil kijken. Lorna zag engelen sinds zij heel jong was, en - katholiek opgevoed - vond ze het heel frappant dat ze bij de protestantse kerk (in Ierland!) net zo veel engelen zag als bij de katholieke.
Het boek heeft mij ook een groeiend besef gegeven van hoe de engelen gebruikt worden om ons op goede ideeën te brengen, aangezien Lorna zag hoe engelen deze ideeën influisteren in het oor van de mensen. Letterlijk boodschappers van God. Ik herkende dit ook van de keren dat ik ineens op ideeën kwam. Dat komt gewoon bij de engelen vandaan.

Ik heb vaak aan God gevraagd of ik ook engelen mocht zien, maar tot op vandaag heb ik ze niet bewust mogen zien. Wel kwam ik nog niet zo heel lang geleden een ander boek tegen: Engelen om je heen, van Joke Slagmolen. Zij beschrijft haar boeiende leven en ze zegt: vraag maar aan de engelen of zij hun aanwezigheid aan je kenbaar willen maken, en je zult overal veertjes vinden.
Toen ik dat had gelezen, liep ik een keer in een grote drukke stad en zag op de grond allemaal veertjes liggen, waardoor ik aan dat boek dacht. Ik had er niet om gevraagd, en ik dacht: dit is te makkelijk, hier is gewoon een vogel doodgegaan. Nee, laat er maar een veertje liggen in de straat waar ik moet zijn (een heel nauw steegje). Tot mijn blijde verrassing stond er in dat steegje een plastic tas tegen de muur, met daarin twee complete engelenvleugels (voor het verkleden)!

Mijn eigen pad volgen

Van de week was ik op bezoek bij een van mijn kinderen die in een woongroep woont. Daar las ik deze spreuk: It does not matter where you come from, it matters what you do from there. En zo is het. Je achtergrond kan nog zó shit zijn, het gaat erom of je in staat bent om je leven zoals het op dat moment is, als uitgangspunt te nemen voor de rest van je leven.

Dat punt kwam voor mij op het moment dat ik mijn ogen open durfde te doen voor de shit waarin ik zat. Ik wist nog niet dat het eerst nog veel erger zou worden, juist omdat ik probeerde om ermee om te leren gaan, maar ik wist wel dat ik zou doen wat nodig was, en dat het uiteindelijk iets beters zou brengen.

Dat ging eerst door een diep dal: ik werd mishandeld, kon mijn eigen huis niet meer in, en mijn kinderen werden uit huis gehaald. Ik moest alles loslaten wat ik had opgebouwd in mijn leven leek het wel, inclusief vriendschappen en vertrouwen van mensen met wie ik tot op dat moment goed contact dacht te hebben gehad. Maar één ding wist ik wel: dit is het pad dat ik moet gaan, en juist hiermee ben ik een voorbeeld voor mijn kinderen, ook al zien ze het op dit moment misschien niet allemaal zo.

Een van de meest geweldige dingen die je kunt meemaken in je leven is dat je gaat merken dat er hulp is op dat pad. Daar zal ik meer over gaan vertellen, mijn blog heet niet voor niets Stap voor stap gelukkig. Daarbij gaat het niet zozeer meer over narcisme of over de shit waar je vandaan komt, maar meer over de weg daaruit, om te leren zorgeloos te zijn, en te genieten van het leven, waarom je je niet schuldig hoeft te blijven voelen bijvoorbeeld. Dat je erachter komt hoe het werkt in het universum. Dat je toegang hebt tot al het mooie en goede dat er bestaat. Oók als je kinderen nog niet weer bij je mogen wonen. Oók als je niet het inkomen hebt dat je had willen hebben.

Leven in vertrouwen, daarmee ben ik begonnen en ik zal proberen om uit te leggen hoe dat werkt. En dat het niet teleurstelt!

Begrip voor de narcist - afronding

Ik kan zo wel doorgaan, maar ik geloof wel dat de bedoeling duidelijk is. De man heeft maar één gedachte: ik doe alles goed en er is niemand die dat ziet. De dingen die gebeuren, schuift hij net zo lang totdat het in dat beeld past.

Het is lastig geweest om begrip daarvoor te krijgen, maar ik geloof wel dat ik een heel eind ben gevorderd. Begrip krijgen is niet hetzelfde als iemand gelijk geven, dat is toch wel duidelijk? Wat het wel is: begrijpen dat de ander oprecht bezig is te strijden voor wat hij als waarheid ziet. Zonder waardeoordeel.
Het is ook een begrijpen van de oorzaak. Ook al ziet de narcist dit zelf niet.

Ik heb het vaker geschreven: op internet is de gangbare gedachte dat narcisten geen gevoel hebben. Dat ze bewust slachtoffers zoeken, die ze met allerlei technieken kapot maken: gaslighting, hoovering etc. etc. Ik wil ervoor pleiten om het anders te leren zien. Narcisten zijn net als alle andere mensen vooral MENSEN, met een pure, mooie, zuivere en vooral kwetsbare ziel. Wat hen tot narcist maakt, is de manier waarop zij met de nare gebeurtenissen in hun leven zijn omgegaan, een manier die heel begrijpelijk is omdat het voor hen de enige manier was die zij als mogelijkheid zagen. Dat zij daarmee (op den duur) andere mensen kwetsen, vooral degenen die hen het meest na staan, zien ze wellicht als iets waartoe zij helaas genoodzaakt zijn, maar hun doel heiligt hun middelen.

De narcist die in mijn leven een grote rol heeft gespeeld, wens ik van harte toe dat hij de weg tot heling vindt. Net zoals ik alle mensen die op welke manier dan ook moeite ondervinden in het leven, dat toewens. En ik gun hen allemaal hun eigen pad - in hun eigen tempo.