Als het niet zo dieptriest was, was het gewoon lachwekkend.
Een gezinsvoogd die zegt: "ik ga ervan uit dat jullie samen afspraken hierover maken". En dan maakt het niet uit over welk onderwerp het gaat.
Heeft de voogd niet goed opgelet misschien? Of heb ik zelf iets gemist?
Anderhalf jaar geleden trok ik bij de huisarts aan de bel, juist omdat het niet mogelijk was om met mijn man afspraken te maken. Ja, als ik gewoon deed wat hij wilde, was er geen probleem, maar dat noem ik geen afspraken maken.
Destijds hoopte ik erop dat het voldoende was om aan de bel te trekken, en dat anderen het dan voor mij zouden oplossen. Zo ging het niet. De mogelijkheid tot onderling communiceren zit er inmiddels helemaal niet meer in.
Dan kan ik nog zo mondig geworden zijn, dat helpt allemaal geen steek als je het netjes wilt oplossen. En de hulpverlening zit er inmiddels al zó lang met de neus bovenop dat ze geen onpartijdig advies meer kunnen geven. Dus mag ik het zelf opknappen.
En dat doe ik ook. Op de goede manier. Wordt vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten