Vier en een halve maand geleden besloot ik om een scheiding aan te vragen. Toen dit bij de behandelaars van het psychiatrisch centrum waar we toen kort voor gezamenlijke gesprekken kwamen, besproken werd, werd ons de opdracht gegeven om samen te bedenken hoe we alles zouden regelen (qua wonen en zo), zodat we aan onze kinderen een compleet plaatje konden geven: jongens, papa en mama gaan scheiden, en we gaan het zo en zo regelen.
Diezelfde dag nog vroeg ik mijn man via de appgroep waar een van de therapeuten ook inzat, hoe we dit zouden gaan vormgeven. Als antwoord daarop stapte hij uit de appgroep en was hij voor mij onbereikbaar.
Dat hij er niet over wilde praten, is reden geweest voor veel frustratie bij mij, want de kinderen hebben lang in het duister getast wat er zou gaan gebeuren. Zes weken na dat eerste gesprek hebben de medewerkers van de Raad voor de Kinderbescherming, in de overtuiging dat de kinderen het inmiddels allang wisten, aan de kinderen verteld dat papa en mama gingen scheiden... Het hoge woord was er eindelijk uit, maar er was nog geen plan over hoe we het zouden gaan inrichten. Zo'n plan heet bij een scheiding een ouderschapsplan en dat plan is er nog steeds niet.
De advocaat vertelde mij dat het heel goed mogelijk is dat de rechter mijn verzoek tot echtscheiding niet in behandeling zal nemen als er geen ouderschapsplan is. Daarom werd er een zitting geregeld die speciaal over dit onderwerp zou gaan, en de verwachting was dat de rechter ons ofwel nog twee maanden de tijd zou geven om zelf alsog met een ouderschapsplan te komen, ofwel hij zou het op een andere manier via de rechtbank afdwingen.
Geen van deze dingen is gebeurd. Mijn man kwam alleen opdagen, zonder advocaat, en dit gaf hem de gelegenheid om ruimschoots aan het woord te zijn (mijn advocaat zei: hij heeft wel veel praatjes voor iemand die niet reageert...! - tja, woorden en daden zijn bij narcisten twee heel verschillende dingen). Het werd de rechter al snel duidelijk dat er voorlopig geen ouderschapsplan te verwachten viel, en daarom heeft hij besloten om gewoon dan maar direct de scheiding uit te spreken!
Uiteindelijk heb ik vandaag dus meer gekregen dan ik had durven hopen - hoewel ik God inmiddels wel zo goed ken dat ik weet dat Hij alles voortreffelijk regelt en inderdaad meer doet dan ik vraag.
Uiteraard moet er nog steeds een plan komen, maar dat is echt een ander hoofdstuk en in de loop van de komende tijd zal dit heus wel gaan lukken. Niet dat het makkelijk wordt, en er zal nog heel wat moeten gebeuren, maar ik heb des te meer ervaren dat alles mogelijk is!
donderdag 28 februari 2019
woensdag 27 februari 2019
Een spiegel voor narcisten
In 2013 schreef Martin Appelo, psychotherapeut en zelf narcist het boek "Een spiegel voor narcisten". Ik heb het van de bibliotheek gelezen en ik zou het iedereen aanraden die te maken heeft met narcisme.
De algemene gedachte is dat narcisten niet te helpen zijn, maar dat dit niet klopt, bewijst Martin Appelo zelf. Ik zal hieronder de highlights uit het boek weergeven.
De algemene gedachte is dat narcisten niet te helpen zijn, maar dat dit niet klopt, bewijst Martin Appelo zelf. Ik zal hieronder de highlights uit het boek weergeven.
De narcistische cirkel
Er zijn volgens Appelo drie vormen van narcisme: depressief, angstig en angstig-depressief narcisme. Op elk van deze categorieën kun je de narcistische cirkel leggen, die bestaat uit:
1. een instabiele basis
2. jezelf opblazen
3. gebrek aan wederkerigheid
4. afstoten,
waardoor je weer van voren af aan begint.
De instabiele basis bestaat ofwel uit het te weinig krijgen van symbiose (onvoorwaardelijke liefde) of juist veel te veel, waardoor niet wordt voldaan aan de behoefte aan autonomie.
Afhankelijk van wat narcisten te weinig of juist te veel hebben gekregen, blazen ze zich op verschillende manieren op: "ik heb niemand nodig. Ik doe het alleen en ik doe het perfect", of juist: "de ander moet alles voor me doen omdat ik zo speciaal ben".
Er wordt steeds opnieuw uitgelegd hoe deze cirkel werkt bij de verschillende categorieën narcisten, en geïllustreerd aan de hand van (auto)biografieën van bekende personen, waarop deze cirkel wordt gelegd en waardoor je gaat snappen hoe het werkt.
Als je weet waar de problemen zitten, weet je ook wat er eventueel aan te doen is. Narcisten die zichzelf herkennen in het verhaal, en de de volgende vragen allemaal positief kunnen beantwoorden, kunnen echt veranderen:
- Ik zie dat deze gewoonte mij status oplevert, dat is een voordeel, maar er zitten ook nadelen aan. Ben ik bereid om de voordelen van deze gewoonte op te geven?
- Lijd ik door deze gewoonte, zitten er meer nadelen dan voordelen aan - heb ik echt het idee dat het zo niet langer kan?
- Heb ik een alternatief?
- Kan ik mezelf bedwingen als ik op het punt sta om het weer te doen, wil ik er echt definitief voor gaan?
- Als het tegenzit, ben ik dan bereid om de oorzaak bij mezelf te leggen en om het als een uitdaging te zien er iets aan te doen?
Als je daartoe bereid bent, dan kan er veel! Het boek geeft vervolgens tips over hoe je je narcisme kunt hanteren, waarvan ik de oefeningen om tegen kritiek te leren kunnen eruit vind springen. Je kunt namelijk best leren begrijpen dat de ander jou niet helemaal afschrijft als er één punt van kritiek wordt geuit.
Om het geheel te visualiseren heeft Appelo het innerlijk bureaublad bedacht, waarbij je plaatjes uitkiest voor de verschillende "standen" waarin je kunt zijn, bijvoorbeeld een plaatje van een stoomwals als je geneigd bent om altijd over anderen heen te walsen. En uiteraard ook plaatjes van constructieve standen van jezelf. Je went jezelf om in die plaatjes te denken, herkent standen die geactiveerd worden door de omstandigheden, en vervolgens klik je bewust op een andere stand. Om zo als het ware vanaf een afstandje naar jezelf te kijken wat er eigenlijk gebeurt, kan heel erg helpen: "iets in mij wordt boos, maar ik ben het niet zelf. Ik hoef zelf niet boos te worden".
Het laatste hoofdstuk is gewijd aan mensen die met narcisten moeten omgaan. In mijn geval is dat nog steeds zo, omdat ik door de kinderen altijd aan mijn man verbonden zal blijven. Voor mij dus extra belangrijk:
- Leer en respecteer het verhaal van de ander. Kijk hoe de narcistische cirkel op deze persoon van toepassing is en vraag je af of en hoe jij eraan meewerkt om deze cirkel in stand te houden. Accepteer je zijn gedrag, dan houd je de cirkel in stand.
- Maak een relatie-overeenkomst. Leg vast wat je samen wilt, wat je van elkaar kunt verwachten en wat je voor elkaar wilt doen.
- Combineer kritiek met waardering. De noodzaak en het belang hiervan wordt door het hele boek heen duidelijk weergegeven.
- Wees duidelijk. Geen vage kreten. Als je het zo voelt: "je bent arrogant en egoïstisch", vorm daar voor jezelf een wens van: "ik wil een liefdevolle partner", en vraag hem dan heel specifiek: "wil je vanavond voor ons koken en daarna met mij samen een film kijken?"
- Bescherm je vrije ruimte, waarin jij jezelf mag zijn, zoals jij dat wil. Een super belangrijke!
dinsdag 26 februari 2019
Geleid door het licht
Al meerdere keren was mij het boekje "geleid door het licht" van Betty Eadie aangeraden, meestal doordat het terloops in een gesprek werd genoemd. Ik heb geleerd om op zulke hints te letten en ik kon het boekje (in het Engels) van een vriendin lenen.
Dit boekje is balsem voor elke ziel die verlangt naar wat goed is. Het gaat over een vrouw die een bijna-dood ervaring heeft en een tijdlang in de hemel mag rondkijken. Ze komt weer terug in haar eigen lichaam en heeft een tijdlang de grootste moeite om haar leven weer op te pakken, omdat ze zo terugverlangt naar die adembenemende heerlijkheid daarboven.
Wat ik altijd al een troostvolle gedachte heb gevonden, en waarvan ik nu meer dan ooit overtuigd ben dat het klopt, is dat wij altijd al hebben bestaan, zelfs voordat de wereld bestond. Wij waren met elkaar in de hemel en wij hebben zelf ons aardse leven uitgekozen. Dat idee hielp mij ongelooflijk toen ik erachter kwam dat ik met een narcist getrouwd was, om niet weg te vluchten maar om juist alles wat er gebeurde te gebruiken voor mijn eigen groei.
Ook troost het ongelooflijk om te bedenken dat mijn kinderen voor mij hebben gekozen, èn voor hun narcistische vader. Op deze manier hebben ze een leven vol uitdaging gekregen, en ik geloof er heilig in dat zij stuk voor stuk hun weg in het leven vinden.
En om op die manier aan mijn man te denken, helpt ook. Het boekje is een enorme hulp om totaal geen oordeel te hebben over welk persoon dan ook. Dat alles is zoals het moet zijn.
Ook wat zij vertelt over de gebeden is bemoedigend. Gebeden die worden gedaan in het volle vertrouwen dat ze verhoord worden, zijn het krachtigst en ze schrijft dat de engelen zich haasten om die gebeden het eerst te verhoren.
En tenslotte wil ik hier nog iets toevoegen over wat zij schrijft over alle verschillende religies. Dat elke religie nodig is om een bepaalde groep mensen te helpen die in een bepaald stadium zijn. Dat het niet aan ons is om te oordelen dat het ene beter is dan het andere. En dat er niet één religie is die voor iedereen alles betekent.
Daar word je klein van. En dat is helemaal goed!
Dit boekje is balsem voor elke ziel die verlangt naar wat goed is. Het gaat over een vrouw die een bijna-dood ervaring heeft en een tijdlang in de hemel mag rondkijken. Ze komt weer terug in haar eigen lichaam en heeft een tijdlang de grootste moeite om haar leven weer op te pakken, omdat ze zo terugverlangt naar die adembenemende heerlijkheid daarboven.
Wat ik altijd al een troostvolle gedachte heb gevonden, en waarvan ik nu meer dan ooit overtuigd ben dat het klopt, is dat wij altijd al hebben bestaan, zelfs voordat de wereld bestond. Wij waren met elkaar in de hemel en wij hebben zelf ons aardse leven uitgekozen. Dat idee hielp mij ongelooflijk toen ik erachter kwam dat ik met een narcist getrouwd was, om niet weg te vluchten maar om juist alles wat er gebeurde te gebruiken voor mijn eigen groei.
Ook troost het ongelooflijk om te bedenken dat mijn kinderen voor mij hebben gekozen, èn voor hun narcistische vader. Op deze manier hebben ze een leven vol uitdaging gekregen, en ik geloof er heilig in dat zij stuk voor stuk hun weg in het leven vinden.
En om op die manier aan mijn man te denken, helpt ook. Het boekje is een enorme hulp om totaal geen oordeel te hebben over welk persoon dan ook. Dat alles is zoals het moet zijn.
Ook wat zij vertelt over de gebeden is bemoedigend. Gebeden die worden gedaan in het volle vertrouwen dat ze verhoord worden, zijn het krachtigst en ze schrijft dat de engelen zich haasten om die gebeden het eerst te verhoren.
En tenslotte wil ik hier nog iets toevoegen over wat zij schrijft over alle verschillende religies. Dat elke religie nodig is om een bepaalde groep mensen te helpen die in een bepaald stadium zijn. Dat het niet aan ons is om te oordelen dat het ene beter is dan het andere. En dat er niet één religie is die voor iedereen alles betekent.
Daar word je klein van. En dat is helemaal goed!
maandag 25 februari 2019
Contact met de kinderen
Het ergste wat je als moeder kan overkomen is denk ik dat je je kinderen kwijtraakt. Als ze uit huis worden gehaald en bij anderen worden neergezet, lijkt dat eerst het einde van de wereld. Maar als je leert accepteren wat er gebeurt, ga je gelukkig de positieve kanten ervan ervaren.
Zo gaat het bij mij. Ik moet eerlijk zeggen dat toen de kinderen nog thuis woonden, er vrij weinig echt contact was. Ze gingen hun eigen gang, we aten samen 's avonds aan tafel, dat wel, en dan ging iedereen weer zijn of haar eigen weg.
Nu is dat heel anders. Met elk kind heb ik nu beter contact dan voorheen, en daar ben ik heel dankbaar voor. Ik ben en blijf hun moeder - daarvan ben ik me nu zelfs meer bewust. Omdat ik mij richt op mijn eigen groei en emotionele ontwikkeling aan het inhalen ben, groeien zij als vanzelf mee. Echt waar! Dat komt door de onderlinge verbondenheid en het is een voorrecht om dit zelf te mogen meemaken.
De kinderen komen ook graag bij mij. Ik doe er moeite voor om ze bij elkaar te brengen, en haal zelfs de oudste op die al een poosje niet meer thuis woont maar net zo goed onderdeel is van een beschadigd gezin. Als emotionele beschadiging in het gezin is ontstaan, is het ook het meest helend om met gezinsleden samen te zijn. Dat is wat ik zie, en ik ben er dankbaar voor.
Mijn man is een ander verhaal. Ik vind niet dat ik bij de kinderen moet vragen naar het contact met hun vader, maar juist vanwege de kinderen vind ik het toch belangrijk om te weten hoe dit verloopt. Toevallig hoorde ik dat iemand anders aan een van de kinderen vroeg of mijn man wel eens langskwam, en toen hoorde ik dus dat hij dat helemaal niet doet.... Het is nog maar de vraag of dit positief of negatief is. Natuurlijk wil je dat kinderen een normale band met hun vader hebben, maar als die vader ziek is, en de kinderen beschadigt door zijn manier van zijn, dan is het op z'n minst lastig om die normale band te laten groeien. Helemaal als hulpverleners niet goed weten wat er aan de hand is, laat staan dat ze er stuur aan kunnen geven.
En zo is er een hoop om los te laten, wetend dat dit moet bij alles waar je zelf niets aan kunt veranderen. Ik kan alleen maar al mijn liefde geven - en laat dat nou net zijn wat het hardste nodig is!
Zo gaat het bij mij. Ik moet eerlijk zeggen dat toen de kinderen nog thuis woonden, er vrij weinig echt contact was. Ze gingen hun eigen gang, we aten samen 's avonds aan tafel, dat wel, en dan ging iedereen weer zijn of haar eigen weg.
Nu is dat heel anders. Met elk kind heb ik nu beter contact dan voorheen, en daar ben ik heel dankbaar voor. Ik ben en blijf hun moeder - daarvan ben ik me nu zelfs meer bewust. Omdat ik mij richt op mijn eigen groei en emotionele ontwikkeling aan het inhalen ben, groeien zij als vanzelf mee. Echt waar! Dat komt door de onderlinge verbondenheid en het is een voorrecht om dit zelf te mogen meemaken.
De kinderen komen ook graag bij mij. Ik doe er moeite voor om ze bij elkaar te brengen, en haal zelfs de oudste op die al een poosje niet meer thuis woont maar net zo goed onderdeel is van een beschadigd gezin. Als emotionele beschadiging in het gezin is ontstaan, is het ook het meest helend om met gezinsleden samen te zijn. Dat is wat ik zie, en ik ben er dankbaar voor.
Mijn man is een ander verhaal. Ik vind niet dat ik bij de kinderen moet vragen naar het contact met hun vader, maar juist vanwege de kinderen vind ik het toch belangrijk om te weten hoe dit verloopt. Toevallig hoorde ik dat iemand anders aan een van de kinderen vroeg of mijn man wel eens langskwam, en toen hoorde ik dus dat hij dat helemaal niet doet.... Het is nog maar de vraag of dit positief of negatief is. Natuurlijk wil je dat kinderen een normale band met hun vader hebben, maar als die vader ziek is, en de kinderen beschadigt door zijn manier van zijn, dan is het op z'n minst lastig om die normale band te laten groeien. Helemaal als hulpverleners niet goed weten wat er aan de hand is, laat staan dat ze er stuur aan kunnen geven.
En zo is er een hoop om los te laten, wetend dat dit moet bij alles waar je zelf niets aan kunt veranderen. Ik kan alleen maar al mijn liefde geven - en laat dat nou net zijn wat het hardste nodig is!
zondag 24 februari 2019
Positief omgaan met je emoties
Nu ik er in de eerste plaats op gebrand ben om zelf gezond in het leven te staan, en bovendien anderen daarmee te gaan helpen, heb ik mij gestort op het lezen van een lange lijst boeken. De boeken die mij tot hulp zijn kunnen uiteraard ook voor anderen nuttig zijn - daarom zal ik ze hier een plaatsje geven.
Positief omgaan met je emoties door Christel Petitcollin
Dit boek vond ik in de bibliotheek. Het leest makkelijk weg en legt een goede basis. Het boekje legt uit waarom vrijwel alle mensen al heel jong leren om hun natuurlijke emoties te verdringen en te vervangen door sociaal wenselijker reacties.
En vervolgens wordt gelukkig ook uitgelegd hoe je weer gezond kan leren omgaan met je emoties.
De schrijfster legt uit met behulp van voorbeelden en vergelijkingen, wat ik altijd prettig en verhelderend vind. Bijvoorbeeld een verhaaltje over een peuter van 2,5 jaar die in de zandbak zit te spelen. Er komt een andere peuter aan die haar emmertje wil afpakken. Ze wordt boos, want ze wil haar eigendom verdedigen, maar de andere peuter is sterker en pakt het emmertje af. Dan gaat ze over tot de volgende stap en ze slaat de ander met haar harkje op zijn hoofd. Hij begint te brullen, wordt getroost, maar zij krijgt straf omdat ze heeft geslagen.
Ze heeft haar lesje geleerd. De volgende keer laat ze lijdzaam haar emmertje afpakken en zet het vervolgens op een brullen. Waarop haar moeder haar komt troosten en ervoor zorgt dat ze haar emmertje terugkrijgt.
Het kind leert nu al dat ze haar natuurlijke emotie moet vervangen door iets anders...
Een ander voorbeeld: ken je die stempelkaarten, waarbij je kunt sparen bij winkels? Als de kaart helemaal vol is, heb je recht op een prijs.
Zo kan het ook gaan met emoties, dat je ze, in plaats van ze normaal te leren kanaliseren en beheersen, als het ware als een stempel op een kaart zet. Je doet er verder niets mee, TOTDAT de laatste stempel wordt gezet. Als reactie op iets onbenulligs ga je helemaal uit je plaat, tot grote schrik van je omgeving.
Ik vind het een aanrader om dit boek te lezen.
zaterdag 23 februari 2019
Nieuwe mogelijkheden en kansen
Als ik naar de afgelopen roerige tijd kijk, ben ik ontzettend dankbaar. Vanaf het eerste moment dat er diep vanbinnen iets begon te leven heb ik mij bevoorrecht gevoeld dat ik dit mocht meemaken. Dat ik achter de echte waarden van het leven kwam. Dat ik voelde dat ik geliefd ben door de hemel.
Dit diepe besef heeft mij moed gegeven om door te gaan en stappen te zetten, en dat heb ik heel hard nodig gehad toen de tijd kwam dat de klappen vielen.
Een van de dingen die helemaal opnieuw opgestart moesten worden, was mijn professionele loopbaan. Ik kwam erachter dat ik zo goed als geen kansen op de arbeidsmarkt had, omdat mijn opleiding te lang geleden was, en als ik solliciteerde op functies van lager niveau, werd ik afgewezen omdat ik te hoog gekwalificeerd was - maar voor functies op mijn eigen niveau werd ik afgewezen omdat ik geen recente opleiding had.
Bij mijn coach heb ik toen een loopbaancoachingstraject gevolgd. Dat ging heel erg grondig, want ik leerde eerst mijzelf kennen, wie ik zelf eigenlijk ben. Wat vind ik leuk om te doen, en wat vind ik belangrijke waarden. En tot mijn verrassing zag ik heel mooie rode draden opduiken die al zichtbaar waren toen ik nog niet eens naar school ging.
Een emotionele sessie volgde toen ik mijn levensmissie te horen kreeg tijdens een geleide visualisatie. Het mooie ervan is dat je levensmissie geldt zowel voor je persoonlijke leven als professioneel. Als je op grond daarvan een baan zoekt, dan krijg je iets waar je energie uit gaat halen in plaats van dat je opbrandt.
Mijn levensmissie is het om mensen te helpen bevrijden door orde te scheppen in hun chaos. En daarvoor heb ik mijn kernwaarden gekregen: liefde, verbinding en groei. Mijn ultieme doel is om ook coach te worden, omdat ik heb gezien hoe belangrijk het is om de juiste hulp te krijgen in je omstandigheden. Maar de weg daarnaartoe is nog lang - en als inleiding daarnaartoe voelde het voor mij het beste om huishoudcoach te worden.
Mensen die om wat voor reden dan ook hun huishouden niet op orde krijgen, kunnen een huishoudcoach inhuren om hen te helpen orde op zaken te stellen. Voor mij is het extra interessant omdat er meestal een diepere oorzaak achter het probleem ligt - en daarin ben ik uiteindelijk geïnteresseerd. Zo ligt alles in elkaars verlengde.
Om huishoudcoach te worden moet je wel een opleiding volgen - en zo ben ik toch ook weer terug bij de noodzaak om een andere baan te vinden om deze opleiding te kunnen betalen plus het normale dagelijkse leven. Ik leg dit alles voor nu in Gods hand en vertrouw erop dat het op zijn tijd allemaal geregeld wordt.
Dit diepe besef heeft mij moed gegeven om door te gaan en stappen te zetten, en dat heb ik heel hard nodig gehad toen de tijd kwam dat de klappen vielen.
Een van de dingen die helemaal opnieuw opgestart moesten worden, was mijn professionele loopbaan. Ik kwam erachter dat ik zo goed als geen kansen op de arbeidsmarkt had, omdat mijn opleiding te lang geleden was, en als ik solliciteerde op functies van lager niveau, werd ik afgewezen omdat ik te hoog gekwalificeerd was - maar voor functies op mijn eigen niveau werd ik afgewezen omdat ik geen recente opleiding had.
Bij mijn coach heb ik toen een loopbaancoachingstraject gevolgd. Dat ging heel erg grondig, want ik leerde eerst mijzelf kennen, wie ik zelf eigenlijk ben. Wat vind ik leuk om te doen, en wat vind ik belangrijke waarden. En tot mijn verrassing zag ik heel mooie rode draden opduiken die al zichtbaar waren toen ik nog niet eens naar school ging.
Een emotionele sessie volgde toen ik mijn levensmissie te horen kreeg tijdens een geleide visualisatie. Het mooie ervan is dat je levensmissie geldt zowel voor je persoonlijke leven als professioneel. Als je op grond daarvan een baan zoekt, dan krijg je iets waar je energie uit gaat halen in plaats van dat je opbrandt.
Mijn levensmissie is het om mensen te helpen bevrijden door orde te scheppen in hun chaos. En daarvoor heb ik mijn kernwaarden gekregen: liefde, verbinding en groei. Mijn ultieme doel is om ook coach te worden, omdat ik heb gezien hoe belangrijk het is om de juiste hulp te krijgen in je omstandigheden. Maar de weg daarnaartoe is nog lang - en als inleiding daarnaartoe voelde het voor mij het beste om huishoudcoach te worden.
Mensen die om wat voor reden dan ook hun huishouden niet op orde krijgen, kunnen een huishoudcoach inhuren om hen te helpen orde op zaken te stellen. Voor mij is het extra interessant omdat er meestal een diepere oorzaak achter het probleem ligt - en daarin ben ik uiteindelijk geïnteresseerd. Zo ligt alles in elkaars verlengde.
Om huishoudcoach te worden moet je wel een opleiding volgen - en zo ben ik toch ook weer terug bij de noodzaak om een andere baan te vinden om deze opleiding te kunnen betalen plus het normale dagelijkse leven. Ik leg dit alles voor nu in Gods hand en vertrouw erop dat het op zijn tijd allemaal geregeld wordt.
vrijdag 22 februari 2019
Echtscheiding...
Mijn leven lang heb ik gedacht dat ik nooit zou scheiden. Berichten van relatieproblemen bij kennissen kwamen bij mij altijd hard aan en ik zwoer mezelf dat ik het zover niet zou laten komen.
Nog niet zo heel lang geleden zelfs beloofde ik een van de kinderen dat zij dat niet zou meemaken, en ik meende het oprecht.
Hier hoort bij dat ik altijd heb geloofd dat als je je door God laat leiden, dat je omstandigheden dan zonder problemen zijn. Dat je het goed hebt met de mensen om je heen. Dat er altijd een manier is om met ze om te gaan, hoe moeilijk ze ook zijn, doordat je je eigen wil niet doet.
Nu weet ik dat dat idee toch niet klopt. Ik weet nu beter dan ooit dat als je je door God laat leiden, dat je een gelukkig leven krijgt, onafhankelijk van hoe anderen zijn. En dat je de volle verantwoordelijkheid voor je eigen leven kunt nemen, maar nooit het leven van een ander kunt leiden. En dat je soms keuzes moet maken die voor anderen onbegrijpelijk kunnen zijn.
Als je in een relatie leeft met iemand die macht over jouw innerlijk wil hebben, kan het lang goed lijken te gaan omdat je blijft toegeven aan de wil van de ander. Maar iedereen begrijpt dat dit ongezond is, en mijn ervaring is dat toegeven ten koste van je eigen identiteit een grens is die je niet over moet gaan.
Langzaam maar zeker begon ik te beseffen dat ons huwelijk op een scheiding zou uitlopen. Maar ik wist heel zeker dat ik zelf niet degene zou zijn die de stekker eruit trok. Ik zou volhouden en leren om juist te reageren en te handelen - en dat zou op een gegeven moment voor mijn man een reden zijn om te zeggen dat hij het met mij niet langer uithield. Zo kon ik recht overeind blijven staan zonder schuldgevoel over een scheiding. Het zou me immers worden aangedaan.
Tja, zo werkt het niet. Niet in mijn geval tenminste. Ik zal hier niet te breed uitweiden over de reden waarom ik toch zelf heb gekozen om de scheiding aan te vragen, maar op een gegeven moment wist ik zeker dat dit de enige juiste stap was.
Ik ben nog steeds heel erg blij dat ik net zo lang gewacht heb totdat ik zeker wist dat dit de bedoeling was. Want ik heb vaste grond onder mijn voeten, en dat heb ik hard nodig als ik mensen ontmoet die mijn beslissing veroordelen. Die zijn er namelijk ook.
Het is altijd het veiligst om bij God raad te vragen, en erop te vertrouwen dat de gedachte die Hij je ingeeft, de juiste is. Dan heb je alle reden om vierkant achter je keuzes te staan - terwijl je tegelijkertijd begrip houdt voor mensen die het daar moeilijk mee hebben.
donderdag 21 februari 2019
Toegang tot mijn eigen huis - vervolg
De advocaat belde mij op om opheldering te vragen over de precieze redenen van mijn verzoek om een voorlopige voorziening te regelen. Volgens hem was het niet nodig als het alleen ging om toegang tot mijn spullen. Hij zei dat ik een kort geding zou kunnen opstarten als mijn man mij de toegang tot het huis zou blijven weigeren, maar dat een voorlopige voorziening alleen bedoeld was om ook echt in het huis te kunnen wonen.
De advocaat legde mij ook uit dat we tijdens de rechtszitting die gepland is om te achterhalen waarom er geen ouderschapsplan is opgesteld voor de aangevraagd echtscheiding, dit soort dingen ook kunnen bespreken. Die rechtszaak is volgende week.
En nu moet ik het even loslaten. Ik zal zeker in de tussentijd een keer wat spullen op willen halen, en als dat niet of moeizaam gaat, heb ik deze rechtszitting achter de hand om het in te bespreken.
De advocaat legde mij ook uit dat we tijdens de rechtszitting die gepland is om te achterhalen waarom er geen ouderschapsplan is opgesteld voor de aangevraagd echtscheiding, dit soort dingen ook kunnen bespreken. Die rechtszaak is volgende week.
En nu moet ik het even loslaten. Ik zal zeker in de tussentijd een keer wat spullen op willen halen, en als dat niet of moeizaam gaat, heb ik deze rechtszitting achter de hand om het in te bespreken.
woensdag 20 februari 2019
Toegang tot mijn eigen huis
Op de dag dat de jongste naar het pleeggezin ging, kon ik zelf naar mijn nieuwe tijdelijke onderkomen verhuizen. Gelukkig, want het huis voelde dood aan zonder de kinderen.
Toch wilde ik de mogelijkheid houden om toegang te hebben tot het huis waar het grootste deel van mijn spullen waren, en ik wilde bovendien de mogelijkheid hebben om daar tijd door te brengen met de kinderen, die ik naar behoefte mocht ophalen.
Dit ging niet zo makkelijk, aangezien mijn man ging dwarsliggen door mij de toegang tot het huis te ontzeggen. En de hulpverlening die nog betrokken was, had helaas niet de middelen om mij te helpen.
Dit kan vreselijk frustrerend zijn, aangezien je verwacht dat de hulpverlening er voor je is. De een zegt dat het hem spijt, maar dat dit niet zijn pakkie-an is, de ander zegt dat hij te lang al bij de zaak betrokken is en daarom geen onpartijdig advies meer kan geven. Nou vraag ik je!
Wel kreeg ik het advies om contact op te nemen met een stichting die mensen helpt die in scheiding liggen, en daar kreeg ik goede raad.
Ik kon gewoon via de advocaat een voorlopige voorziening aanvragen via de rechter om daarmee de toegang tot mijn huis te regelen. Dat zou redelijk snel geregeld moeten zijn.
En zo kreeg ik toch weer de handvatten aangereikt om verder te kunnen.
Toch wilde ik de mogelijkheid houden om toegang te hebben tot het huis waar het grootste deel van mijn spullen waren, en ik wilde bovendien de mogelijkheid hebben om daar tijd door te brengen met de kinderen, die ik naar behoefte mocht ophalen.
Dit ging niet zo makkelijk, aangezien mijn man ging dwarsliggen door mij de toegang tot het huis te ontzeggen. En de hulpverlening die nog betrokken was, had helaas niet de middelen om mij te helpen.
Dit kan vreselijk frustrerend zijn, aangezien je verwacht dat de hulpverlening er voor je is. De een zegt dat het hem spijt, maar dat dit niet zijn pakkie-an is, de ander zegt dat hij te lang al bij de zaak betrokken is en daarom geen onpartijdig advies meer kan geven. Nou vraag ik je!
Wel kreeg ik het advies om contact op te nemen met een stichting die mensen helpt die in scheiding liggen, en daar kreeg ik goede raad.
Ik kon gewoon via de advocaat een voorlopige voorziening aanvragen via de rechter om daarmee de toegang tot mijn huis te regelen. Dat zou redelijk snel geregeld moeten zijn.
En zo kreeg ik toch weer de handvatten aangereikt om verder te kunnen.
dinsdag 19 februari 2019
Nieuwe woonruimte
Over dit onderwerp zou ik een heel boek kunnen schrijven geloof ik.
Ten eerste was daar de uitdaging van het onderdak zoeken in de periode dat de kinderen nog thuis woonden. Een medewerkster van jeugdzorg had ons destijds opgedragen om met onmiddellijke ingang ons te houden aan de regel dat samen met de kinderen elke keer maar één van de ouders thuis was, en dat volgens een vast rooster van halve weken, waarbij we elkaar dus afwisselden.
Gelukkig was er voor ons allebei een logeermogelijkheid bij kennissen, maar ik zal hier nooit meer zo makkelijk over denken! Zomaar ineens iemand bij je in huis hebben is denk ik voor niemand makkelijk, maar het was een noodsituatie en we dachten toen nog dat het niet zo lang zou duren...
In deze periode heeft iemand van maatschappelijk werk voor ons navraag gedaan en hij raadde zowel mijn man als mij aan om urgentie aan te vragen voor een huurwoning. Ik heb dit tot twee keer toe bij hem nagevraagd, en ja, dat was echt de bedoeling. Dus heb ik urgentie aangevraagd.
De urgentiecommissie bleek echter uit heel ander hout gesneden. Omdat onze huidige woning nog niet verkocht is, weet ik ook niet of ik geld overhoud, en dus ook niet of ik misschien wel een tijd lang particulier kan huren. En dus werd mijn urgentie-aanvraag niet ontvankelijk en was ik weer terug bij af.
Dit was een bittere boodschap om te krijgen, temeer daar het krijgen van een nieuwe woonplek een voorwaarde is om de kinderen weer terug te krijgen. Ik kreeg een beetje het gevoel dat we moesten wachten tot de kip die nog uit het ei moest komen, datzelfde ei zou gaan leggen - iets onmogelijks dus. De frustratie hierover duurde niet lang. Omdat ik alles in Gods handen heb gelegd en weet dat Hij alles leidt zoals het het allerbeste is. Ik liet mijn emotie gaan, en al heel snel was het alsof ik een stem hoorde: Dacht je nou echt dat dit ook maar iets verandert aan de situatie? Ik heb de oplossing allang voor je klaarliggen - wacht maar gewoon af.
En toen werd het ook nog eens te veel voor degene bij wie ik al zo lang in huis bivakkeerde, en werd mij gevraagd om een andere oplossing te zoeken.
Gelukkig kwam als vanuit de hemel een aanbod voor tijdelijke woonruimte, waar ik helemaal zelfstandig kan wonen en waar ik al mijn kinderen kan ontvangen en eventueel zelfs laten logeren. Helemaal geweldig!
Hoe het verder gaat - dat zien we vanzelf. Voor nu ben ik enorm geholpen.
Ons huis gaat in de verkoop en ik hoop op een snelle koper.
Overigens zijn er nog meer voorwaarden verbonden aan het terugkrijgen van de kinderen. Het allerbelangrijkste is het maken van stabiele afspraken - en dat is een veel lastiger hoofdstuk als je te maken hebt met een narcist die voor zijn leven aan het vechten is.
maandag 18 februari 2019
Nieuwe psychologische keuring
In al die tijd van hulpverlening ben ik zelf niet gekeurd door een psycholoog of psychiater. Ik heb wel een telefonische intake gehad, maar de conclusie daaruit was dat het geen zin had om mij te gaan onderzoeken.
En omdat het niet gebeurd was, bleef het als een zware ballon in het midden hangen.
Mijn man is er 100% van overtuigd dat ik een psychiatrische stoornis heb. Welke, dat wil hij niet zeggen, maar hij haalt er allerlei anderen bij die dit ook zouden hebben gezegd.
Om te proberen om echt duidelijkheid te krijgen, heeft de Raad voor de Kinderbescherming geadviseerd dat wij ons allebei (opnieuw) zouden laten onderzoeken.
Dit onderzoek heb ik inmiddels achter de rug, en dat was eigenlijk heel leuk om te doen. Ten eerste is er specifiek naar ADHD gevraagd, dus dat is grondig onderzocht. De conclusie is dat de psychologe 100% kan uitsluiten dat ik ADHD heb.
Verder heeft ze een algemene vragenlijst (STIP) met mij doorgenomen, en het grappige was, dat ik bijna bij elke vraag een tweeledig antwoord kon geven: als je mij dit twee jaar geleden zou hebben gevraagd, dan had ik een heel antwoord gegeven dan dat ik nu geef. Het onderzoek richt zich echter op de persoon die ik nu ben, en mijn huidige antwoorden zijn die ertoe doen.
Ik wacht nog steeds op de einduitslag en gesprek, en ik kan daarom nog niet vooruitlopen op de conclusie die ik ga krijgen. Wat ik wel weet, is dat het gesprek niet gaat brengen wat mijn man hoopt. En daar komt nog bij dat hij zich - tegen de afspraak in - niet heeft laten onderzoeken.
Een van de factoren die het meest frustrerend kunnen zijn, is de factor tijd. Als je een psychologisch onderzoek aangaat bijvoorbeeld, duurt het maanden voordat de sessies allemaal achter de rug zijn, en dan duurt het kennelijk ook weer een hele tijd voordat je de conclusie hoort. En als je wilt navragen (of de voogd) of je man zich wel of niet heeft laten onderzoeken, en waarom, dan duurt het ook weken voordat er contact is gelegd en je antwoord hebt.
In plaats van mij hierdoor te laten frustreren, laat ik het los. Ik ga ervan uit dat God veel beter weet dan ik wanneer bepaalde dingen duidelijk moeten worden. Een heel belangrijke zin voor mij is: zoals het gaat, is het goed. En daar bedoel ik mee: wat mijn eigen verantwoordelijkheid is, doe ik vlot, en voor zover ik er niets aan kan doen, laat ik het echt los. En ik heb al regelmatig ervaren dat dit juist zorgt voor deuren die opengaan.
En omdat het niet gebeurd was, bleef het als een zware ballon in het midden hangen.
Mijn man is er 100% van overtuigd dat ik een psychiatrische stoornis heb. Welke, dat wil hij niet zeggen, maar hij haalt er allerlei anderen bij die dit ook zouden hebben gezegd.
Om te proberen om echt duidelijkheid te krijgen, heeft de Raad voor de Kinderbescherming geadviseerd dat wij ons allebei (opnieuw) zouden laten onderzoeken.
Dit onderzoek heb ik inmiddels achter de rug, en dat was eigenlijk heel leuk om te doen. Ten eerste is er specifiek naar ADHD gevraagd, dus dat is grondig onderzocht. De conclusie is dat de psychologe 100% kan uitsluiten dat ik ADHD heb.
Verder heeft ze een algemene vragenlijst (STIP) met mij doorgenomen, en het grappige was, dat ik bijna bij elke vraag een tweeledig antwoord kon geven: als je mij dit twee jaar geleden zou hebben gevraagd, dan had ik een heel antwoord gegeven dan dat ik nu geef. Het onderzoek richt zich echter op de persoon die ik nu ben, en mijn huidige antwoorden zijn die ertoe doen.
Ik wacht nog steeds op de einduitslag en gesprek, en ik kan daarom nog niet vooruitlopen op de conclusie die ik ga krijgen. Wat ik wel weet, is dat het gesprek niet gaat brengen wat mijn man hoopt. En daar komt nog bij dat hij zich - tegen de afspraak in - niet heeft laten onderzoeken.
Een van de factoren die het meest frustrerend kunnen zijn, is de factor tijd. Als je een psychologisch onderzoek aangaat bijvoorbeeld, duurt het maanden voordat de sessies allemaal achter de rug zijn, en dan duurt het kennelijk ook weer een hele tijd voordat je de conclusie hoort. En als je wilt navragen (of de voogd) of je man zich wel of niet heeft laten onderzoeken, en waarom, dan duurt het ook weken voordat er contact is gelegd en je antwoord hebt.
In plaats van mij hierdoor te laten frustreren, laat ik het los. Ik ga ervan uit dat God veel beter weet dan ik wanneer bepaalde dingen duidelijk moeten worden. Een heel belangrijke zin voor mij is: zoals het gaat, is het goed. En daar bedoel ik mee: wat mijn eigen verantwoordelijkheid is, doe ik vlot, en voor zover ik er niets aan kan doen, laat ik het echt los. En ik heb al regelmatig ervaren dat dit juist zorgt voor deuren die opengaan.
zondag 17 februari 2019
Emoties - angst
Het is voor ouders ontzettend lastig om kinderen op een gezonde manier met hun emoties om te leren gaan. Ik neem het mijn eigen ouders ook niet kwalijk dat zij het mij niet hebben kunnen leren. Hoe hadden ze dat in vredesnaam gekund als ze dit niet van hun eigen ouders geleerd hebben?
Gelukkig is het nooit te laat om te leren. Deze week had ik een sessie met mijn coach en ik had haar gevraagd om het over emoties te hebben, en hoe daar gezond mee om te gaan. We kregen het over angst. Eigenlijk, zei ik, heb ik nooit veel angst gekend. Ik heb mijn hele leven lang al een oersterk vertrouwen in Gods bescherming en almacht gehad. Maar dat neemt niet weg dat er ook situaties moeten zijn geweest waar ik angst had moeten kennen.
Een herinnering plopte op. Mijn vader, die mijn oudere broer niet de baas was (lees: hem totaal niet begreep). Zij tweeën rollend over de grond in een gevecht (ik denk het enige dat ik ooit van mijn vader heb meegemaakt). Ik zal een jaar of 10 zijn geweest.
Gek genoeg heb ik totaal geen verdere herinnering hieraan. Maar na enig doorvragen kom ik erachter dat ik niet bang durfde te worden, omdat ik niet de hulp kreeg om ermee om te gaan. Dus vluchtte ik uit de situatie (werd vlak en afwezig) en dat was dat.
Hier konden we wel wat mee. Er is heel wat opgeruimd in mij op dit gebied. En als vanzelf kreeg ik meer verlangen naar verbinding met het gezin van mijn herkomst. Wij hebben onderling erg weinig contact, en mijn coach legde uit dat dit best kan komen door de vlakheid die ontstaat doordat emoties niet welkom zijn.
Wat is het toch belangrijk om emotioneel gezond te worden!
En nu ik hier beter inzicht in heb, kan ik óók mijn kinderen beter begeleiden.
zaterdag 16 februari 2019
Je kinderen uit huis - hoe kun je daarmee in vredesnaam dealen
Mijn hele kindertijd lang heb ik moeder willen worden als invulling van mijn leven. Ik wilde geen baan, dat vond ik nutteloos. Ik wilde kinderen krijgen en hen meegeven wat echt belangrijk is in het leven.
In dat plaatje past natuurlijk niet dat je kinderen door de kinderbescherming uit huis worden gehaald... Het voelt aan als enorm falen, een schande, een veroordeling etc.
Nu kun je het rationeel bekijken. Daar ben ik altijd goed in geweest en dan kom je ook wel ergens. Dan zeg je tegen jezelf: vroeger was het in rijke families heel normaal dat ouders hun eigen kinderen niet opvoedden. Ze lieten dat door het kindermeisje of de gouvernante doen, of ze stuurden hen naar kostschool en zagen hen zelfs maar een paar keer per jaar.
Of je vertelt jezelf dat ook tegenwoordig nog schippersfamilies kiezen voor een leven met weekend-kinderen.
Een van mijn jeugdtrauma's is dat ik nooit heb leren omgaan met mijn emoties. Ik liet ze eenvoudig nooit toe en dat maakte van mij een gelijkmatig, rustig kind. Ik deed nooit moeilijk, heerlijk voor ouders van een druk gezin! Tja...
Nu weet ik dat het essentieel is om op een gezonde manier om te leren gaan met mijn emoties. Om ze uberhaupt te voelen, toe te laten, en er een weg mee te weten.
Jullie zullen begrijpen dat er een ENORM verdriet in mij huist om het moeten missen van de dagelijkse omgang met mijn kinderen. Zelfs nu ik dit opschrijf, welt het als een enorme bal omhoog. En toch weet ik de weg hoe ermee om te gaan.
Een van de mensen aan wie ik ontzettend veel heb, is Byron Katie. Zij zegt: "the only thing you need to know is whether it hurts or not". En als je geraakt bent, emotie voelt, dan vul je een door haar opgesteld werkblad in dat grappig genoeg "judge your neigbor worksheet" heet, dus "oordeel je naaste". Waarom? Omdat waarin jij je naaste oordeelt, daarin zit de sleutel voor de oplossing voor jezelf. Op YouTube kun je veel filmpjes bekijken waarin ze zulke werkbladen samen invult met mensen die ergens over inzitten, en het is verbluffend om te zien hoe hun inzicht verandert puur door het beantwoorden van een aantal simpele vragen.
Voor het dealen met de uithuisplaatsing heb ik veel aan dit filmpje. Het gaat over een vrouw die haar dochter heeft verloren bij een auto-ongeluk en geen raad weet met haar verdriet. Er zit zoveel emotie in dit filmpje dat ik elke keer dat ik ernaar heb gekeken tot nu toe, volop met haar meehuil.
Zij vullen samen zo'n worksheet in en in gedachten doe ik dat met mijn eigen situatie ook. En daar komt de hulp. Want het is niet waar dat ik geen goede moeder kan zijn als ik niet de dagelijkse zorg voor de kinderen heb. Inmiddels heb ik zelfs deze ervaring, dat de band met de kinderen hechter is dan ooit. Dat ze hebben aangegeven dat ze met mij het beste kunnen praten over de belangrijke dingen van het leven. En was dat niet wat ik altijd heb gewild?
Een van de favoriete uitspraken van Byron Katie is "love what is". Oftewel: accepteer de omstandigheden waar je niets aan kunt doen, omdat God het zo geleid heeft. Ben je boos op God omdat Hij heeft toegelaten dat dit is gebeurd, vul dan een nieuw worksheet in om met die boosheid om te leren gaan.
Het principe van deze manier van denken vormt inmiddels een rode draad in mijn leven - je kunt het toepassen elke keer dat er iets "steekt", en die steek omdraaien in hulp voor je eigen groei.
In dat plaatje past natuurlijk niet dat je kinderen door de kinderbescherming uit huis worden gehaald... Het voelt aan als enorm falen, een schande, een veroordeling etc.
Nu kun je het rationeel bekijken. Daar ben ik altijd goed in geweest en dan kom je ook wel ergens. Dan zeg je tegen jezelf: vroeger was het in rijke families heel normaal dat ouders hun eigen kinderen niet opvoedden. Ze lieten dat door het kindermeisje of de gouvernante doen, of ze stuurden hen naar kostschool en zagen hen zelfs maar een paar keer per jaar.
Of je vertelt jezelf dat ook tegenwoordig nog schippersfamilies kiezen voor een leven met weekend-kinderen.
Een van mijn jeugdtrauma's is dat ik nooit heb leren omgaan met mijn emoties. Ik liet ze eenvoudig nooit toe en dat maakte van mij een gelijkmatig, rustig kind. Ik deed nooit moeilijk, heerlijk voor ouders van een druk gezin! Tja...
Nu weet ik dat het essentieel is om op een gezonde manier om te leren gaan met mijn emoties. Om ze uberhaupt te voelen, toe te laten, en er een weg mee te weten.
Jullie zullen begrijpen dat er een ENORM verdriet in mij huist om het moeten missen van de dagelijkse omgang met mijn kinderen. Zelfs nu ik dit opschrijf, welt het als een enorme bal omhoog. En toch weet ik de weg hoe ermee om te gaan.
Een van de mensen aan wie ik ontzettend veel heb, is Byron Katie. Zij zegt: "the only thing you need to know is whether it hurts or not". En als je geraakt bent, emotie voelt, dan vul je een door haar opgesteld werkblad in dat grappig genoeg "judge your neigbor worksheet" heet, dus "oordeel je naaste". Waarom? Omdat waarin jij je naaste oordeelt, daarin zit de sleutel voor de oplossing voor jezelf. Op YouTube kun je veel filmpjes bekijken waarin ze zulke werkbladen samen invult met mensen die ergens over inzitten, en het is verbluffend om te zien hoe hun inzicht verandert puur door het beantwoorden van een aantal simpele vragen.
Voor het dealen met de uithuisplaatsing heb ik veel aan dit filmpje. Het gaat over een vrouw die haar dochter heeft verloren bij een auto-ongeluk en geen raad weet met haar verdriet. Er zit zoveel emotie in dit filmpje dat ik elke keer dat ik ernaar heb gekeken tot nu toe, volop met haar meehuil.
Zij vullen samen zo'n worksheet in en in gedachten doe ik dat met mijn eigen situatie ook. En daar komt de hulp. Want het is niet waar dat ik geen goede moeder kan zijn als ik niet de dagelijkse zorg voor de kinderen heb. Inmiddels heb ik zelfs deze ervaring, dat de band met de kinderen hechter is dan ooit. Dat ze hebben aangegeven dat ze met mij het beste kunnen praten over de belangrijke dingen van het leven. En was dat niet wat ik altijd heb gewild?
Een van de favoriete uitspraken van Byron Katie is "love what is". Oftewel: accepteer de omstandigheden waar je niets aan kunt doen, omdat God het zo geleid heeft. Ben je boos op God omdat Hij heeft toegelaten dat dit is gebeurd, vul dan een nieuw worksheet in om met die boosheid om te leren gaan.
Het principe van deze manier van denken vormt inmiddels een rode draad in mijn leven - je kunt het toepassen elke keer dat er iets "steekt", en die steek omdraaien in hulp voor je eigen groei.
donderdag 14 februari 2019
"Jullie komen er samen wel uit"
Als het niet zo dieptriest was, was het gewoon lachwekkend.
Een gezinsvoogd die zegt: "ik ga ervan uit dat jullie samen afspraken hierover maken". En dan maakt het niet uit over welk onderwerp het gaat.
Heeft de voogd niet goed opgelet misschien? Of heb ik zelf iets gemist?
Anderhalf jaar geleden trok ik bij de huisarts aan de bel, juist omdat het niet mogelijk was om met mijn man afspraken te maken. Ja, als ik gewoon deed wat hij wilde, was er geen probleem, maar dat noem ik geen afspraken maken.
Destijds hoopte ik erop dat het voldoende was om aan de bel te trekken, en dat anderen het dan voor mij zouden oplossen. Zo ging het niet. De mogelijkheid tot onderling communiceren zit er inmiddels helemaal niet meer in.
Dan kan ik nog zo mondig geworden zijn, dat helpt allemaal geen steek als je het netjes wilt oplossen. En de hulpverlening zit er inmiddels al zó lang met de neus bovenop dat ze geen onpartijdig advies meer kunnen geven. Dus mag ik het zelf opknappen.
En dat doe ik ook. Op de goede manier. Wordt vervolgd.
Een gezinsvoogd die zegt: "ik ga ervan uit dat jullie samen afspraken hierover maken". En dan maakt het niet uit over welk onderwerp het gaat.
Heeft de voogd niet goed opgelet misschien? Of heb ik zelf iets gemist?
Anderhalf jaar geleden trok ik bij de huisarts aan de bel, juist omdat het niet mogelijk was om met mijn man afspraken te maken. Ja, als ik gewoon deed wat hij wilde, was er geen probleem, maar dat noem ik geen afspraken maken.
Destijds hoopte ik erop dat het voldoende was om aan de bel te trekken, en dat anderen het dan voor mij zouden oplossen. Zo ging het niet. De mogelijkheid tot onderling communiceren zit er inmiddels helemaal niet meer in.
Dan kan ik nog zo mondig geworden zijn, dat helpt allemaal geen steek als je het netjes wilt oplossen. En de hulpverlening zit er inmiddels al zó lang met de neus bovenop dat ze geen onpartijdig advies meer kunnen geven. Dus mag ik het zelf opknappen.
En dat doe ik ook. Op de goede manier. Wordt vervolgd.
woensdag 13 februari 2019
Jeugdtrauma's
Dat het onderwerp jeugdtrauma's zo'n grote rol in mijn leven zou spelen, heb ik nooit in de verste verte kunnen vermoeden.
Toen ik mijn man leerde kennen, zei een bevriende vrouw tegen mij dat ze kon zien dat hij beschadigd was. Ik zag dat helemaal niet, en ging bij hem vragen wat ze kon bedoelen. Hij vertelde dat hij een rotjeugd had gehad, maar dat hij daar allang overheen was. En ik geloofde hem.
Mijn eigen kindertijd heb ik gladjes doorlopen. Ik was een stil, makkelijk kind. Hoogintelligent bovendien. Ik vond mijn eigen weg in het leven wel.
Hoe destructief het allemaal is geweest, daar kwam ik pas achter toen ik in het coachingstraject zat. In mijn ziel bleken diepe groeven te zitten. En dat terwijl mijn ouders godvrezende mensen waren die alles naar beste weten en volgens Gods wetten (zoals zij die begrepen) hebben gedaan! Ik neem hen dan ook niets kwalijk - maar ik moest wel een nieuwe realiteit onder ogen zien.
Een van de belangrijkste patronen uit mijn kindertijd is dat ik er (toch) niet mocht zijn. Ik had een paar broers die erg veel aandacht opeisten, en ik nam daarom zo min mogelijk ruimte in en vroeg zo min mogelijk aandacht.
Mijn man en ik hadden dus beiden een destructieve achtergrond en hadden allebei niet geleerd om emotioneel volwassen te worden. Voor mij was het vreselijk slikken om te horen dat mijn eigen manier van met de situaties omgaan net zo goed destructief was, al leek het op de korte termijn vreedzamer dan wat mijn man deed. Overigens komt deze combinatie van personen heel vaak voor bij huwelijken: iemand die zijn wil aan een ander oplegt - die dat maar al te makkelijk accepteert.
Hier is ontzettend veel over te zeggen, maar voor nu houd ik het bij deze twee inzichten:
Toen ik mijn man leerde kennen, zei een bevriende vrouw tegen mij dat ze kon zien dat hij beschadigd was. Ik zag dat helemaal niet, en ging bij hem vragen wat ze kon bedoelen. Hij vertelde dat hij een rotjeugd had gehad, maar dat hij daar allang overheen was. En ik geloofde hem.
Mijn eigen kindertijd heb ik gladjes doorlopen. Ik was een stil, makkelijk kind. Hoogintelligent bovendien. Ik vond mijn eigen weg in het leven wel.
Hoe destructief het allemaal is geweest, daar kwam ik pas achter toen ik in het coachingstraject zat. In mijn ziel bleken diepe groeven te zitten. En dat terwijl mijn ouders godvrezende mensen waren die alles naar beste weten en volgens Gods wetten (zoals zij die begrepen) hebben gedaan! Ik neem hen dan ook niets kwalijk - maar ik moest wel een nieuwe realiteit onder ogen zien.
Een van de belangrijkste patronen uit mijn kindertijd is dat ik er (toch) niet mocht zijn. Ik had een paar broers die erg veel aandacht opeisten, en ik nam daarom zo min mogelijk ruimte in en vroeg zo min mogelijk aandacht.
Mijn man en ik hadden dus beiden een destructieve achtergrond en hadden allebei niet geleerd om emotioneel volwassen te worden. Voor mij was het vreselijk slikken om te horen dat mijn eigen manier van met de situaties omgaan net zo goed destructief was, al leek het op de korte termijn vreedzamer dan wat mijn man deed. Overigens komt deze combinatie van personen heel vaak voor bij huwelijken: iemand die zijn wil aan een ander oplegt - die dat maar al te makkelijk accepteert.
Hier is ontzettend veel over te zeggen, maar voor nu houd ik het bij deze twee inzichten:
- wat mijn man betreft heeft het mij enorm geholpen om te gaan inzien dat zijn gedrag voortkomt uit zijn eigen jeugdtrauma, en dat geeft compassie. Een boek dat op dit gebied een grote hulp is, is "Waarom gaat het altijd over jou" van Wendy Behary. Absoluut een aanrader voor iedereen die te maken heeft met mensen met narcistische trekken. Hiermee wil ik niet zeggen dat ik zijn gedrag goedkeur, en ook niet dat het OK is als hij zijn trauma's als excuus gebruikt (of ontkent). Maar het helpt enorm om te begrijpen waar het vandaan komt, en ik zeg vaak tegen anderen: hoe harder hij schreeuwt, hoe lelijker hij tegen mij doet, hoe beter je kunt zien HOE GROOT de pijn bij hem is. Het verandert zeker de manier waarop je naar zulke mensen kijkt.
- wat mijzelf betreft ben ik ontzettend dankbaar dat mijn ogen zijn opengegaan voor de destructieve patronen uit mijn eigen verleden. Want als je ze ziet, dan kun je er iets aan doen. Wat je onbewust is, geef je ook door aan je kinderen. Nu ik mijn eigen patronen verander, zie ik dat er ook iets in de kinderen verandert. En dat is voor mij de beste motivatie om zo hard mogelijk aan mijzelf te werken!
dinsdag 12 februari 2019
In vogelvlucht de rest van de geschiedenis
Om het door mij opgezette chronologische verhaal niet al te zeer in de war te sturen, vandaag een versnelde versie.
Politie
De eerste keer dat mijn man mij fysiek mishandelde, ben ik op aanraden van de hulpverlening naar de politie gegaan. Ik trof daar een uiterst begripvolle vrouw, die het hele verhaal heeft opgeschreven en er een officiële melding van heeft gemaakt. Zij drukte mij op het hart om de volgende keer niet te wachten tot het kwaad al was gebeurd, maar al bij een dreigende situatie 112 te bellen.
De keer dat dit echt nodig was, werd een enorme teleurstelling. Ik belde trillend 112, er kwamen twee onervaren agenten, die een vrouw aantroffen die overstuur was, en een doodkalme man (denk nu zelf: dat is toch raar!!) die hen verzekerde dat er helemaal niets aan de hand was. Dat er wel wat aan de hand was, voelden ze wel aan, maar ze hadden geen reden om iets te ondernemen, en ze gaven ons de raad om hulp te zoeken (ja duh).
Later werd vanuit jeugdzorg ook nog eens kritiek geleverd op het feit dat ik de politie had gebeld, omdat dit voor de kinderen een traumatiserende ervaring zou zijn.
Tja....
Jeugdzorg
Jeugdzorg was al een tijdje betrokken. Wat ik van hen heb gezien en nog steeds zie, is dat hun focus helemaal ligt op het belang van de kinderen. Dat is fijn, want daar ligt mijn focus ook. Ik heb wat staaltjes van wijsheid bij hen gezien die echt helpend waren.
Hun beperking is dat zij ons als ouders als één geheel blijven zien. "Ouders doen dit, ouders doen dat". Terwijl het veel duidelijker zou zijn als ze zouden zeggen: "moeder doet dit, vader doet dat". Hierover later meer, want dit probleem is op dit moment een van de lastigste.
Jeugdzorg heeft er ook voor gezorgd dat mijn man en ik niet meer tegelijkertijd thuis zijn, in elk geval niet als er ook kinderen in huis zijn. Dit heeft destijds ogenblikkelijk voor meer lucht gezorgd, hoewel er haken en ogen aan bleken te zitten waar ik het later over zal hebben.
Kinderbescherming
Toen alle bemoeienissen door alle instanties geen enkel effect bleken te hebben en de situatie steeds vaster kwam te zitten, is de kinderbescherming ingeschakeld. Ik kreeg nu voor het eerst de indruk dat we te maken kregen met mensen die zagen wat er aan de hand was, en ik heb een aantal prettige gesprekken gehad.
Maar de kinderbescherming heeft de focus óók alleen op de kinderen, en kan de situatie tussen ons als ouders niet oplossen.
Nu heb ik ze geloof ik wel zo'n beetje gehad. Allemaal verschillende mensen, die allemaal een klein stukje zien, en ook nog eens allemaal hun eigen professionele inbreng willen waarmaken en verdedigen, soms tegenover elkaar. Word daar maar eens wijs uit....
Politie
De eerste keer dat mijn man mij fysiek mishandelde, ben ik op aanraden van de hulpverlening naar de politie gegaan. Ik trof daar een uiterst begripvolle vrouw, die het hele verhaal heeft opgeschreven en er een officiële melding van heeft gemaakt. Zij drukte mij op het hart om de volgende keer niet te wachten tot het kwaad al was gebeurd, maar al bij een dreigende situatie 112 te bellen.
De keer dat dit echt nodig was, werd een enorme teleurstelling. Ik belde trillend 112, er kwamen twee onervaren agenten, die een vrouw aantroffen die overstuur was, en een doodkalme man (denk nu zelf: dat is toch raar!!) die hen verzekerde dat er helemaal niets aan de hand was. Dat er wel wat aan de hand was, voelden ze wel aan, maar ze hadden geen reden om iets te ondernemen, en ze gaven ons de raad om hulp te zoeken (ja duh).
Later werd vanuit jeugdzorg ook nog eens kritiek geleverd op het feit dat ik de politie had gebeld, omdat dit voor de kinderen een traumatiserende ervaring zou zijn.
Tja....
Jeugdzorg
Jeugdzorg was al een tijdje betrokken. Wat ik van hen heb gezien en nog steeds zie, is dat hun focus helemaal ligt op het belang van de kinderen. Dat is fijn, want daar ligt mijn focus ook. Ik heb wat staaltjes van wijsheid bij hen gezien die echt helpend waren.
Hun beperking is dat zij ons als ouders als één geheel blijven zien. "Ouders doen dit, ouders doen dat". Terwijl het veel duidelijker zou zijn als ze zouden zeggen: "moeder doet dit, vader doet dat". Hierover later meer, want dit probleem is op dit moment een van de lastigste.
Jeugdzorg heeft er ook voor gezorgd dat mijn man en ik niet meer tegelijkertijd thuis zijn, in elk geval niet als er ook kinderen in huis zijn. Dit heeft destijds ogenblikkelijk voor meer lucht gezorgd, hoewel er haken en ogen aan bleken te zitten waar ik het later over zal hebben.
Kinderbescherming
Toen alle bemoeienissen door alle instanties geen enkel effect bleken te hebben en de situatie steeds vaster kwam te zitten, is de kinderbescherming ingeschakeld. Ik kreeg nu voor het eerst de indruk dat we te maken kregen met mensen die zagen wat er aan de hand was, en ik heb een aantal prettige gesprekken gehad.
Maar de kinderbescherming heeft de focus óók alleen op de kinderen, en kan de situatie tussen ons als ouders niet oplossen.
Nu heb ik ze geloof ik wel zo'n beetje gehad. Allemaal verschillende mensen, die allemaal een klein stukje zien, en ook nog eens allemaal hun eigen professionele inbreng willen waarmaken en verdedigen, soms tegenover elkaar. Word daar maar eens wijs uit....
maandag 11 februari 2019
Emotionele achtbaan
Nu ik dit verhaal opschrijf, komt het op mijzelf heel nuchter over. Gewoon elke keer een traject van een heleboel maanden in één kort stukje tekst en dat is dat.
Dat is raar, want wat ik eigenlijk wil overbrengen, is de complete omwenteling in mijn eigen innerlijk. De titel van dit blogje dekt de lading voor geen enkele meter. Het was zeker een emotionele achtbaan, maar dan wel in honderdvoud. En dat kan ik op geen enkele manier echt overbrengen.
Toen ik uiteindelijk in wanhoop naar de huisarts stapte om aan de bel te trekken, werd mij gezegd dat ik in een noodsituatie verkeerde, en dat er direct hulp moest komen. Nu ben ik bijna twee jaar verder, de noodsituatie is twintig keer zo erg, en de hulp die via de instanties te krijgen zou moeten zijn, is er niet gekomen.
Toch is de emotionele achtbaan voor mij zelf verleden tijd. Dat klinkt misschien raar, want alle kinderen zijn door de Kinderbescherming uit huis geplaatst en ik kan ze niet dagelijks meemaken. Ik heb geen werk, geen huis, en krijg van mijn man geen enkele inzage in onze financiële gegevens. De echtscheiding is al lang aangevraagd (door mij) maar mijn man weigert alle medewerking en er is nog niet eens een begin gemaakt met een gezamenlijk ouderschapsplan. En dat is nog niet eens het enige.
Misschien klinkt het gek, maar ik ben gelukkig. De echte hulp is gekomen in de vorm van mijn vriendin en coach, die ongelooflijk grondig te werk kan gaan doordat zij de overtuigingen die zich mijn leven lang in mijn onderbewustzijn hadden vastgezet, in korte tijd boven water heeft gekregen en omgezet in positieve, volwassen overtuigingen. Hierover ga ik uiteraard veel meer schrijven!
Het resultaat hiervan is dat ik zie dat hoe meer ik loslaat, hoe meer alles als vanzelf geregeld wordt. En ik heb geleerd op een heel nieuwe manier naar de situatie te kijken. Ik kan een goede moeder zijn voor kinderen die ergens anders wonen. Sterker nog, dat ben ik ook. Juist doordat mijn eigen innerlijk zo verandert, veranderen zij mee de goede kant op. De onderlinge band wordt hechter. Ik zie overal positieve ontwikkelingen bij mijn kinderen. En is dat niet wat je als moeder eigenlijk wilt? (En dat had ik niet toen we allemaal nog thuis woonden - we waren allemaal losse eilandjes).
Misschien ga ik vanaf nu toch wel anders schrijven. Meer vanuit dit moment - en af en toe aanvullend wat er nog aan het chronologische verhaal ontbreekt. Laat maar weten als je wensen hebt op dit gebied!
Mailen kan naar bente.waterman@gmail.com
Dat is raar, want wat ik eigenlijk wil overbrengen, is de complete omwenteling in mijn eigen innerlijk. De titel van dit blogje dekt de lading voor geen enkele meter. Het was zeker een emotionele achtbaan, maar dan wel in honderdvoud. En dat kan ik op geen enkele manier echt overbrengen.
Toen ik uiteindelijk in wanhoop naar de huisarts stapte om aan de bel te trekken, werd mij gezegd dat ik in een noodsituatie verkeerde, en dat er direct hulp moest komen. Nu ben ik bijna twee jaar verder, de noodsituatie is twintig keer zo erg, en de hulp die via de instanties te krijgen zou moeten zijn, is er niet gekomen.
Toch is de emotionele achtbaan voor mij zelf verleden tijd. Dat klinkt misschien raar, want alle kinderen zijn door de Kinderbescherming uit huis geplaatst en ik kan ze niet dagelijks meemaken. Ik heb geen werk, geen huis, en krijg van mijn man geen enkele inzage in onze financiële gegevens. De echtscheiding is al lang aangevraagd (door mij) maar mijn man weigert alle medewerking en er is nog niet eens een begin gemaakt met een gezamenlijk ouderschapsplan. En dat is nog niet eens het enige.
Misschien klinkt het gek, maar ik ben gelukkig. De echte hulp is gekomen in de vorm van mijn vriendin en coach, die ongelooflijk grondig te werk kan gaan doordat zij de overtuigingen die zich mijn leven lang in mijn onderbewustzijn hadden vastgezet, in korte tijd boven water heeft gekregen en omgezet in positieve, volwassen overtuigingen. Hierover ga ik uiteraard veel meer schrijven!
Het resultaat hiervan is dat ik zie dat hoe meer ik loslaat, hoe meer alles als vanzelf geregeld wordt. En ik heb geleerd op een heel nieuwe manier naar de situatie te kijken. Ik kan een goede moeder zijn voor kinderen die ergens anders wonen. Sterker nog, dat ben ik ook. Juist doordat mijn eigen innerlijk zo verandert, veranderen zij mee de goede kant op. De onderlinge band wordt hechter. Ik zie overal positieve ontwikkelingen bij mijn kinderen. En is dat niet wat je als moeder eigenlijk wilt? (En dat had ik niet toen we allemaal nog thuis woonden - we waren allemaal losse eilandjes).
Misschien ga ik vanaf nu toch wel anders schrijven. Meer vanuit dit moment - en af en toe aanvullend wat er nog aan het chronologische verhaal ontbreekt. Laat maar weten als je wensen hebt op dit gebied!
Mailen kan naar bente.waterman@gmail.com
zondag 10 februari 2019
Weer een nieuw traject - de gezinstherapeut
De relatietherapeute had ons aangeraden om via de gemeente aanvraag te doen voor gezinstherapie. Zo'n therapeut is ervoor opgeleid om de lijntjes die binnen een gezin lopen te begrijpen en om te buigen. We hebben deze therapie inderdaad gekregen.
Bij ons is het hele traject met deze therapeut (Robert) één brok frustratie geweest. Zowel voor hem als voor mij als ook voor mijn man. Bijna een jaar lang heeft hij deel uitgemaakt van het legertje hulpverleners, eigenlijk zonder ook maar één stap verder te zijn gekomen.
Ik weet niet of hij ooit door heeft gehad wat er precies aan de hand is. Zoals ik al eerder heb gezegd, is mijn man verbazingwekkend goed met woorden en heeft hij een enorm dikke laag vernis over zich heen als er andere mensen bij zijn. Als ik probeerde duidelijk te maken hoe hij is als zij er NIET bij zijn, dan was dat voor Robert alleen maar gewoon mijn waarheid.
Gelukkig had ik in deze periode mijn persoonlijke coachingstraject, anders denk ik dat ik eraan onderdoor was gegaan. Via dat traject boekte ik persoonlijke vooruitgang, of anderen dat nou wel of niet zagen.
Wat mij altijd enorm heeft gefrustreerd, is dat hulpverleners keurig onpartijdig blijven. Ik heb nog niet meegemaakt dat ze in een rapport schreven, of ook maar gewoon zeiden: meneer werkt niet mee maar mevrouw doet haar uiterste best. En daardoor ontstaat er natuurlijk een zeer onduidelijk beeld, zeker in ons geval.
Toch zijn er wel zeker positieve dingen die ik heb geleerd van Robert. Hij heeft mij wel geleerd om bij mezelf te blijven in gesprekken. Als ik naar mijn man een excuus had gedaan en hij dit direct van tafel veegde, vroeg Robert mij of ik het gemeend had. Dat had ik. Nou, zei hij, dan is het toch goed? Wat hij ermee doet, moet hij zelf weten. En dat was wat ik toen nodig had.
Ook heeft Robert mij goede raad gegeven in een aantal situaties waarin een zoon van mij zich extreem onhandelbaar gedroeg. Dit heeft er uiteindelijk toe geleid dat ik het gezag dat ik had verloren, weer helemaal heb teruggewonnen en dat is iets om erg blij mee te zijn.
Bij ons is het hele traject met deze therapeut (Robert) één brok frustratie geweest. Zowel voor hem als voor mij als ook voor mijn man. Bijna een jaar lang heeft hij deel uitgemaakt van het legertje hulpverleners, eigenlijk zonder ook maar één stap verder te zijn gekomen.
Ik weet niet of hij ooit door heeft gehad wat er precies aan de hand is. Zoals ik al eerder heb gezegd, is mijn man verbazingwekkend goed met woorden en heeft hij een enorm dikke laag vernis over zich heen als er andere mensen bij zijn. Als ik probeerde duidelijk te maken hoe hij is als zij er NIET bij zijn, dan was dat voor Robert alleen maar gewoon mijn waarheid.
Gelukkig had ik in deze periode mijn persoonlijke coachingstraject, anders denk ik dat ik eraan onderdoor was gegaan. Via dat traject boekte ik persoonlijke vooruitgang, of anderen dat nou wel of niet zagen.
Wat mij altijd enorm heeft gefrustreerd, is dat hulpverleners keurig onpartijdig blijven. Ik heb nog niet meegemaakt dat ze in een rapport schreven, of ook maar gewoon zeiden: meneer werkt niet mee maar mevrouw doet haar uiterste best. En daardoor ontstaat er natuurlijk een zeer onduidelijk beeld, zeker in ons geval.
Toch zijn er wel zeker positieve dingen die ik heb geleerd van Robert. Hij heeft mij wel geleerd om bij mezelf te blijven in gesprekken. Als ik naar mijn man een excuus had gedaan en hij dit direct van tafel veegde, vroeg Robert mij of ik het gemeend had. Dat had ik. Nou, zei hij, dan is het toch goed? Wat hij ermee doet, moet hij zelf weten. En dat was wat ik toen nodig had.
Ook heeft Robert mij goede raad gegeven in een aantal situaties waarin een zoon van mij zich extreem onhandelbaar gedroeg. Dit heeft er uiteindelijk toe geleid dat ik het gezag dat ik had verloren, weer helemaal heb teruggewonnen en dat is iets om erg blij mee te zijn.
zaterdag 9 februari 2019
Dramatische relatietherapie
Achteraf bekeken zie ik dat we met de relatietherapie een interessante weg hebben afgelegd. En ik maakte kennis met methoden waar ik echt veel aan heb gehad, zoals geweldloze communicatie.
De therapeute had een gezonde kijk op de ontwikkelingspsychologie van kinderen, en ik heb zelf toch wel aardig wat inzichten bij haar opgedaan op het gebied van opvoeding.
Voor mijn man was ze tevens persoonlijke gesprekspartner, waarvan ik de inhoud van de gesprekken niet ken, maar wel zo'n beetje kan vermoeden.
Tijdens de periode van therapie volgde ik ook mijn eigen traject bij mijn eigen coach, waardoor ik week na week sterker werd en veranderde. Ik heb een vermoeden dat de relatietherapeute dat niet goed kon hebben, en ik vermeed dit onderwerp in de gesprekken dan ook liever.
Omdat we weinig geld te besteden hadden, bood de therapeute ons het traject bijna voor niets aan. Ik merkte ook dat zij zich persoonlijk verantwoordelijk voelde voor het welslagen van de therapie, waardoor zij ver buiten haar grenzen ging qua tijd en lichamelijke gezondheid. Mettertijd raakte zij ook teleurgesteld omdat haar buitensporige inspanningen het gewenste effect niet hadden.
Het kon niet anders of het liep een keertje fout. Op een avond wond mijn man zich tijdens de therapie zó op, dat ik de therapeute gefrustreerd zag worden. Toonde hij naar mij toe al nooit respect, naar haar toe ging hij zich nu ook onbeschoft gedragen. Ik had echt met haar te doen.
Op de terugweg bleef hij tegen mij schreeuwen. Ik bleef stug doorrijden (mijn man rijdt geen auto), maar mijn rechteroor ging pijn doen van het lawaai, en ik zocht naar een mogelijkheid om dit op te lossen. Zo snel mogelijk heb ik de auto geparkeerd, ben uitgestapt en heb een rondje gelopen. Toen ik terugkwam, heb ik gevraagd of hij zich netjes kon gedragen, anders kon hij uitstappen. Hij zei dat hij daar geen garantie voor kon geven, maar ik had in mijn achterhoofd dat ik altijd nog bij het politiebureau in de volgende plaats kon stoppen en reed naar huis.
De week daarop heeft de relatietherapeute laten weten dat zij zich terugtrok.
Later heb ik van mijn coach (die nu mijn opleider is, maar dat is een verre vooruitblik) de dramadriehoek uitgelegd gekregen: die bestaat uit drie rollen die je kunt hebben. De onvolwassen rollen daarin zijn die van redder (ik wil koste wat kost diegene helpen, desnoods gratis), slachtoffer (spreekt voor zich), en aanklager (beschuldigend).
De tegenhangende rollen (volwassen rollen) hierbij zijn: in plaats van redder word je iemand die anderen op hun eigen benen kan zetten - in plaats van slachtoffer word je iemand die zelf de verantwoordelijkheid neemt, en in plaats van aan te klagen geef je een heldere ik-boodschap.
Ik zag heel duidelijk dat onze relatietherapeute in twee van deze valkuilen was getrapt. Niet alleen zag ze zichzelf als redder en ging ver buiten haar professionele grenzen, op een gegeven moment werd ze slachtoffer van een cliënt die haar niet de credits gaf die haar toekwamen.
Toch een wijze les, al bracht het traject ons weer in bepaald opzicht op het punt waar we waren begonnen.
De therapeute had een gezonde kijk op de ontwikkelingspsychologie van kinderen, en ik heb zelf toch wel aardig wat inzichten bij haar opgedaan op het gebied van opvoeding.
Voor mijn man was ze tevens persoonlijke gesprekspartner, waarvan ik de inhoud van de gesprekken niet ken, maar wel zo'n beetje kan vermoeden.
Tijdens de periode van therapie volgde ik ook mijn eigen traject bij mijn eigen coach, waardoor ik week na week sterker werd en veranderde. Ik heb een vermoeden dat de relatietherapeute dat niet goed kon hebben, en ik vermeed dit onderwerp in de gesprekken dan ook liever.
Omdat we weinig geld te besteden hadden, bood de therapeute ons het traject bijna voor niets aan. Ik merkte ook dat zij zich persoonlijk verantwoordelijk voelde voor het welslagen van de therapie, waardoor zij ver buiten haar grenzen ging qua tijd en lichamelijke gezondheid. Mettertijd raakte zij ook teleurgesteld omdat haar buitensporige inspanningen het gewenste effect niet hadden.
Het kon niet anders of het liep een keertje fout. Op een avond wond mijn man zich tijdens de therapie zó op, dat ik de therapeute gefrustreerd zag worden. Toonde hij naar mij toe al nooit respect, naar haar toe ging hij zich nu ook onbeschoft gedragen. Ik had echt met haar te doen.
Op de terugweg bleef hij tegen mij schreeuwen. Ik bleef stug doorrijden (mijn man rijdt geen auto), maar mijn rechteroor ging pijn doen van het lawaai, en ik zocht naar een mogelijkheid om dit op te lossen. Zo snel mogelijk heb ik de auto geparkeerd, ben uitgestapt en heb een rondje gelopen. Toen ik terugkwam, heb ik gevraagd of hij zich netjes kon gedragen, anders kon hij uitstappen. Hij zei dat hij daar geen garantie voor kon geven, maar ik had in mijn achterhoofd dat ik altijd nog bij het politiebureau in de volgende plaats kon stoppen en reed naar huis.
De week daarop heeft de relatietherapeute laten weten dat zij zich terugtrok.
Later heb ik van mijn coach (die nu mijn opleider is, maar dat is een verre vooruitblik) de dramadriehoek uitgelegd gekregen: die bestaat uit drie rollen die je kunt hebben. De onvolwassen rollen daarin zijn die van redder (ik wil koste wat kost diegene helpen, desnoods gratis), slachtoffer (spreekt voor zich), en aanklager (beschuldigend).
De tegenhangende rollen (volwassen rollen) hierbij zijn: in plaats van redder word je iemand die anderen op hun eigen benen kan zetten - in plaats van slachtoffer word je iemand die zelf de verantwoordelijkheid neemt, en in plaats van aan te klagen geef je een heldere ik-boodschap.
Ik zag heel duidelijk dat onze relatietherapeute in twee van deze valkuilen was getrapt. Niet alleen zag ze zichzelf als redder en ging ver buiten haar professionele grenzen, op een gegeven moment werd ze slachtoffer van een cliënt die haar niet de credits gaf die haar toekwamen.
Toch een wijze les, al bracht het traject ons weer in bepaald opzicht op het punt waar we waren begonnen.
vrijdag 8 februari 2019
Toch naar relatietherapie
Mijn man had met zijn familie nooit veel contact onderhouden, maar hij deed wel mee aan de traditie om iets leuks voor te bereiden als een van de familieleden 50 werd. Daardoor kwam hij een hele serie avonden samen met een aantal van hen, waardoor op een natuurlijke manier de band tussen hen werd versterkt.
Natuurlijk konden we niet verborgen houden dat er dingen speelden tussen ons, familieleden hebben soms van die voelhorens... Dat was juist heel erg fijn, want zo kwamen zij in de gelegenheid om goede raad te geven. Een van zijn broers bleek net een heel traject bij een relatietherapeute te hebben gevolgd en hij en zijn vrouw waren daar heel erg over te spreken.
Mijn man heeft natuurlijk dezelfde soort jeugd en kindertijd gehad als zijn broer (ik zal daar nu niet over uitweiden maar die jaren zijn ontzettend traumatisch geweest), en het grote voordeel van deze therapeute was natuurlijk dat zij de achtergrond dus al kende. Dat gaf mij ook vertrouwen, ook omdat mijn zwager en schoonzus vertelden dat bij hen onverwerkte jeugdtrauma's aan het licht kwamen, en dat zij echt geholpen waren.
De hoop dat alles goed zou komen, vlamde weer op. Ik ging een avond alleen naar deze vrouw en zij gaf mij sterk de indruk dat het haar wel zou lukken om door de betonnen muur heen te breken die mensen in het algemeen en mijn man in het bijzonder om hun kwetsbare beschadigde binnenkant hebben opgetrokken.
Dit verliep uiteraard heel anders dan ik had gehoopt....
Natuurlijk konden we niet verborgen houden dat er dingen speelden tussen ons, familieleden hebben soms van die voelhorens... Dat was juist heel erg fijn, want zo kwamen zij in de gelegenheid om goede raad te geven. Een van zijn broers bleek net een heel traject bij een relatietherapeute te hebben gevolgd en hij en zijn vrouw waren daar heel erg over te spreken.
Mijn man heeft natuurlijk dezelfde soort jeugd en kindertijd gehad als zijn broer (ik zal daar nu niet over uitweiden maar die jaren zijn ontzettend traumatisch geweest), en het grote voordeel van deze therapeute was natuurlijk dat zij de achtergrond dus al kende. Dat gaf mij ook vertrouwen, ook omdat mijn zwager en schoonzus vertelden dat bij hen onverwerkte jeugdtrauma's aan het licht kwamen, en dat zij echt geholpen waren.
De hoop dat alles goed zou komen, vlamde weer op. Ik ging een avond alleen naar deze vrouw en zij gaf mij sterk de indruk dat het haar wel zou lukken om door de betonnen muur heen te breken die mensen in het algemeen en mijn man in het bijzonder om hun kwetsbare beschadigde binnenkant hebben opgetrokken.
Dit verliep uiteraard heel anders dan ik had gehoopt....
donderdag 7 februari 2019
Echte hulp
In die tijd had ik een appgroepje als vangnet, en daarin zat o.a. de vriendin die mij al eerder goede raad had gegeven. Van iemand die mij echt wilde helpen, kreeg ik geld om een echt professioneel traject bij deze vriendin te volgen. En dat heeft mijn leven van helemaal op z'n kop weer aardig recht op de voeten gekregen.
Ik had het geluk dat ik haar onvoorwaardelijk vertrouwde. We hadden bovendien veel gemeenschappelijk, al maakt dat op zich niet uit: we waren in elkaars buurt opgegroeid, in dezelfde christelijke gemeente, met dezelfde soort opvoeding en zo waren er nog wel meer overeenkomsten. Dit zorgde ervoor dat ik haar suggesties makkelijk kon accepteren zonder verontwaardigd op te stuiven. Bijvoorbeeld toen ze suggereerde dat ik zelf uit een disfunctioneel gezin kom.
Gaandeweg ging ik zien hoe beschadigd ik zelf ben, door mijn opvoeding, door de opvattingen van de kerk, en ook in mijn huwelijk.
Ik ging ook zien hoe beschadigd mijn man is. Ik leerde dat zijn gedrag voortkomt uit een enorme pijn, ontstaan in zijn jonge jeugd, en zijn onmacht om dat te zien. Dat hielp om met compassie te leren reageren.
Deze vriendin-coach werkt met het onderbewustzijn. Als je weet dat je onderbewustzijn verantwoordelijk is voor je gevoelens, meningen, zo'n beetje 90% van je hele zelf, dan begrijp je misschien ook hoe krachtig het is als je in je onderbewustzijn dingen verandert. En dat kan.
Ik ging regelmatig naar haar toe, en gaandeweg begonnen er dingen te veranderen. En begon ik weer licht te zien aan het einde van de tunnel. Dat wil zeggen dat ik het leven weer zag zitten voor mijzelf.
Mijn man was minder blij. Hij gaf mijn coach de schuld dat het allemaal zo klote was geworden in ons huwelijk, en hij had geen goed woord over voor haar. Maar gelukkig saboteerde hij het niet dat ik naar haar toe ging.
Ik had het geluk dat ik haar onvoorwaardelijk vertrouwde. We hadden bovendien veel gemeenschappelijk, al maakt dat op zich niet uit: we waren in elkaars buurt opgegroeid, in dezelfde christelijke gemeente, met dezelfde soort opvoeding en zo waren er nog wel meer overeenkomsten. Dit zorgde ervoor dat ik haar suggesties makkelijk kon accepteren zonder verontwaardigd op te stuiven. Bijvoorbeeld toen ze suggereerde dat ik zelf uit een disfunctioneel gezin kom.
Gaandeweg ging ik zien hoe beschadigd ik zelf ben, door mijn opvoeding, door de opvattingen van de kerk, en ook in mijn huwelijk.
Ik ging ook zien hoe beschadigd mijn man is. Ik leerde dat zijn gedrag voortkomt uit een enorme pijn, ontstaan in zijn jonge jeugd, en zijn onmacht om dat te zien. Dat hielp om met compassie te leren reageren.
Deze vriendin-coach werkt met het onderbewustzijn. Als je weet dat je onderbewustzijn verantwoordelijk is voor je gevoelens, meningen, zo'n beetje 90% van je hele zelf, dan begrijp je misschien ook hoe krachtig het is als je in je onderbewustzijn dingen verandert. En dat kan.
Ik ging regelmatig naar haar toe, en gaandeweg begonnen er dingen te veranderen. En begon ik weer licht te zien aan het einde van de tunnel. Dat wil zeggen dat ik het leven weer zag zitten voor mijzelf.
Mijn man was minder blij. Hij gaf mijn coach de schuld dat het allemaal zo klote was geworden in ons huwelijk, en hij had geen goed woord over voor haar. Maar gelukkig saboteerde hij het niet dat ik naar haar toe ging.
woensdag 6 februari 2019
Vervolg psychologisch onderzoek
Op een dag stond ik in de keuken het eten te maken, toen mijn man binnenliep met de boodschap dat hij de uitslag had gekregen van zijn psychologisch onderzoek. "Meneer", hadden ze gezegd, "er is met u helemaal niets aan de hand. U bent volkomen gezond". Hij zou de uitslag binnenkort op schrift krijgen en dan zou hij het mij laten zien.
Op slag bevroor ik. Ik kon geen woord uitbrengen, weet niet meer of ik het voor elkaar heb gespeeld om het eten op tafel te krijgen, maar wat ik nog wel weet, is dat ik het ijs- en ijskoud kreeg. Zo snel mogelijk ging ik naar bed. Zelfs met extra dekens kreeg ik het niet warm. Wat een enorme lichamelijke reactie.
Heel verklaarbaar dat het zo ging, want ik had mijn hoop nog steeds gevestigd op een diagnose bij mijn man. Als nou maar duidelijk zou worden dat hij een stoornis had, dan zou alles in orde komen, dat was mijn (onbewuste) stellige verwachting. En nu waren we weer helemaal terug bij af.
Wat nu? De gesprekken met de mensen die wij vertrouwden, waren afgelopen. Hoewel ik al jaren geleden had aangedrongen op relatietherapie, stond mijn man hier niet voor open, omdat volgens zijn zeggen je alleen maar slechter wordt van de professionele therapeutische wereld, en bovendien kostte het klauwen vol geld.
NB De uitslag die van het onderzoek kwam, heb ik nooit te zien gekregen. Ik heb wel gemerkt dat mijn man er een lang telefoongesprek aan heeft gewijd omdat hij het toch niet eens was met de bewoording van de uitslag. En hij heeft de huisarts verboden om de inhoud ervan te delen met anderen, en later heeft hij de huisarts zelfs gevraagd om deze uitslag te vernietigen.
Op slag bevroor ik. Ik kon geen woord uitbrengen, weet niet meer of ik het voor elkaar heb gespeeld om het eten op tafel te krijgen, maar wat ik nog wel weet, is dat ik het ijs- en ijskoud kreeg. Zo snel mogelijk ging ik naar bed. Zelfs met extra dekens kreeg ik het niet warm. Wat een enorme lichamelijke reactie.
Heel verklaarbaar dat het zo ging, want ik had mijn hoop nog steeds gevestigd op een diagnose bij mijn man. Als nou maar duidelijk zou worden dat hij een stoornis had, dan zou alles in orde komen, dat was mijn (onbewuste) stellige verwachting. En nu waren we weer helemaal terug bij af.
Wat nu? De gesprekken met de mensen die wij vertrouwden, waren afgelopen. Hoewel ik al jaren geleden had aangedrongen op relatietherapie, stond mijn man hier niet voor open, omdat volgens zijn zeggen je alleen maar slechter wordt van de professionele therapeutische wereld, en bovendien kostte het klauwen vol geld.
NB De uitslag die van het onderzoek kwam, heb ik nooit te zien gekregen. Ik heb wel gemerkt dat mijn man er een lang telefoongesprek aan heeft gewijd omdat hij het toch niet eens was met de bewoording van de uitslag. En hij heeft de huisarts verboden om de inhoud ervan te delen met anderen, en later heeft hij de huisarts zelfs gevraagd om deze uitslag te vernietigen.
dinsdag 5 februari 2019
In de tussentijd
Nu ik dit verhaal aan het opschrijven ben, kijk ik ook weer terug in mijn oude appgeschiedenissen, en komt de dagelijkse realiteit van toen weer boven.
Je kunt wel heel droog feiten vertellen, de dagelijkse realiteit was verschrikkelijk en hard. Zolang ik boog en boog en boog, ging het nog wel, en praten gebeurde ook wel, maar zodra ik het ook maar op één punt een klein beetje oneens was, hadden we een conflict. En kreeg ik daarvan de schuld. Waar de kinderen bij waren.
Het leven thuis werd ondraaglijk, ik kreeg sterk het idee dat mijn man er niet tevreden mee was als er harmonie was, maar dat hij op een gegeven moment de conflicten zelf ging opzoeken. Hij ging bijvoorbeeld expres de kinderen onrechtvaardig behandelen, zodat ik wel in de bres moest springen. En vervolgens kreeg ik de schuld dat we niet één lijn hadden getrokken naar de kinderen.
Omdat hij zo ongelooflijk intelligent en verbaal sterk is, en ik meestal op gevoel handelde en niet zo goed kon uitleggen waarom ik dingen dacht of deed, stond ik elke keer weer met de mond vol tanden.
In de appgroep lees ik terug dat ik mijn breekpunt naderde en dat was ook echt zo.
(Als je blijft meelezen, zul je merken dat ik de beste hulp heb gekregen die er bestaat, en dat ik gelukkig ben geworden ondanks het feit dat mijn man tot op dit moment nog steeds overtuigd is dat ik degene ben die gestoord is en die de volledige schuld heeft.)
Je kunt wel heel droog feiten vertellen, de dagelijkse realiteit was verschrikkelijk en hard. Zolang ik boog en boog en boog, ging het nog wel, en praten gebeurde ook wel, maar zodra ik het ook maar op één punt een klein beetje oneens was, hadden we een conflict. En kreeg ik daarvan de schuld. Waar de kinderen bij waren.
Het leven thuis werd ondraaglijk, ik kreeg sterk het idee dat mijn man er niet tevreden mee was als er harmonie was, maar dat hij op een gegeven moment de conflicten zelf ging opzoeken. Hij ging bijvoorbeeld expres de kinderen onrechtvaardig behandelen, zodat ik wel in de bres moest springen. En vervolgens kreeg ik de schuld dat we niet één lijn hadden getrokken naar de kinderen.
Omdat hij zo ongelooflijk intelligent en verbaal sterk is, en ik meestal op gevoel handelde en niet zo goed kon uitleggen waarom ik dingen dacht of deed, stond ik elke keer weer met de mond vol tanden.
In de appgroep lees ik terug dat ik mijn breekpunt naderde en dat was ook echt zo.
(Als je blijft meelezen, zul je merken dat ik de beste hulp heb gekregen die er bestaat, en dat ik gelukkig ben geworden ondanks het feit dat mijn man tot op dit moment nog steeds overtuigd is dat ik degene ben die gestoord is en die de volledige schuld heeft.)
maandag 4 februari 2019
Eerste verwijzing van de huisarts
Met de huisarts had ik gelukkig goed contact. Ik kwam al regelmatig mijn hart bij hem uitstorten en hij steunde mij voor zover hij dat kon. Deze keer kwam ik om een verwijzing te vragen voor zowel mijn man als voor mij, voor psychologisch onderzoek. Hij had hier wel zijn eigen mening over, maar deed toch wat er gevraagd werd, en er volgde een spannende wachttijd.
Al vrij snel werd mijn man opgeroepen voor onderzoek, en hij was een lange dag weg. Toen hij terugkwam, was hij levendig en opgelucht. Hij kwam bij mij praten in de keuken tijdens het koken, en vertelde mij dat hij echt niets kon doen aan zijn lelijke gedrag naar mij toe, want hij had geleerd dat zijn gedrag een gevolg was van mijn acties. Dus het was mijn schuld dat hij lelijk deed.
Er volgde nog meer kromme uitleg over dingen die ik helemaal verkeerd zou hebben gezien, en ik zweeg. Ik kon mij niet voorstellen dat het huidige psychologische advies zo was zoals het bij hem was aangekomen, en ik concludeerde eigenlijk alleen maar dat hij kennelijk een goede luisteraar had getroffen, die hem zijn verhaal had laten vertellen.
Ik dacht dat het maar het beste was om nu niks te zeggen en gewoon de uitslag af te wachten.
Voor mezelf kwam er over de mail een vragenlijst die ik invulde. Tijdens het invullen realiseerde ik me dat de lijst bedoeld was voor mensen die van zichzelf weten dat er haken en ogen aan hun persoonlijkheid zitten. Er werden dingen gevraagd als: heeft u moeite met contacten onderhouden? Heeft u problemen hiermee en daarmee?
En ik vroeg me af hoe mijn man dit zou hebben ingevuld....
Ik vulde de vragenlijst in, en na een tijdje werd ik gebeld voor een telefonische intake, dus geen onderzoek op hun locatie. Tijdens de telefonische intake werd mij gevraagd om een toelichting op de situatie waarom ik verwezen was, en vertelde ik over de problematiek die thuis speelde. Hierop werd gezegd dat ze dit niet als reden zagen om mij op te roepen voor onderzoek, dus werd mijn dossier gesloten.
Dat viel niet in goede aarde bij mijn man....
Al vrij snel werd mijn man opgeroepen voor onderzoek, en hij was een lange dag weg. Toen hij terugkwam, was hij levendig en opgelucht. Hij kwam bij mij praten in de keuken tijdens het koken, en vertelde mij dat hij echt niets kon doen aan zijn lelijke gedrag naar mij toe, want hij had geleerd dat zijn gedrag een gevolg was van mijn acties. Dus het was mijn schuld dat hij lelijk deed.
Er volgde nog meer kromme uitleg over dingen die ik helemaal verkeerd zou hebben gezien, en ik zweeg. Ik kon mij niet voorstellen dat het huidige psychologische advies zo was zoals het bij hem was aangekomen, en ik concludeerde eigenlijk alleen maar dat hij kennelijk een goede luisteraar had getroffen, die hem zijn verhaal had laten vertellen.
Ik dacht dat het maar het beste was om nu niks te zeggen en gewoon de uitslag af te wachten.
Voor mezelf kwam er over de mail een vragenlijst die ik invulde. Tijdens het invullen realiseerde ik me dat de lijst bedoeld was voor mensen die van zichzelf weten dat er haken en ogen aan hun persoonlijkheid zitten. Er werden dingen gevraagd als: heeft u moeite met contacten onderhouden? Heeft u problemen hiermee en daarmee?
En ik vroeg me af hoe mijn man dit zou hebben ingevuld....
Ik vulde de vragenlijst in, en na een tijdje werd ik gebeld voor een telefonische intake, dus geen onderzoek op hun locatie. Tijdens de telefonische intake werd mij gevraagd om een toelichting op de situatie waarom ik verwezen was, en vertelde ik over de problematiek die thuis speelde. Hierop werd gezegd dat ze dit niet als reden zagen om mij op te roepen voor onderzoek, dus werd mijn dossier gesloten.
Dat viel niet in goede aarde bij mijn man....
zondag 3 februari 2019
En de rest van de gesprekken
Er volgden nog ongeveer zeven gesprekken, waarin stukje bij beetje meer gezegd kon worden. Niet alleen wilde ik graag dat aan deze mensen duidelijk werd hoe mijn man was, hij wilde dat net zo goed over mij.
Zoals ik mijn waarheid had over wat er gebeurde, had hij ook zijn waarheid, en het frustreerde hem na verloop van tijd enorm dat hij niet duidelijk kon maken dat de hele schuld bij mij lag.
Het is alweer een tijdje geleden en ik kan me niet goed meer alles herinneren, maar ik geloof niet dat ik er in die tijd voor open stond dat ik schuld had. Al leerde ik wel dingen van deze gesprekken, want het waren mensen met veel wijsheid.
Op een gegeven moment kreeg ik van de vrouw een link naar een website van een echtpaar dat begeleiding bood aan echtparen waarvan de een autistisch was en de ander niet. Ik las het verhaal en herkende het bijna één op één. Ik las het aan mijn man voor en hij herkende het ook, maar dan andersom. Volgens hem was ik autistisch en hij niet. Dit frustreerde mij enorm - want ik was nog steeds ervoor aan het vechten dat hij zou zien hoe hijzelf was... De optie om hierheen te gaan voor hulp viel hiermee voor ons ook direct weg.
Dat mijn man autistisch was, en misschien ook een andere stoornis had, werd dit echtpaar onderhand wel duidelijk. Zij kwamen zelf niet verder na deze serie gesprekken, en wilden een gesprek waarin zij mijn man duidelijk wilden maken dat er juist met hem niet te praten viel. Dit kwam doordat mijn man absoluut niet open stond voor het idee dat hij zelf ook maar iets verkeerd zou kunnen hebben gedaan, en hen alleen maar wilde overtuigen dat ik slecht was. Ik geloof dat dit bewuste gesprek aan de telefoon heeft plaatsgevonden, en dat dit een heel lang gesprek is geworden ... zonder enig effect.
Uiteindelijk zaten we met z'n vieren buiten voor het laatste gesprek. Aan mijn man werd gezegd dat deze mensen zagen dat het niet goed ging tussen ons, en dat hun kennis en wijsheid hier ophield. We hadden van tevoren al besproken dat wij ons allebei zouden laten onderzoeken op stoornissen, omdat als we alleen hem dat zouden laten doen, hij dit zou opvatten als een oordeel over hemzelf, en hij niet zou meewerken. Dit werd ons ook gevraagd. Ik wilde mij wel laten onderzoeken, en uiteindelijk, onder tranen, beloofde mijn man dat hij ook hiervoor openstond.
En toen namen we afscheid van dit liefdevolle echtpaar, in de verwachting dat er snel duidelijkheid zou komen.
... en toen dacht ik nog dat een diagnose mijn redding zou zijn...
Zoals ik mijn waarheid had over wat er gebeurde, had hij ook zijn waarheid, en het frustreerde hem na verloop van tijd enorm dat hij niet duidelijk kon maken dat de hele schuld bij mij lag.
Het is alweer een tijdje geleden en ik kan me niet goed meer alles herinneren, maar ik geloof niet dat ik er in die tijd voor open stond dat ik schuld had. Al leerde ik wel dingen van deze gesprekken, want het waren mensen met veel wijsheid.
Op een gegeven moment kreeg ik van de vrouw een link naar een website van een echtpaar dat begeleiding bood aan echtparen waarvan de een autistisch was en de ander niet. Ik las het verhaal en herkende het bijna één op één. Ik las het aan mijn man voor en hij herkende het ook, maar dan andersom. Volgens hem was ik autistisch en hij niet. Dit frustreerde mij enorm - want ik was nog steeds ervoor aan het vechten dat hij zou zien hoe hijzelf was... De optie om hierheen te gaan voor hulp viel hiermee voor ons ook direct weg.
Dat mijn man autistisch was, en misschien ook een andere stoornis had, werd dit echtpaar onderhand wel duidelijk. Zij kwamen zelf niet verder na deze serie gesprekken, en wilden een gesprek waarin zij mijn man duidelijk wilden maken dat er juist met hem niet te praten viel. Dit kwam doordat mijn man absoluut niet open stond voor het idee dat hij zelf ook maar iets verkeerd zou kunnen hebben gedaan, en hen alleen maar wilde overtuigen dat ik slecht was. Ik geloof dat dit bewuste gesprek aan de telefoon heeft plaatsgevonden, en dat dit een heel lang gesprek is geworden ... zonder enig effect.
Uiteindelijk zaten we met z'n vieren buiten voor het laatste gesprek. Aan mijn man werd gezegd dat deze mensen zagen dat het niet goed ging tussen ons, en dat hun kennis en wijsheid hier ophield. We hadden van tevoren al besproken dat wij ons allebei zouden laten onderzoeken op stoornissen, omdat als we alleen hem dat zouden laten doen, hij dit zou opvatten als een oordeel over hemzelf, en hij niet zou meewerken. Dit werd ons ook gevraagd. Ik wilde mij wel laten onderzoeken, en uiteindelijk, onder tranen, beloofde mijn man dat hij ook hiervoor openstond.
En toen namen we afscheid van dit liefdevolle echtpaar, in de verwachting dat er snel duidelijkheid zou komen.
... en toen dacht ik nog dat een diagnose mijn redding zou zijn...
zaterdag 2 februari 2019
Het eerste gesprek
Op zich is het heel fijn om met anderen te praten over je situatie. En de mensen die wij uitkozen waren mensen die van ons hielden. Die geen oordeel wilden hebben. Die ook niet zomaar geloofden wat de een over de ander zei. En die over een grote portie wijsheid beschikten, zoals we later zouden merken.
Wij nodigden degene uit die mijn man op het oog had, en hij kwam een avond praten. Hij nam zijn vrouw mee, en die vrouw nam weer een grote mand met cadeautjes mee. Die hele eerste avond hebben we elkaar verkend. Gewoon wat heen en weer praten over de wederzijdse kinderen. Dit had ik niet verwacht, maar ik voelde dat het goed was. Dat er een soort band van vertrouwen groeide waarop we later verder konden gaan. En ik was opgelucht en vol verwachting over het verdere verloop van deze nieuwe ontwikkeling.
Ik schreef er enthousiast over in de appgroep die ik had opgericht op aanraden van mijn vriendin, en die bedoeld was als sociaal vangnet van mensen die ik vertrouwde en die mij zouden geloven op de momenten dat dat nodig zou zijn.
vrijdag 1 februari 2019
Samen praten met een derde persoon
Net toen ik had besloten om mijn man niet meer te willen overtuigen, en ik vol goede moed weer thuiskwam, vroeg hij mij of ik samen met hem wilde praten met een gemeenschappelijke vriend. Of ik me door diegene wel zou laten overtuigen.
Ik stond direct in tweestrijd. Ik had helemaal geen vertrouwen in dit soort gesprekken, en al helemaal niet als de insteek zou zijn om de ander te overtuigen. Maar als ik nu zou weigeren, dan zou ik hem in de kaart spelen. En ik had inmiddels zelf ook al een persoonlijk gesprek met deze vriend gehad, waarbij ik hem had gepolst of hij ervaring had met narcisten* - dit gesprek was prettig verlopen en ik wist sowieso hoe hij stond ten opzichte van emotionele ontwikkeling en gezondheid.
Dus ik zei: ja, dat is goed, regel maar een gesprek.
*hoewel mijn man geen diagnose had, had ik al verschillende aanwijzingen gekregen dat er narcistische trekken in zijn persoonlijkheid zaten. Het gaat mij er nu niet om dat hij het stempel narcisme krijgt, wel dat mijn omgeving begrijpt over wat voor soort gedrag ik het heb
*hoewel mijn man geen diagnose had, had ik al verschillende aanwijzingen gekregen dat er narcistische trekken in zijn persoonlijkheid zaten. Het gaat mij er nu niet om dat hij het stempel narcisme krijgt, wel dat mijn omgeving begrijpt over wat voor soort gedrag ik het heb
Abonneren op:
Posts (Atom)