Hoewel ik niemand hetzelfde zou toewensen als ik doormaak, kan ik heel eerlijk zeggen dat ik mij wel een bevoorrecht mens voel. Het is niet niks om te beseffen dat je leven eigenlijk een chaos is geworden, en dat je dit zelf zo ver hebt laten komen (niet bewust, duh), maar wat is het mooi om te mogen ervaren dat het één opgaande lijn is vanaf het moment dat je de volledige verantwoordelijkheid voor je eigen leven op je neemt!
Van de week werd ik gebeld door de medewerkers van de Raad voor de Kinderbescherming. Zij meldden mij dat ze van plan zijn om het advies uit te brengen aan de Rechtbank om de uithuisplaatsing zonder nieuwe rechtszitting te verlengen. Dit was wel even slikken voor mij, want ik had stiekem gehoopt dat de rechter mijn ex-man zou aanspreken op zijn totale weigering tot contact, conclusies zou trekken en de kinderen aan mij zou toewijzen. Maar deze twee dames verzekerden mij dat de rechter dat toch niet zou doen. Er is gewoon nog geen situatie waar de kinderen teruggeplaatst kunnen worden, om nog maar te zwijgen over het gebrek aan een ouderschapsplan.
Toch was het gesprek een opsteker voor mij. Zij hadden namelijk daarvoor eerst mijn ex-man gesproken, en vertelden mij over dat gesprek. Hij was het niet eens met dit besluit, hij wilde graag een nieuw onderzoek van de Raad, hij dacht dat hij wel geschikt zou worden bevonden om de kinderen bij zich in huis te hebben. Maar tegelijkertijd had hij heel veel kritiek ook op de voogd en andere instanties. Ik vind het heel erg sneu voor hem, juist omdat ik weet hoezeer hij overtuigd is van zijn standpunt. Deze dames hadden hem ook aangesproken op zijn weigering om met mij in contact te gaan, maar daarop had hij gezegd dat samenwerking helemaal niet nodig is, omdat er maar één ouder nodig is om de kinderen op te voeden. En hij denkt oprecht dat hij dat is.
Voor het eerst werd mij tijdens dit gesprek gezegd dat hij echt de kinderen niet krijgt toegewezen. En ook dat deze maatregel ook geen jaren en jaren blijft duren. Dat waren twee flinke harten onder mijn riem. En er kwam nog een derde hart bij: een van de kinderen gedijt niet zo goed op de plek waar hij woont. Mocht ik nu een huisje krijgen, dan valt er ook al over te praten dat hij bij mij komt wonen. Stel je voor!
Maar nu eerst nog een huis. Ik probeer al maanden om urgentie te krijgen voor een huurwoning, maar ik kan niet alle benodigde gegevens aanleveren, omdat mijn ex-man alle financiële gegevens buiten mijn bereik houdt. En er is niemand die daar wat aan kan doen. Toch kon ik deze week een flink aantal documenten versturen naar de urgentiecommissie. Langzaam maar zeker tekent het zich daardoor toch af. Als de echtscheiding wordt ingeschreven bij de burgerlijke stand, moet er verplicht een boedelscheiding plaatsvinden (binnen 2 weken), en ik hoop dat dit ook zal gebeuren, want dan heb ik eindelijk zicht op de cijfers.
Als klap op de vuurpijl kreeg ik de dag hierna een mail van de makelaar dat er een bod was gedaan op ons huis. Een bod dat gelijk is aan de vraagprijs, met wat voorwaarden erbij van de bieder (bijvoorbeeld dat het huis wel op dat bedrag hergetaxeerd moet worden). Het zou wel erg raar zijn als mijn ex-man dit bod gaat weigeren, dus ik heb voorzichtige hoop dat ook dit gedeelte binnenkort duidelijk zal worden.
Als dat geen zegeningen zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten