Mijn hele kindertijd lang heb ik moeder willen worden als invulling van mijn leven. Ik wilde geen baan, dat vond ik nutteloos. Ik wilde kinderen krijgen en hen meegeven wat echt belangrijk is in het leven.
In dat plaatje past natuurlijk niet dat je kinderen door de kinderbescherming uit huis worden gehaald... Het voelt aan als enorm falen, een schande, een veroordeling etc.
Nu kun je het rationeel bekijken. Daar ben ik altijd goed in geweest en dan kom je ook wel ergens. Dan zeg je tegen jezelf: vroeger was het in rijke families heel normaal dat ouders hun eigen kinderen niet opvoedden. Ze lieten dat door het kindermeisje of de gouvernante doen, of ze stuurden hen naar kostschool en zagen hen zelfs maar een paar keer per jaar.
Of je vertelt jezelf dat ook tegenwoordig nog schippersfamilies kiezen voor een leven met weekend-kinderen.
Een van mijn jeugdtrauma's is dat ik nooit heb leren omgaan met mijn emoties. Ik liet ze eenvoudig nooit toe en dat maakte van mij een gelijkmatig, rustig kind. Ik deed nooit moeilijk, heerlijk voor ouders van een druk gezin! Tja...
Nu weet ik dat het essentieel is om op een gezonde manier om te leren gaan met mijn emoties. Om ze uberhaupt te voelen, toe te laten, en er een weg mee te weten.
Jullie zullen begrijpen dat er een ENORM verdriet in mij huist om het moeten missen van de dagelijkse omgang met mijn kinderen. Zelfs nu ik dit opschrijf, welt het als een enorme bal omhoog. En toch weet ik de weg hoe ermee om te gaan.
Een van de mensen aan wie ik ontzettend veel heb, is Byron Katie. Zij zegt: "the only thing you need to know is whether it hurts or not". En als je geraakt bent, emotie voelt, dan vul je een door haar opgesteld werkblad in dat grappig genoeg "judge your neigbor worksheet" heet, dus "oordeel je naaste". Waarom? Omdat waarin jij je naaste oordeelt, daarin zit de sleutel voor de oplossing voor jezelf. Op YouTube kun je veel filmpjes bekijken waarin ze zulke werkbladen samen invult met mensen die ergens over inzitten, en het is verbluffend om te zien hoe hun inzicht verandert puur door het beantwoorden van een aantal simpele vragen.
Voor het dealen met de uithuisplaatsing heb ik veel aan dit filmpje. Het gaat over een vrouw die haar dochter heeft verloren bij een auto-ongeluk en geen raad weet met haar verdriet. Er zit zoveel emotie in dit filmpje dat ik elke keer dat ik ernaar heb gekeken tot nu toe, volop met haar meehuil.
Zij vullen samen zo'n worksheet in en in gedachten doe ik dat met mijn eigen situatie ook. En daar komt de hulp. Want het is niet waar dat ik geen goede moeder kan zijn als ik niet de dagelijkse zorg voor de kinderen heb. Inmiddels heb ik zelfs deze ervaring, dat de band met de kinderen hechter is dan ooit. Dat ze hebben aangegeven dat ze met mij het beste kunnen praten over de belangrijke dingen van het leven. En was dat niet wat ik altijd heb gewild?
Een van de favoriete uitspraken van Byron Katie is "love what is". Oftewel: accepteer de omstandigheden waar je niets aan kunt doen, omdat God het zo geleid heeft. Ben je boos op God omdat Hij heeft toegelaten dat dit is gebeurd, vul dan een nieuw worksheet in om met die boosheid om te leren gaan.
Het principe van deze manier van denken vormt inmiddels een rode draad in mijn leven - je kunt het toepassen elke keer dat er iets "steekt", en die steek omdraaien in hulp voor je eigen groei.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten