Empathie met een narcist

Inmiddels heb ik aardig wat gelezen over narcisme en ben ik op Facebook lid van een aantal lotgenotengroepen. Helaas (maar begrijpelijk) overheerst het negatieve denken over narcisten, en ik vind het vaak hartverscheurend om te lezen: "narcisten zijn geen mensen", "narcisten hebben geen gevoel", "narcisten zijn mentale serieverkrachters", etcetera. En dan een heel rijtje bevestigingen daaronder van mensen die het daar roerend mee eens zijn.

Het doet mij pijn om te lezen, want ik denk dat er zeker een andere kant aan die verhalen zit. Sterker nog: die kant zie ik soms. Bijvoorbeeld wanneer er een bericht van de narcist wordt gepubliceerd, en waarin ik de wanhoop en de pijn van de narcist lees, en het onvermogen om het anders te doen.

Helaas kiezen narcisten ervoor om de hele schuld bij de ander te leggen, en de dingen die gebeuren leggen ze zodanig uit dat het bij hun beeld van de situatie past. Zij zien in alles wat er gebeurt een bevestiging van hun visie en hebben geen oog voor de andere kant.

Het verdrietige is dat ik precies dit gedrag ook zie bij de meeste slachtoffers van narcisten. Ook zij kiezen ervoor om de hele schuld bij de ander te leggen, en ook zij leggen de dingen die gebeuren zodanig uit dat het bij hun beeld van de situatie past. Zij zien ook in alles wat er gebeurt een bevestiging van hun visie en hebben geen empathie met de narcist.

Is het dan raar dat hulpverlening niet weet wat ze moeten doen?

De komende tijd zal ik jullie een kijkje geven in hoe het in mijn situatie is gegaan. Met mijn interpretatie uiteraard. Waarbij ik als doel heb om te laten zien dat je rustig het oordelen over anderen - ook narcisten - achterwege kunt laten, omdat het net zo goed heel anders kan zijn dan je denkt.

Pas op de plaats

Er gebeurt op zich heel weinig dat ik kan vermelden. De hele ontwikkeling heeft gewoon tijd nodig, dus is het vooral wachten.

Op zich gaat het redelijk goed. Mijn ex-man houdt nog steeds alle ontwikkelingen tegen, maar hij heeft helaas niet door dat hij zichzelf daar uiteindelijk alleen maar mee in de vingers snijdt... ook de toeziend voogd heeft nu grote problemen met hem gekregen, mijn ex-man vertrouwt hem niet meer en verdenkt hem ervan dat hij mij voortrekt. Wat niet zo is, de voogd is bewonderenswaardig neutraal. Wat de voogd betreft - die valt onder wat we vroeger jeugdzorg noemden - ik vind het best lastig dat ze daar niet willen denken aan een persoonlijkheidsstoornis voordat er een echte diagnose is. Daarover heb ik al wel eens geschreven, en ook op facebook in lotgenotengroepen zie ik dezelfde frustratie. Zelf heb ik een verhelderend gesprek met de voogd gevoerd waarna ik mijn verwachtingen heb bijgesteld over wat ik van hem kan verwachten aan directe hulp. Jeugdzorg is ervoor om de kinderen buiten schot te halen, en dat hebben ze goed gedaan....

Ik heb werk, ga deze week solliciteren voor een betere baan bij een ander bedrijf, in een functie die beter bij mij en mijn situatie past, en dat voelt goed. Ik heb een auto, heb de achterstand in het betalen van de motorrijtuigenbelasting ingehaald en ook de verzekering staat nu op mijn naam.

Ik heb contact met de kinderen, op een ontspannen manier, en sta al met al steeds meer ontspannen in het leven.

Ik heb nog geen zicht op een eigen woning, omdat we nog steeds in de situatie zitten dat ik voor het aanvragen daarvan gegevens nodig heb van mijn ex-man - en die wil hij niet geven. Maar ook als ik die wel heb, moet er ook nog een toewijzing vanuit de rechtbank komen voor de kinderen - bij welke ouder ze mogen wonen. Want zonder toewijzing van de kinderen heb je ook geen recht op urgentie voor een huurwoning. Dat is dus nog een beetje een kluwen.
Maar de komende maanden zullen we meemaken dat deze kluwen stukje bij beetje wordt ontward. Ten eerste is daar de echtscheiding, die half juni zal worden ingeschreven bij de gemeente, waarna de verplichte boedelscheiding zal plaatsvinden. Op dat moment heb ik eindelijk het volledige zicht op de financiële stand van zaken, al kan het zijn dat het huis ook dan nog steeds niet is verkocht.
Ten tweede komt er een nieuwe rechtszaak aan, waar de voortgang (of gebrek aan voortgang) wordt besproken t.a.v. de uithuisplaatsing van de kinderen en het inrichten van de nieuwe situatie.

Ik heb erg veel hulp aan de psycholoog die mij heeft onderzocht, en met wie ik veel plezierige sessies heb meegemaakt. Zij heeft mij meermalen verzekerd dat ik alles doe wat in mijn vermogen ligt. Ik kan dus niet meer doen dan dat ik al doe om de situatie te verbeteren, en dus is mijn belangrijkste taak om gewoon los te laten.
'
En te vertrouwen. En ik heb alle reden om erop te vertrouwen dat het hele verhaal zich zal afwikkelen op de best mogelijke manier - voor alle partijen!

Stap voor stap zelfstandig

Het leven gaat langzaam maar zeker zijn gangetje. En ik blijf me verbazen over de gang van zaken in mijn leven. Langzaam maar zeker word ik een emotioneel gezond mens. En langzaam maar zeker begint zich een nieuw leven op te bouwen - ook al moet er nog heel veel rondom de scheiding worden afgewikkeld en kan er nog een heleboel veranderen.

Waar ik niks aan kan doen, daar hoef ik me ook niet mee bezig te houden. Dat scheelt weer energie. Dat ons huis nog niet verkocht is, daar kan ik niks aan doen. Ook niet dat de hypotheek niet meer betaald kan worden uit gezamenlijke middelen. Ik kan ook geen inzage eisen in de gezamenlijke financiën (de rekeningen van het bedrijf van mijn ex). En dat betekent dat ik na de boedelscheiding straks verrast zal worden met wat mij toekomt - het kan even goed een aardig bedrag zijn als een schuld van een ton - ik weet het nog niet en ik moet dat loslaten.

Heel langzaam begint zich mijn nieuwe leven af te tekenen. Het begin van mijn nieuwe carrière is er. Ik verdien euro's, en daarmee kan ik in het onderhoud voorzien dat ik nu nodig heb: mijn tijdelijke onderdak, eten en drinken - ook voor de kinderen die ik regelmatig hier te eten krijg. En voor twee zoons die schoenen nodig hadden, kon ik nieuwe schoenen kopen.

Ik heb de auto omgeruild voor een andere, dat is zo'n mooi verhaal! Mijn ex-man wilde dat ik de auto verkocht, omdat het geld op was, maar ik wilde graag auto blijven rijden om de kinderen te kunnen bezoeken en ophalen. Dit was dus best een punt van strijd. Het was niet zo'n heel goede auto en ik zag met angst en beven de APK tegemoet die zo'n beetje in juni zou komen. De auto begon ook heel rare geluiden te maken...
En net op het moment dat ik toch maar de dealer wilde vragen om naar de auto te kijken, zat er ineens een kaartje aan de zijkant tegen het raam aan. Of ik de auto wilde verkopen. Ik dacht: dat moet zo zijn, en ik belde het nummer dat op het kaartje stond. Ik zei tegen de opkoper dat ik de auto wel wilde verkopen, maar dat ik er een andere voor in de plaats wilde, eentje die zuiniger en goedkoper was. Ik zei ook dat ik geen geld had om bij te betalen. Ik heb zelfs verteld dat er iets mis was met de auto. Dat was allemaal geen probleem voor de verkoper. Hij had toevallig een auto staan (eentje maar), en bood die aan.
Uiteindelijk heb ik die andere auto ongezien geaccepteerd. Ik vond het zó spannend, maar het heeft zó goed uitgepakt! In plaats van een dure (hij reed 1 op 8) auto die de APK niet zou halen, rijd ik nu in een stationcar (jawel, lekker veel ruimte achterin) die 1 op 16 rijdt, goedkoper is in de wegenbelasting en goedkoper in de verzekering, en bovendien heb ik ervoor gezorgd dat alle kosten van de auto van mijn eigen nieuwe bankrekening worden afgeschreven. Dit allemaal precies rond het moment dat het gezamenlijke geld op was - het was dus perfect getimed.

En zo zie ik dat mijn leven zich stukje bij beetje aan het opbouwen is.