Hoe is het zo gekomen?

Vandaag las ik een online artikel dat supergoed uitlegt hoe het komt dat vrouwen zoals ik trouwen met iemand die beschadigd is. Dit is de link: https://www.loslaten.nu/loslaten-van-parentificatie/.

En daarmee kan ik het kort houden, het artikel spreekt voor zich. En ik herken er erg veel in (maar dat had je mij vier jaar geleden niet moeten zeggen - dan had ik daar luidkeels tegen geprotesteerd)

Wel of geen etiket narcist

De laatste tijd is me steeds duidelijker geworden dat ik het etiket narcist helemaal niet meer zo belangrijk vind. Dat komt aan de ene kant doordat alle hulpverlening het woord niet wil horen. Aan de andere kant komt het door wat ik gelezen heb over geweldloze communicatie, waarbij alle psychische aandoeningen worden gezien als termen die het geheel troebel maken. Het gaat erom de mens te zien die onder al dat gedrag zit, en als mens zijn we gelijk aan elkaar.

Ik begon dit blog omdat ik mij (als professioneel coach) wil gaan richten op mensen in dezelfde situatie als ik: slachtoffers van narcisme. Nu zie ik dat dit gewoon een beperking is die ik mijzelf heb opgelegd. En toch is het volgens mij nuttig om mijn verhaal te vertellen op deze manier, juist om een positief geluid te laten horen tussen alle negativiteit rondom narcisme (met alle vooroordelen die daarbij horen).

Gaandeweg tijdens het traject met hulpverlening ging ik beseffen dat het er helemaal niet om ging of mijn man een narcist was ja of nee. Een etiket lost helemaal  niets op. Het ging erom, hoe hij zich gedroeg, en hoe ik daar dan weer op zou moeten reageren. Ik heb het dan ook helemaal losgelaten dat hij naar de psychiater moet voor een diagnose. En ik doe niet mee aan acties als "narcissism awareness day" of zo.

Hoe ik hiermee in de toekomst verder ga, dat zal de toekomst zelf uitwijzen naarmate het zich uitrolt. Ik ben benieuwd!

Weer een stap verder - het huis wordt verkocht

Een van de dingen die moesten gebeuren maar waar ik geen vat op heb gehad, is dat het huis verkocht moest worden. Mijn ex-man heeft het huis "in beslag genomen" en verbiedt mij de toegang tot dusver. Dat vind ik helemaal niet erg, zonder de kinderen is het leven eruit en ik zit goed waar ik ben, maar natuurlijk moet er wel een oplossing komen voor het woonvraagstuk, en voorwaarde is dat het huis wordt verkocht.

Vorige week is er een bod gedaan dat gelijk was aan de vraagprijs. En gelukkig is mijn ex-man hiermee akkoord gegaan, zij het dat hij ook eerst nog twee andere bezichtigingen wil afwachten. Mocht het allemaal doorgaan, dan volgt de overdracht op 1 oktober a.s.

Het huis staat nog propvol spullen die moeten worden uitgezocht, maar waar ik zelf dus niet de gelegenheid voor heb omdat ik het huis niet binnen kan gaan. Dat wordt nog wat... Bovendien heb ik nog geen idee of en waar ik een nieuw onderdak ga vinden. Allemaal dingen dus om aan de ene kant achteraan te gaan, en aan de andere kant los te laten, in het vertrouwen dat het allemaal op de juiste tijd in orde komt.

Arm kind

Mijn jongste vertelde mij vandaag dat papa had gezegd dat hij niet meer zijn vader was. En dat dit kwam door Samen Veilig, omdat die zo tegenwerkten. Mijn jongste is 9....

Ach, dat arme kind, stel je voor dat je zoiets van je vader te horen krijgt! Wat een verdriet...

Ik weet niet hoe dit verder gaat, maar zeker is wel dat dit niet in het voordeel van mijn ex-man gaat werken. En ik weet ook - dat is mijn basisvertrouwen - dat het voor mijn jongste kind ook wel goed komt. Juist door dit soort stormen van het leven zal hij een extra mooie volwassene worden. Ik ben dankbaar dat ik dat mag meemaken!

Tel je zegeningen

Hoewel ik niemand hetzelfde zou toewensen als ik doormaak, kan ik heel eerlijk zeggen dat ik mij wel een bevoorrecht mens voel. Het is niet niks om te beseffen dat je leven eigenlijk een chaos is geworden, en dat je dit zelf zo ver hebt laten komen (niet bewust, duh), maar wat is het mooi om te mogen ervaren dat het één opgaande lijn is vanaf het moment dat je de volledige verantwoordelijkheid voor je eigen leven op je neemt!

Van de week werd ik gebeld door de medewerkers van de Raad voor de Kinderbescherming. Zij meldden mij dat ze van plan zijn om het advies uit te brengen aan de Rechtbank om de uithuisplaatsing zonder nieuwe rechtszitting te verlengen. Dit was wel even slikken voor mij, want ik had stiekem gehoopt dat de rechter mijn ex-man zou aanspreken op zijn totale weigering tot contact, conclusies zou trekken en de kinderen aan mij zou toewijzen. Maar deze twee dames verzekerden mij dat de rechter dat toch niet zou doen. Er is gewoon nog geen situatie waar de kinderen teruggeplaatst kunnen worden, om nog maar te zwijgen over het gebrek aan een ouderschapsplan.

Toch was het gesprek een opsteker voor mij. Zij hadden namelijk daarvoor eerst mijn ex-man gesproken, en vertelden mij over dat gesprek. Hij was het niet eens met dit besluit, hij wilde graag een nieuw onderzoek van de Raad, hij dacht dat hij wel geschikt zou worden bevonden om de kinderen bij zich in huis te hebben. Maar tegelijkertijd had hij heel veel kritiek ook op de voogd en andere instanties. Ik vind het heel erg sneu voor hem, juist omdat ik weet hoezeer hij overtuigd is van zijn standpunt. Deze dames hadden hem ook aangesproken op zijn weigering om met mij in contact te gaan, maar daarop had hij gezegd dat samenwerking helemaal niet nodig is, omdat er maar één ouder nodig is om de kinderen op te voeden. En hij denkt oprecht dat hij dat is.
Voor het eerst werd mij tijdens dit gesprek gezegd dat hij echt de kinderen niet krijgt toegewezen. En ook dat deze maatregel ook geen jaren en jaren blijft duren. Dat waren twee flinke harten onder mijn riem. En er kwam nog een derde hart bij: een van de kinderen gedijt niet zo goed op de plek waar hij woont. Mocht ik nu een huisje krijgen, dan valt er ook al over te praten dat hij bij mij komt wonen. Stel je voor!

Maar nu eerst nog een huis. Ik probeer al maanden om urgentie te krijgen voor een huurwoning, maar ik kan niet alle benodigde gegevens aanleveren, omdat mijn ex-man alle financiële gegevens buiten mijn bereik houdt. En er is niemand die daar wat aan kan doen. Toch kon ik deze week een flink aantal documenten versturen naar de urgentiecommissie. Langzaam maar zeker tekent het zich daardoor toch af. Als de echtscheiding wordt ingeschreven bij de burgerlijke stand, moet er verplicht een boedelscheiding plaatsvinden (binnen 2 weken), en ik hoop dat dit ook zal gebeuren, want dan heb ik eindelijk zicht op de cijfers.

Als klap op de vuurpijl kreeg ik de dag hierna een mail van de makelaar dat er een bod was gedaan op ons huis. Een bod dat gelijk is aan de vraagprijs, met wat voorwaarden erbij van de bieder (bijvoorbeeld dat het huis wel op dat bedrag hergetaxeerd moet worden). Het zou wel erg raar zijn als mijn ex-man dit bod gaat weigeren, dus ik heb voorzichtige hoop dat ook dit gedeelte binnenkort duidelijk zal worden.

Als dat geen zegeningen zijn...

Narcistentaal

Na lang aarzelen heb ik besloten om wat narcistentaal te publiceren vanuit mijn eigen ervaring. Niet om mijn ex zwart te maken en verontwaardiging op te roepen, helemaal niet! Maar wel om jullie vertrouwd te maken met de werkelijkheid. Veel partners van narcisten lopen er namelijk tegenaan dat hun partner naar buiten toe een charmante uitstraling heeft, en binnenshuis heel anders zijn. En dat zij - als zij uiteindelijk al hun moed bij elkaar rapen en iemand in vertrouwen nemen - tegen een muur van ongeloof en onbegrip aanlopen.

Van lotgenoten lees ik soms berichten die zij van hun partner publiceren - het is verbluffend om te merken dat er min of meer hetzelfde taalgebruik is. Bijvoorbeeld als je de narcist ergens op aan probeert te spreken, dat hij of zij dan zegt: waarom moet het altijd op jouw manier, waarom moet het altijd over jou gaan? Als er zoiets wordt gezegd, levert dat een golf van herkenning op.

Wat mij interesseert, is de laag die onder al dat verbale geweld zit. En ik merk dat maar weinig mensen daarbij kunnen komen. Het is ook niet niks wat je te horen krijgt, en het is heel lastig om dat te vertalen. Bijvoorbeeld als de narcist schreeuwt: jij wilt scheiden? Ik kijk ernaar uit dat je weg bent, dan betekent dit eigenlijk: ik word wanhopig als ik eraan denk dat je niet meer bij mij bent.

Geweldloze communicatie helpt ongelooflijk om dit soort vertaalslagen te maken. Ik wilde dan ook een ultieme poging doen om met behulp van een facilitator van geweldloze communicatie een gesprek aan te gaan met mijn ex. Dat deed ik zo goed als ik het op dat moment kon verwoorden op deze manier:

Beste ex,

De afgelopen tijd heb ik veel na kunnen denken en kunnen leren. Ik zie dat ik jou niet heb begrepen, en geen rekening met jouw behoeften heb gehouden, en daar heb ik verdriet van.

Ik wil je alsnog graag begrijpen - en daar heb ik hulp voor gevonden. Er zijn mensen die erin gespecialiseerd zijn om mensen die in erge conflictsituaties leven, weer in contact met elkaar te brengen. Zij zijn in staat om gesprekken te begeleiden op zo'n manier dat beide partijen zich volkomen begrepen weten.

Ik zou je willen vragen of je zo'n gesprek wilt aangaan. Je zou ook eerst contact kunnen opnemen met deze facilitator om te kijken hoe jouw gevoel bij hem is. Deze man heeft gezegd dat hij net zo lang naar jou wil luisteren totdat jij je volkome begrepen weet. (En hier heb ik de contactgegevens doorgegeven).

Mijn bedoeling is expliciet niet om gelijk te krijgen ergens over, maar om te begrijpen wat jouw behoeften zijn, want ik weet dat als we op dat niveau contact kunnen leggen, er positieve ontwikkelingen op gang kunnen komen.

Wil je mij laten weten wat je hiermee doet?

Met groet,

Bente

Een dag of tien later kreeg ik onderstaand antwoord, met een cc naar de genoemde GC (geweldloze communicatie) facilitator:

Geen aanhef.

Natuurlijk, dom van mij! Eerst ga je alles kapot maken en vechtscheiden, en daarna gaan we denken en een poging wagen om te proberen te begrijpen ... Bente, jij hebt in de afgelopen jaren letterlijk alles, willens en wetens en vooral ook met genoegen, onherstelbaar kapot gemaakt. Er valt voor jou dan ook niets meer te begrijpen en voor mij betekent begrijpen, begrepen worden of gelijk krijgen in deze situatie volstrekt niets!
Om het misschien toch maar voor jou iets duidelijker te verwoorden: ik walg! Van jouw doen en je laten, van jouw mentaliteit, van jouw verantwoordelijkheidsbesef, van jouw leugens en huichelarij, jouw 'opvoedstijl' en zorg voor de kinderen, jouw begrip van hygiëne, jouw solidariteit, enz. enz. dus van jou als persoon. En dat geldt voor nu en tot in eeuwigheid.

@genoemde facilitator: Rest assured, hoe onwaarschijnlijk het ook moge lijken, er zijn in dit leven ècht situaties die 'far beyond gc' zijn. Probeer daarin te berusten...

Geen ondertekening.

Toen ik deze mail kreeg, was ik ongelooflijk dankbaar voor het traject dat ik al achter de rug heb, en dat het mij niet raakte. Er daalde integendeel een soort diepe vrede in mij neer, een besef dat ik het nu helemaal kon loslaten. En ik vroeg me af of de genoemde facilitator de uitgestoken hand - doordat hij aangesproken werd in de mail - zou oppakken en wat hij dan zou schrijven of zeggen. Maar ik weet niet of er een contact is gelegd, ik heb er in elk geval niets van gehoord, en dat is iets dat ik los moet laten.

Wat ik wel uit de mail begrijp, is dat mijn ex-man gewoon heel erg bang is om zichzelf open te stellen in een gesprek. Er zit ongelooflijk veel pijn achter al dit geweld, en hij is doodsbang dat er bressen geslagen worden in het dikke betonnen pantser. Dat is wat ik denk. En dat maakt dat ik hem in liefde los kan laten en over kan geven aan zijn eigen ontwikkeling, in de wetenschap dat ook hij de hulp zal kunnen krijgen die hij nodig heeft - en dat hij zelf ooit kan kiezen om die te aanvaarden.