Ik heb een goede vriendin, die toen ook al in staat was om mij goede raad te geven. Zij heeft in haar eigen leven een enorm proces doorgemaakt en is uiteindelijk coach geworden, en ik had vriendschappelijk contact met haar. Ik vertelde mijn verhaal en zij adviseerde mij om mijn man los te laten, hem niet meer te willen veranderen. En op het moment dat ze dat zei, zag ik dat dit voor mij de bedoeling was, en voelde ik letterlijk een last van mij afglijden.
Ik hoef mijn man niet te veranderen. Niemand trouwens. Ik kan wel zelf krachtig worden, mijn eigen keuzes leren maken. Mijn kinderen geven wat ze van mij nodig hebben.
Ik zag het helemaal weer zitten. Ik zou geen gesprekken meer beginnen. Ik zou hem helemaal loslaten.
Maar..... toen ik van dit gesprek terugkwam, werd er direct al een spaak in mijn nieuwe wiel gestoken...
donderdag 31 januari 2019
woensdag 30 januari 2019
Het begin van onderlinge strijd
Vanaf dat moment probeerde ik mijn man te veranderen. Dat werkte natuurlijk voor geen meter, maar ik bleef stug volhouden. Ik las opnieuw het boek "De vijf talen van de liefde van kinderen", dat ik al eerder voor mezelf gekocht had. Hierdoor groeide mijn eigen inzicht in wat de kinderen nodig hadden, en ik stelde mijn man voor om dit boek samen te lezen. Dat wilde hij wel.
Al direct de eerste avond ging het mis. Ik las voor over onvoorwaardelijke liefde, waarop mijn man zei: "dus zoals ik jou en de kinderen liefheb". Daar klapte ik helemaal op dicht... ik vraag me af of hij zelf ooit onvoorwaardelijke liefde heeft gekend, maar ik wist wel zeker dat onze kinderen tot op dat moment lief moesten zijn om liefde te mogen ontvangen. Van hem.
Het boek werd al snel weer aan de kant gelegd - het is overigens wel een enorme aanrader voor iedereen die kinderen heeft! - en ik bleef zoeken naar manieren om mijn man ervan te overtuigen dat hij nieuwe inzichten nodig had.
Dom, dom, ik weet het (nu)!
Al direct de eerste avond ging het mis. Ik las voor over onvoorwaardelijke liefde, waarop mijn man zei: "dus zoals ik jou en de kinderen liefheb". Daar klapte ik helemaal op dicht... ik vraag me af of hij zelf ooit onvoorwaardelijke liefde heeft gekend, maar ik wist wel zeker dat onze kinderen tot op dat moment lief moesten zijn om liefde te mogen ontvangen. Van hem.
Het boek werd al snel weer aan de kant gelegd - het is overigens wel een enorme aanrader voor iedereen die kinderen heeft! - en ik bleef zoeken naar manieren om mijn man ervan te overtuigen dat hij nieuwe inzichten nodig had.
Dom, dom, ik weet het (nu)!
dinsdag 29 januari 2019
Verrek, hij heeft gelijk!
In deze periode dat ik fulltime werkte en mijn man voor het huishouden en de kinderen ging zorgen, kwam een van de kinderen thuis te zitten omdat hij eindexamen had gedaan. Het liefst zat deze jongen hele dagen achter de computer, en dat begon wrijving te geven met mijn man. Er moesten immers ook een heleboel dingen gebeuren in huis, en het was verdraaid lastig om deze jongen te motiveren om iets anders te doen dan gamen.
Ik begon appjes van mijn zoon te krijgen op mijn werk, met klachten over zijn vader, en op een dag kreeg ik een regelrechte noodkreet van deze zoon: vanavond moeten we praten.
Die avond hadden we met z'n drieën een gesprek dat de hele avond duurde. En waarin ik ging zien dat er op compleet verschillende niveaus gecommuniceerd werd. Mijn man dacht dat onze zoon alleen maar klaagde dat hij niet zoveel mocht gamen als hij wilde, terwijl het eigenlijke probleem kwam bovendrijven dat onze zoon moeite had met de manier waarop hij door zijn vader werd aangesproken. Dat hij de ondertoon van liefde miste, de onderlinge band die een kind met zijn ouders zou moeten voelen.
Op dat moment doorbrak ik een patroon dat ons hele huwelijk lang de dienst had uitgemaakt: ik ging naast mijn zoon zitten en ik zei dat ik hem begreep. Ik wilde mijn man natuurlijk niet afvallen en probeerde duidelijk te maken dat hij het goed bedoelde, maar ik wilde ook duidelijk maken dat ik begreep dat er op dit punt iets ontbrak. Dat was niet zo moeilijk om te erkennen, want ik ervoer immers precies hetzelfde? En gelukkig was het voor mij als moeder niet de vraag of ik steun wilde geven aan wat ik zag als de waarheid. Mijn zoon had gelijk!
Ik geloof nu dat dit het punt markeert waarop de ommekeer in gang is gezet: mijn bewuste keuze om tegen mijn man in te gaan en het op te nemen voor wat ik zag als waar: dat er iets ontbrak.
Ik denk ook dat op die avond ook voor het eerst een duidelijk negatieve reactie van mijn man kwam. Hij riep: gelul! en een echt gesprek bleek niet mogelijk.
Maar de geest was uit de fles. Ik had iets te pakken, een gedachte, al was die nog zo vaag, dat er dingen moesten veranderen.
Ik begon appjes van mijn zoon te krijgen op mijn werk, met klachten over zijn vader, en op een dag kreeg ik een regelrechte noodkreet van deze zoon: vanavond moeten we praten.
Die avond hadden we met z'n drieën een gesprek dat de hele avond duurde. En waarin ik ging zien dat er op compleet verschillende niveaus gecommuniceerd werd. Mijn man dacht dat onze zoon alleen maar klaagde dat hij niet zoveel mocht gamen als hij wilde, terwijl het eigenlijke probleem kwam bovendrijven dat onze zoon moeite had met de manier waarop hij door zijn vader werd aangesproken. Dat hij de ondertoon van liefde miste, de onderlinge band die een kind met zijn ouders zou moeten voelen.
Op dat moment doorbrak ik een patroon dat ons hele huwelijk lang de dienst had uitgemaakt: ik ging naast mijn zoon zitten en ik zei dat ik hem begreep. Ik wilde mijn man natuurlijk niet afvallen en probeerde duidelijk te maken dat hij het goed bedoelde, maar ik wilde ook duidelijk maken dat ik begreep dat er op dit punt iets ontbrak. Dat was niet zo moeilijk om te erkennen, want ik ervoer immers precies hetzelfde? En gelukkig was het voor mij als moeder niet de vraag of ik steun wilde geven aan wat ik zag als de waarheid. Mijn zoon had gelijk!
Ik geloof nu dat dit het punt markeert waarop de ommekeer in gang is gezet: mijn bewuste keuze om tegen mijn man in te gaan en het op te nemen voor wat ik zag als waar: dat er iets ontbrak.
Ik denk ook dat op die avond ook voor het eerst een duidelijk negatieve reactie van mijn man kwam. Hij riep: gelul! en een echt gesprek bleek niet mogelijk.
Maar de geest was uit de fles. Ik had iets te pakken, een gedachte, al was die nog zo vaag, dat er dingen moesten veranderen.
maandag 28 januari 2019
Het begint door te dringen
Heel langzaam begon tot mij door te dringen dat alles in mijn wereld anders was dan dat ik het tot dusver had bekeken. Ik kwam erachter dat mijn huwelijk helemaal niet zo gelukkig was als ik mezelf voorhield - en anderen.
Ik kan dit wel zo makkelijk in twee zinnen opschrijven, maar dit was een proces dat heel veel tijd in beslag heeft genomen. Als ik na mijn werk thuis kwam, was ik bekaf. Niet alleen van de fysieke inspanning van het werken, maar vooral van de totale emotionele omwenteling die zich aan het voltrekken was. Ik trok mij veel terug om na te denken - en liet daarbij mijn gezin aan hun lot over.
Ik analyseerde me suf, moest alles wat ik meemaakte honderd keer opnieuw beleven, en heel langzaam begon de kentering te komen die niet alleen mijn eigen leven, maar vooral ook dat van mijn man, op z'n kop zou zetten.
Ik kan dit wel zo makkelijk in twee zinnen opschrijven, maar dit was een proces dat heel veel tijd in beslag heeft genomen. Als ik na mijn werk thuis kwam, was ik bekaf. Niet alleen van de fysieke inspanning van het werken, maar vooral van de totale emotionele omwenteling die zich aan het voltrekken was. Ik trok mij veel terug om na te denken - en liet daarbij mijn gezin aan hun lot over.
Ik analyseerde me suf, moest alles wat ik meemaakte honderd keer opnieuw beleven, en heel langzaam begon de kentering te komen die niet alleen mijn eigen leven, maar vooral ook dat van mijn man, op z'n kop zou zetten.
zondag 27 januari 2019
Een half mens
Het bleek nog niet zo makkelijk om een plekje op de arbeidsmarkt te krijgen, en ten einde raad solliciteerde ik naar een baantje in een productiebedrijf. Grappig genoeg vond ik het erg leuk en al snel werd mij gevraagd of ik eventueel teamleider zou willen worden.
Een vriendin van mij raadde mij het boek "De zeven eigenschappen van effectief leiderschap" aan van Stephen Covey. Dit boek handelt niet specifiek over het leiding geven op de werkvloer, maar is bedoeld voor iedereen die leiding wil geven aan alle aspecten van zijn of haar leven.
Stephen Covey schrijft dat de mens bestaat uit vier "onderdelen":
Een vriendin van mij raadde mij het boek "De zeven eigenschappen van effectief leiderschap" aan van Stephen Covey. Dit boek handelt niet specifiek over het leiding geven op de werkvloer, maar is bedoeld voor iedereen die leiding wil geven aan alle aspecten van zijn of haar leven.
Stephen Covey schrijft dat de mens bestaat uit vier "onderdelen":
- lichaam
- hoofd (verstand)
- hart (zingeving)
- ziel (emoties)
Hij legt duidelijk uit dat als je geen aandacht besteedt aan één of meer van die onderdelen, dat je dan niet lekker in je vel zit of zelfs scheefgroeit. Denk aan een werkgever die zijn mensen goed betaalt (= zorg voor het lichaam), maar hen volstrekt zinloos werk laat doen. Niemand houdt het lang uit in zo'n baan.
Ik besefte dat ik in de opvoeding die ik als kind had gehad, tekort was gekomen op twee vlakken. Er was meer dan genoeg aandacht geweest voor zingeving. Ik groeide op in een christelijk gezin dat aangesloten was bij een evangelische gemeente waar veel georganiseerd werd en het christelijke denken vulde ons bestaan.
Voor het hoofd was er ook voldoende aandacht: we waren een intellectueel gezin en daar hoort een bepaalde manier van praten, leven en doen bij.
Waar niet veel aandacht voor was, waren de andere twee vlakken: aandacht voor het eigen lichaam werd niet echt gestimuleerd en ik besefte ook dat ik nooit heb leren omgaan met emoties. In plaats van ermee leren omgaan, drukte ik ze weg. En zo kwam ik er op mijn 47e achter dat ik tot dat moment had gefunctioneerd als een half mens...
zaterdag 26 januari 2019
Gelukkig ja of nee?
Ik had een gelukkig leven. Dacht ik. Ik had een gelukkig huwelijk. Dacht ik. Ik had gezond opgroeiende kinderen. Dacht ik.
En toen draaide mijn hele wereld op z'n kop. Hoe was dat in vredesnaam mogelijk?
Mensen zitten raar in elkaar. Ik ben grootgebracht met het idee dat als je je eigen wil, je eigen behoeften en verlangens, opzij zet ten gunste van de ander, dat je dan het juiste doet. En dus word je daar gelukkig van. Ik besefte niet dat ik niet eens wist wat ik zelf wilde, dat ik mijn eigen behoefte en verlangens niet kende. Dus liep ik vrij gemakkelijk door het leven en dacht dat ik gelukkig was.
Mijn man zorgde voor de kost en was eigenlijk altijd aan het werk. Onderling contact hadden we niet, en dat vond ik weliswaar niet fijn, maar ik wist dat ik hem moest accepteren zoals hij was. Ik heb zelf wel behoefte aan verbinding, maar hoe vaak ik ook probeerde om met hem de echte verbinding te zoeken, het kwam eigenlijk nooit van goede gesprekken. Het waren meer monologen van mijn kant.
Al vrij snel kwam ik erachter dat het ook niet zoveel zin had om tegen hem in te gaan. Hij wist altijd alles beter en walste compleet over mij heen.
We kregen veel kinderen, en ik was daar meer dan druk mee. Ik vond erg veel voldoening in allerlei creatieve hobby's en was altijd wel ergens mee bezig. We hadden een manier gevonden die leek te werken en zo kon het gebeuren dat ik na 24 jaar nog steeds dacht dat ik gelukkig was.
En toen veranderde alles. Mijn man stopte vrij plotseling met werken en we spraken af - zo gewoon tijdens een wandeling - dat ik de kost zou gaan verdienen. Dat zo'n vlot gemaakte luchtige afspraak zóveel consequenties zou hebben, zou ik toen niet hebben kunnen vermoeden.
Volgende keer verder!
En toen draaide mijn hele wereld op z'n kop. Hoe was dat in vredesnaam mogelijk?
Mensen zitten raar in elkaar. Ik ben grootgebracht met het idee dat als je je eigen wil, je eigen behoeften en verlangens, opzij zet ten gunste van de ander, dat je dan het juiste doet. En dus word je daar gelukkig van. Ik besefte niet dat ik niet eens wist wat ik zelf wilde, dat ik mijn eigen behoefte en verlangens niet kende. Dus liep ik vrij gemakkelijk door het leven en dacht dat ik gelukkig was.
Mijn man zorgde voor de kost en was eigenlijk altijd aan het werk. Onderling contact hadden we niet, en dat vond ik weliswaar niet fijn, maar ik wist dat ik hem moest accepteren zoals hij was. Ik heb zelf wel behoefte aan verbinding, maar hoe vaak ik ook probeerde om met hem de echte verbinding te zoeken, het kwam eigenlijk nooit van goede gesprekken. Het waren meer monologen van mijn kant.
Al vrij snel kwam ik erachter dat het ook niet zoveel zin had om tegen hem in te gaan. Hij wist altijd alles beter en walste compleet over mij heen.
We kregen veel kinderen, en ik was daar meer dan druk mee. Ik vond erg veel voldoening in allerlei creatieve hobby's en was altijd wel ergens mee bezig. We hadden een manier gevonden die leek te werken en zo kon het gebeuren dat ik na 24 jaar nog steeds dacht dat ik gelukkig was.
En toen veranderde alles. Mijn man stopte vrij plotseling met werken en we spraken af - zo gewoon tijdens een wandeling - dat ik de kost zou gaan verdienen. Dat zo'n vlot gemaakte luchtige afspraak zóveel consequenties zou hebben, zou ik toen niet hebben kunnen vermoeden.
Volgende keer verder!
vrijdag 25 januari 2019
Wie ik ben
Welkom op mijn kersverse blog. Hier wil ik mijn verhaal vertellen, waarin het volgende gaat langskomen:
- huwelijk met een narcist
- leren dealen met jeugdtrauma's
- je ogen hiervoor open durven doen
- het onbegrip van de hulpverlening
- het traject met de kinderbescherming
- van iemand die niet gewend is om dingen te regelen groeien naar iemand die de touwtjes in handen neemt - op elk gebied
- het ontdekken van patronen
- het ombuigen van patronen in jezelf en daarmee ook in je kinderen
- een scheiding die noodgedwongen een vechtscheiding is
- etcetera
Aan bovenstaand rijtje kun je al aflezen dat mijn leven bepaald niet in een rustig vaarwater heeft gezeten, en er valt ongelooflijk veel te vertellen. Waar ik vooral over wil vertellen, is dat ik het geluk heb gehad om gecoacht te worden door iemand die echt kan helpen. Door dit traject te volgen heb ik geleerd om het heft over mijn eigen leven in eigen handen te nemen, weet ik dat ik in staat ben om mijn kinderen te geven wat zij nodig hebben, en voel ik mij - ondanks alle shit - een bevoorrecht mens. Ik kan leven in liefde - ook voor degenen die mij niet begrijpen en zelfs voor de man met wie ik nu in vechtscheiding lig. Hoe dat mogelijk is, wil ik in dit blog stukje bij beetje gaan vertellen.
Reacties zijn meer dan welkom!
Abonneren op:
Posts (Atom)