Hoe meer ik erover nadenk, en hoe meer inzicht ik krijg in het hele verhaal, hoe sterker ik ervan overtuigd raak dat de narcist in mijn leven oprecht overtuigd is van zijn gelijk. En dat hij daardoor geen boosaardige dader is, die gevoelloos slachtoffers maakt.
Natuurlijk, het is eindeloos jammer dat hij niet bij machte lijkt te zijn om te begrijpen dat de situatie waarin hij is terechtgekomen (mede) zijn eigen verantwoordelijkheid is. Dat er een manier is om met je problemen om te gaan, namelijk om bij jezelf naar binnen te kijken, te snappen wat je aandeel is en daarmee aan het werk te gaan. Te begrijpen dat als jij naar een ander kijkt, je eigenlijk je eigen innerlijke overtuigingen op die persoon projecteert en het daarom niet anders kunt zien, en dat het daarom alle moeite waard is - en alle pijn - om te leren om zelf andere overtuigingen te krijgen. Zo'n inzicht zou alles oplossen!
Hij heeft dat inzicht niet. En hij ziet mij als de schuldige, de dader en de agressor. Als er dingen gebeuren die hij niet kan plaatsen, puzzelt hij net zo lang totdat zijn plaatje weer klopt, namelijk dat ik degene was die fout was.
En ik ben gaan zien dat hij toch niet boosaardig is. Hij is geen dader waarvan ik het slachtoffer ben. Of de kinderen. Hij is gewoon iemand die wanhopig vecht voor zijn gelijk. Letterlijk.
In het boek van Martin Appelo, een narcist die schrijft voor narcisten en hun omgeving, staat ongeveer hetzelfde. Hij zegt dat de narcist niet bewust erop uit is om zijn omgeving te terroriseren, dat hij niet tegen hen is, maar dat hij op de vlucht is voor zijn eigen emoties. Inmiddels kan ik dit goed begrijpen.
Op internet is veel te lezen over narcisten. De algemene gedachte is dat de enige juiste manier om met hen om te gaan is: niet doen. Vluchten. Scheiden. Ontslag nemen. Negeren. Beschuldigen. Aangeven bij de politie. Kinderen bij hem weghouden.
Als er al een keer een positiever artikel verschijnt, waarin aanwijzingen worden gegeven hoe je het beste met hen kunt omgaan, wordt zo'n artikel hevig bekritiseerd door de ervaringsdeskundigen.
Als ik me voorstel dat de andere narcisten net zo zijn als die van mij, dan mag er wat mij betreft wel wat veranderen aan de algemene opinie.
Stel je voor dat we het omdraaien. Dan kijken we zo naar de slachtoffers van narcisten, en dan even heel kort door de bocht: Kan het niet net zo goed waar zijn dat zij op hun beurt de hele schuld bij de narcist leggen? En dat ze oprecht overtuigd zijn dat ze gelijk hebben? Doen ze daarmee niet precies hetzelfde? (Let wel: ik spreek uit mijn eigen ervaring)
Ik geloof dat op dit gebied een heleboel winst te behalen valt. Ten eerste voor de vrouwen die (onbewust) in de slachtofferrol blijven hangen, maar ook ter wille van de narcisten die het wanhopige gevoel hebben dat niemand hen begrijpt.
En ik ben van plan om mij hier heel grondig verder in te verdiepen. En om jullie op de hoogte te houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten