Ik had een gelukkig leven. Dacht ik. Ik had een gelukkig huwelijk. Dacht ik. Ik had gezond opgroeiende kinderen. Dacht ik.
En toen draaide mijn hele wereld op z'n kop. Hoe was dat in vredesnaam mogelijk?
Mensen zitten raar in elkaar. Ik ben grootgebracht met het idee dat als je je eigen wil, je eigen behoeften en verlangens, opzij zet ten gunste van de ander, dat je dan het juiste doet. En dus word je daar gelukkig van. Ik besefte niet dat ik niet eens wist wat ik zelf wilde, dat ik mijn eigen behoefte en verlangens niet kende. Dus liep ik vrij gemakkelijk door het leven en dacht dat ik gelukkig was.
Mijn man zorgde voor de kost en was eigenlijk altijd aan het werk. Onderling contact hadden we niet, en dat vond ik weliswaar niet fijn, maar ik wist dat ik hem moest accepteren zoals hij was. Ik heb zelf wel behoefte aan verbinding, maar hoe vaak ik ook probeerde om met hem de echte verbinding te zoeken, het kwam eigenlijk nooit van goede gesprekken. Het waren meer monologen van mijn kant.
Al vrij snel kwam ik erachter dat het ook niet zoveel zin had om tegen hem in te gaan. Hij wist altijd alles beter en walste compleet over mij heen.
We kregen veel kinderen, en ik was daar meer dan druk mee. Ik vond erg veel voldoening in allerlei creatieve hobby's en was altijd wel ergens mee bezig. We hadden een manier gevonden die leek te werken en zo kon het gebeuren dat ik na 24 jaar nog steeds dacht dat ik gelukkig was.
En toen veranderde alles. Mijn man stopte vrij plotseling met werken en we spraken af - zo gewoon tijdens een wandeling - dat ik de kost zou gaan verdienen. Dat zo'n vlot gemaakte luchtige afspraak zóveel consequenties zou hebben, zou ik toen niet hebben kunnen vermoeden.
Volgende keer verder!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten