Jeugdtrauma's

Zo langzamerhand kom ik erachter dat het helemaal geen schande is als je jeugdtrauma's hebt. Sterker nog, iedereen heeft ze. Het is voor mij ontzettend lastig geweest om te erkennen dat ik als kind niet gekregen heb wat ik nodig had. Ik bleef voortdurend mijn ouders verdedigen, omdat zij niet beter wisten, waarschijnlijk omdat ze zelf ook niet hebben gekregen wat zij nodig hadden, en hun eigen ouders ook niet. 

Het vraagt heel wat om diep weggestopte gevoelens toe te laten. Maar de enige weg tot heling is het erkennen van de boosheid en verdriet. Om dan tot de verbluffende ontdekking te komen dat de boosheid en verdriet juist weggaan, oplossen, als je ze verwelkomt. 

Afgelopen week las ik het boek "Symbiose en autonomie" van de Duitse psycholoog en psychotherapeut Franz Ruppert. Hij legt uit dat elk mens (gelukkig) een gezond deel heeft. Hoe klein misschien ook, het zit er. Een ander deel is het getraumatiseerde deel, dat zich heeft "afgesplitst" op het moment van trauma, en het derde deel is het overlevingsdeel, dat uit alle macht het getraumatiseerde deel in de vergetelheid duwt. 

Veel mensen leven vanuit dit overlevingsdeel. Ze rationaliseren in plaats van hun gevoelens uit te drukken. Ze komen met verklaringen. Ze doen alles om hun gekwetste deel te beschermen.

Het is vrij confronterend om jezelf hierin te herkennen... maar ook bevrijdend! En daarna is het een heel proces om gevoelens te durven toelaten.

Als ik terugdenk aan mijn eigen moeder, dan heb ik eigenlijk zo goed als geen herinneringen. En ik voel niks. Ja, wel als ik aan de laatste maanden van haar leven denk, die we als gezin als een hemelse periode hebben ervaren. Maar dat neemt niet weg dat mijn kindertijd niets in mij omhoog haalt. Dit is JUIST belangrijk omdat ik zelf ook moeder ben. Wat ik van mijn moeder (onbewust) heb meegekregen, heb ik mijn eigen kinderen (onbewust) gegeven. Als dat niet was wat ik nodig had, heb ik mijn kinderen dus ook niet kunnen geven wat zij nodig hebben. Alle reden om hier dieper op in te gaan, omdat het ook mogelijk is om te helen. En op die manier mijn kinderen alsnog ook te helpen helen.

Ik wil hierover graag schrijven, ook al is het een teer en gevoelig onderwerp, maar ik hoop en geloof dat ik hiermee ook anderen - die eraan toe zijn - kan helpen door zelf open te zijn over mijn weg.

Positief denken?

Een van mijn speerpunten lijkt te worden het vechten tegen de gedachte dat narcisten criminelen zijn. In een van de Facebook-groepen waar ik lid van ben werd een artikel geplaatst van een site die nota bene denkpositief.com heet, met de titel 5 achterbakse dingen die narcisten doen om van je te profiteren. Omdat ik een reactie wilde schrijven in de groep heb ik het artikel even aangeklikt, en inderdaad: daar word je aangemoedigd om jezelf te zien als slachtoffer, de narcist als dader en word je geleerd om zijn gemene trucjes te doorzien.

Dat noem ik geen positief denken en ik geloof zelfs dat dit soort artikelen, wat schering en inslag is op het hele internet, ontzettend schadelijk is.
Wat ben ik dankbaar voor het traject dat ik zelf heb afgelegd, dat ik heb geleerd dat ik zelf verantwoordelijk ben voor hoe mijn leven is geworden. Of het nu bewust of onbewust is, ik ben het zelf aangegaan. Ik heb het laten gebeuren. Als ik al een gedachte kreeg dat er iets was dat niet klopte, ging ik naar mijn man, dan hadden we het erover, dan boog ik me onder zijn mening en dan gingen we door in hetzelfde patroon. En daar had ik echt mijn redenen voor! Ik dacht dat ik het juiste deed door mijn mening aan de kant te zetten ten gunste van zijn mening. Zo was ik opgevoed.

Het was een enorm bittere pil om te slikken toen ik dit eenmaal doorkreeg, maar wat een bevrijding als je je situatie dapper onder ogen durft te zien en de verantwoordelijkheid daarvoor neemt!

En de narcist dan? Is hij dan niet slecht? Is het geen dader? Hij mishandelt zijn omgeving toch emotioneel of zelfs fysiek?
Is het aan mij om een waardeoordeel te hebben? Nog zo'n bittere pil, maar wel een heel nuttige. In mijn traject heb ik geleerd om anders naar hem te kijken. Om hem niet te zien als slecht.
Het is een heel traject geweest, met vallen en opstaan, maar nu zie ik mijn ex-man als iemand met wie ik ontzettend veel compassie heb. Hij is volkomen oprecht bezig om te strijden voor wat hij ziet als zijn waarheid (dat ik de schuld heb). Het was een grote stap om te accepteren dat dit zijn oprechte waarheid is, maar ik gun hem dat inmiddels.

Dat wil niet zeggen dat ik niet zie hoe schadelijk zijn acties zijn voor de kinderen. En ik geloof dat dit nou juist voor mij de houding is waarin ik het allermeest kan uitrichten. Het helderst kan denken, in het belang van iedereen, ook van hem.  En ik ervaar dát als positief denken.

Toekomstplannen maken

De Raad voor de Kinderbescherming heeft ons een keurig lijstje gegeven waaraan wij moeten voldoen om de kinderen een veilige terugplaatsing vanuit de pleegzorg te geven. Zo moeten wij zorgen voor goede huisvesting. Daarvoor is het eerst nodig dat het huis waarin wij gewoond hebben, wordt verkocht, want pas als bekend is hoeveel geld er na de verkoop overblijft, kunnen er concrete woonplannen worden gemaakt. Gelukkig gaat de verkoop van het huis op dit moment voorspoedig en is het in Gods hand wanneer dit precies gaat plaatsvinden.

Een ander punt op het lijstje is dat we afspraken met elkaar moeten maken over hoe we het gaan doen. En hier lopen we finaal vast. Al mijn pogingen om tot afspraken te komen zijn tot nu toe mislukt, en ook de voogd weet niet goed wat hij binnen zijn mogelijkheden heeft.

Gelukkig heb ik van de psychotherapeut het advies gekregen om contact op te nemen met een forensisch mediator. Dat is iemand die door de Rechtbank kan worden opgelegd in situaties waarbij bijvoorbeeld een scheiding is vastgelopen, en zo'n mediator heeft de tools in huis om met wat zwaarder geschut dan alleen maar softe adviezen afspraken erdoor te drukken. De mediator die ik heb aangeschreven, heeft mij via de telefoon bevestigd dat dit inderdaad in mijn geval een goede oplossing - of in elk geval een vervolgstap - kan zijn, en heeft aangeboden om zowel onze voogd als mijn advocaat via de telefoon van advies te dienen.

Vandaag had ik een gesprek met de voogd, waarbij ik het hierover heb gehad. Gelukkig was hij het ermee eens dat een opgelegde mediator in ons geval wel eens een goed idee zou kunnen zijn, en ik kreeg zelfs van hem een compliment dat ik mijn verantwoordelijkheid hierin goed oppak door dit zelf via mijn advocaat te willen regelen, omdat ik wil voldoen aan de voorwaarden voor terugplaatsing van de kinderen.

Die terugplaatsing lijkt nog ongelooflijk ver weg - en er spelen nog een hoop andere dingen - maar ik heb aan het gesprek met de voogd toch een heel prettig gevoel overgehouden.

Zijn narcisten daders en maken zij slachtoffers?

Hoe meer ik erover nadenk, en hoe meer inzicht ik krijg in het hele verhaal, hoe sterker ik ervan overtuigd raak dat de narcist in mijn leven oprecht overtuigd is van zijn gelijk. En dat hij daardoor geen boosaardige dader is, die gevoelloos slachtoffers maakt.

Natuurlijk, het is eindeloos jammer dat hij niet bij machte lijkt te zijn om te begrijpen dat de situatie waarin hij is terechtgekomen (mede) zijn eigen verantwoordelijkheid is. Dat er een manier is om met je problemen om te gaan, namelijk om bij jezelf naar binnen te kijken, te snappen wat je aandeel is en daarmee aan het werk te gaan. Te begrijpen dat als jij naar een ander kijkt, je eigenlijk je eigen innerlijke overtuigingen op die persoon projecteert en het daarom niet anders kunt zien, en dat het daarom alle moeite waard is - en alle pijn - om te leren om zelf andere overtuigingen te krijgen. Zo'n inzicht zou alles oplossen!

Hij heeft dat inzicht niet. En hij ziet mij als de schuldige, de dader en de agressor. Als er dingen gebeuren die hij niet kan plaatsen, puzzelt hij net zo lang totdat zijn plaatje weer klopt, namelijk dat ik degene was die fout was.
En ik ben gaan zien dat hij toch niet boosaardig is. Hij is geen dader waarvan ik het slachtoffer ben. Of de kinderen. Hij is gewoon iemand die wanhopig vecht voor zijn gelijk. Letterlijk.

In het boek van Martin Appelo, een narcist die schrijft voor narcisten en hun omgeving, staat ongeveer hetzelfde. Hij zegt dat de narcist niet bewust erop uit is om zijn omgeving te terroriseren, dat hij niet tegen hen is, maar dat hij op de vlucht is voor zijn eigen emoties. Inmiddels kan ik dit goed begrijpen.

Op internet is veel te lezen over narcisten. De algemene gedachte is dat de enige juiste manier om met hen om te gaan is: niet doen. Vluchten. Scheiden. Ontslag nemen. Negeren. Beschuldigen. Aangeven bij de politie. Kinderen bij hem weghouden.
Als er al een keer een positiever artikel verschijnt, waarin aanwijzingen worden gegeven hoe je het beste met hen kunt omgaan, wordt zo'n artikel hevig bekritiseerd door de ervaringsdeskundigen.

Als ik me voorstel dat de andere narcisten net zo zijn als die van mij, dan mag er wat mij betreft wel wat veranderen aan de algemene opinie.

Stel je voor dat we het omdraaien. Dan kijken we zo naar de slachtoffers van narcisten, en dan even heel kort door de bocht: Kan het niet net zo goed waar zijn dat zij op hun beurt de hele schuld bij de narcist leggen? En dat ze oprecht overtuigd zijn dat ze gelijk hebben? Doen ze daarmee niet precies hetzelfde? (Let wel: ik spreek uit mijn eigen ervaring)

Ik geloof dat op dit gebied een heleboel winst te behalen valt. Ten eerste voor de vrouwen die (onbewust) in de slachtofferrol blijven hangen, maar ook ter wille van de narcisten die het wanhopige gevoel hebben dat niemand hen begrijpt.

En ik ben van plan om mij hier heel grondig verder in te verdiepen. En om jullie op de hoogte te houden.

Tweede gezamenlijke gesprek bij het psychiatrisch centrum

Bij het tweede gesprek dat we hadden met de twee behandelaars werd er eerst uitleg gegeven over de dynamiek die mensen hebben in relaties. Op een flipover werd een lemniscaat getekend, je weet wel: een 8 die op zijn kant ligt.

Aan hem werd gevraagd hoe hij zich ging gedragen als hij zich aan mij stoorde. Hij zei dat hij niets zei, maar het zelf ging voordoen (het zwijgende goede voorbeeld geven). En als dat bij mij geen verandering opleverde in mijn gedrag, dan werd hij boos en ging mij beschuldigen. Dit werd opgeschreven op de flip-over in een van de hoeken van het papier.

De lemniscaatvorm leidt je vervolgens naar de hoek schuin tegenover. Daar werd opgeschreven hoe ik mij voelde als hij zo tegen mij deed.
En dan daar vlak naast (de volgende "hoek" van de lemniscaat) wat mijn gedrag vervolgens werd: als hij mij beschuldigt, dan trek ik mij terug. Dan ga ik hem negeren.

Niet wetend dat dit gedrag van mij JUIST bij hem bevordert dat hij zich eenzaam voelt, niet begrepen en niet gehoord (dat is dus de volgende "hoek" van de lemniscaat, het gevoel dat hij krijgt van mijn gedrag), waardoor hij weer vervalt in het uiten van beschuldigingen.

En daarmee werd de dynamiek die er tussen ons was, en waarvoor we zelf de ingrediënten hadden gedicteerd, op de flipover neergezet.

Ik was verbaasd! Ik vond eigenlijk dat ik mezelf goed had leren gedragen in de conflictsituaties die wij hadden, juist doordat ik was begonnen om hem te negeren. Voorheen ging ik bijvoorbeeld huilen en had ik totaal geen weerwoord, maar nu vond ik mezelf sterk en moedig en dacht ik dat ik er was. En nu hoorde ik dat ik nog steeds deel uitmaakte van de dynamiek waaraan ons huwelijk ten onder aan het gaan was.

Ik wilde dolgraag meer leren op dit gebied, en ik zag uit naar het volgende gesprek.
Hem werd ook gevraagd naar hoe hij het gesprek had beleefd, en ik zal nooit vergeten hoe somber hij was, terwijl hij zei dat hij bijna zeker wist dat het niks geholpen had....

Nu ik dit opschrijf, zie ik alles nog weer wat helderder dan destijds. Ik begrijp dat negeren niet de beste manier is om met een gefrustreerd iemand om te gaan, al was het op dat moment het beste wat ik kon. En tussen twee haakjes, ik zie het om mij heen ook bij mensen in vergelijkbare situaties, dat zij negeren als de beste optie zien.

Het blijft lastig om precies te weten wat het beste is, helemaal als je voortdurend platgewalst wordt met beschuldigingen die compleet uit de lucht gegrepen lijken. Maar ik vind het enorm mooi om deze ontwikkeling door te maken en alles steeds scherper te kunnen zien, ook mijn eigen aandeel.

Helaas is er nooit meer een vervolggesprek gekomen, omdat hij er geen fiducie meer in had. Ik had inmiddels de scheiding aangevraagd en hij wilde niets meer van mij weten. En dat terwijl wij het nu meer dan ooit nodig hebben om wel met elkaar in gesprek te kunnen gaan, omdat wij nog steeds samen de verantwoordelijkheid voor de kinderen hebben...

Gesprekken bij het psychiatrisch centrum

Toen de relatietherapeute zich terugtrok, werd de voorwaarde vanuit de gemeente waar wij woonden gesteld dat wij een nieuwe relatietherapie zouden zoeken. Dit wordt echter niet vergoed, en ons geld begon ook op te raken. Vanuit de gemeente is toen het voorstel gekomen om ons aan te melden bij een psychiatrisch centrum. Daar zouden wij allebei onze eigen behandelaar/gesprekspartner krijgen, en we zouden daar ook gezamenlijke gesprekken krijgen met iemand daarbij die zou kijken wat er tussen ons gebeurde en van daaruit hulp zou kunnen geven. Met wat creativiteit zou dit onder relatietherapie vallen en daarmee zouden we weer aan de voorwaarden voldoen.

We kregen een gezamenlijke intake, en je raadt het al, tijdens deze intake werd duidelijk dat het beter was om apart verder te praten. Dat betekent dat er twee afzonderlijke trajecten werden opgestart waarin we elk ons eigen verhaal konden doen.

Ik kreeg een psychotherapeute toegewezen en hij ook, en we deden ons verhaal.

En toen begonnen we met de gezamenlijke gesprekken. Hieronder doe ik verslag van het eerste gezamenlijke gesprek, met de twee behandelaars. Het is alweer even geleden en ik weet niet alles meer, maar wat ik ervan heb onthouden en wat ik door wil geven is dit:

Eerst moesten we een cijfer geven aan onze relatie. Dat zijn altijd lastig te beantwoorden vragen voor mij geweest, maar na een heel traject bij een coach heb ik geleerd om te luisteren naar wat het eerst in mij omhoog komt. Ik gaf onze relatie een 1. Hij gaf het na lang nadenken een 2,5.

Daarna moesten we een cijfer geven aan hoeveel baat wij naar verwachting zouden hebben als we bij hen therapie zouden volgen. Mijn verwachting hierbij was hoog, en ik gaf een 8. Ik moest dat uitleggen, en ik zei dat ik verwachtte dat zij professioneel waren en mij konden helpen. Het cijfer dat ik na succesvolle therapie aan onze relatie zou geven, werd daarmee een 4.

Hij deed er lang over om de antwoorden te vinden op de vragen. Uiteindelijk gaf hij aan dat zijn verwachting of we baat zouden hebben bij therapie het cijfer 2,5 waard was. Hij had er gewoon geen vertrouwen in dat deze mensen in staat waren om tot mij (de boosdoener) door te dringen.

Van de rest van het gesprek herinner ik me hoe voorzichtig en liefdevol zijn behandelaar was naar hem. Hoe ze uiterst voorzichtig probeerde om hem te laten nadenken over de vraag of hij zelf niet een klein beetje aandeel had in hoe de situatie tussen ons was. En hoe ze zichtbaar zocht naar mogelijkheden om een ingang te vinden.
Wat niet lukte overigens.

Er werd een afspraak gemaakt voor een vervolggesprek, waarover morgen meer.

Harde strijd

Behalve mijn vaste vertrouwen dat God alle dingen tot het beste einde zal brengen, heb ik zo af en toe ook de hobbels en bergen op die weg die dat vertrouwen flink op de proef stellen.

Er zijn nu eenmaal dingen die ik zelf niet kan oplossen: Ik kan er niet voor zorgen dat het huis verkocht wordt - iemand anders zal het moeten kopen. Ik kan niet in mijn eentje voldoen aan voorwaarden die aan zowel  mijn ex-man als aan mij worden gesteld.

Onze voogd lijkt tot nu toe nog niet erg mee te werken. Ik kreeg te horen dat als mijn man zich er zo ontzettend over blijft opwinden dat ik de kinderen toegewezen zou krijgen, ook al zou ik 100% competent zijn, dat er dan best een kans is dat de kinderen bij de pleegadressen blijven. Eerst knikte ik braaf van: ja, ik wil wat voor de kinderen het beste is, en als het schadelijker voor ze is om onderwerp van zo'n groot conflict te worden, is het inderdaad beter dat ze niet bij mij komen wonen. Maar later ging ik beter nadenken en heb ik de voogd gemaild dat ik mijn houding hierover herzie. 

Natuurlijk wil ik de kinderen bij mij in huis!!! 

Wat gelijk allerlei hobbels oproept, want de voogd is wel degene die ik aan "mijn" kant moet krijgen. En juist die voogd schuift dingen van zich af waardoor ik het idee heb dat ik nergens heen kan met mijn vragen.

Het zorgt er wel voor dat ik gedwongen word om het overzicht te krijgen. Dat ik begrijp wat er gedaan moet worden, en hoe ik dat het beste kan formuleren. Dat ik het afpel totdat ik helder voor me zie wat de eerste stap is. En dat ik op een goede manier aan de bel trek bij de juiste personen. Kortom: dat ik de verantwoordelijkheid over mijn eigen leven helemaal op mij neem. En dat wil ik!

Alles kids

Er zijn van die boeken waarvan je zou wensen dat je die gelezen had toen je nog moest beginnen aan kinderen. "Alles kids" van Joriene de Vos is zo'n boek. 

In mijn geval kun je vreselijk verdrietig worden van het lezen van dit boek, omdat er des te schrijnender duidelijk wordt dat ik mijn kinderen heb opgezadeld met een levenslang probleem. Want het boek begint ermee dat je jezelf grondig moet kennen in hoe je met emoties om hebt leren gaan. Of je veilig gehecht bent in je eigen ontwikkeling. En dat je eerst moet zorgen dat je gezond wordt voordat je ook maar aan een zwangerschap durft te denken. Omdat je je kinderen alleen maar kunt geven wat je zelf hebt.

Natuurlijk heb ik gehuild om wat mijn kinderen hebben gemist. Maar als ik terugdenk, weet ik ook dat ik gegeven heb wat ik wel had: alle kinderen hebben minstens een half jaar volledig borstvoeding gekregen. Sommigen hebben dagen, weken lang op mijn arm meegehobbeld omdat ze dat wilden. Ze kregen de vrijheid om te ontdekken, ik was niet snel bang dat hen iets zou overkomen of dat hun kleren vies zouden worden. Ik was full-time thuis totdat de jongste naar school ging.

Wat ze niet hebben gekregen, is begrip voor hun emoties, en hoe daarmee om te gaan. Maar als ik naar mijzelf kijk: ik ben nu wellicht op de helft van mijn leven en voor mij is het ook niet te laat. Zij zijn stuk voor stuk een heel stuk jonger dan ik. Is het voor hen wel te laat?

Het boek gaat over verbinding met je kind, en behandelt vooral de eerste drie levensjaren van kinderen, omdat in die periode de hechting tot stand komt. Het geeft veel tips hoe om te gaan met situaties die je als ouders verdraaid lastig kunt vinden, vanuit het perspectief van verbinding. Begrip dus voor wat er in het kind zelf omgaat.

Gelukkig is het niet te laat. Ik ben enorm dankbaar dat ik heb leren zien hoe het werkt. Dat ik mijn kinderen mag leren kennen op hun niveau, en hen mag accepteren en waarderen om wie ze zijn, niet om wat ze doen. Dat er een duidelijke positieve ontwikkeling zichtbaar is op dit vlak.

En is dat niet waar het om draait? Om groei in verbinding?

Contact met de huisarts

Een huisarts heeft een rare positie. Aan de ene kant kan het een vertrouwenspersoon zijn van het hele gezin, aan de andere kant heeft hij niet veel bevoegdheden.

Over mijn situatie heb ik nauw contact gehouden met mijn huisarts. In het begin trok ik bij hem aan de bel en dacht dat mijn situatie daarmee opgelost zou worden, maar ik kwam er al gauw achter dat het zo niet werkt. In mijn geval - waar er een vertrouwensbreuk tussen mij en mijn ex-man zat - zat de huisarts er al gauw tussen. Mijn ex-man heeft al snel het contact met de huisarts verbroken omdat hij hem niet meer vertrouwde - en dat is waarschijnlijk voor mij juist een voordeel geweest.

De huisarts mag dan wel niets tegen iemand zeggen over diens partner, als je zo vaak komt bijpraten, bouw je een bepaalde band op waarbij je tussen de regels door kunt lezen. Zo verging het mij in elk geval, en ik ervoer de gesprekken met de huisarts als bijzonder steunend.

Als de Kinderbescherming eenmaal een onderzoek gaat doen naar je situatie, mogen zij bij de huisarts wel informatie opvragen. Het verbaasde en frustreerde mij daarom enorm dat mijn man dit toch heeft kunnen tegenhouden. Je zou kunnen denken dat je ook wel wat conclusies kunt verbinden aan het feit dat iemand verbiedt om informatie over zijn persoon te verstrekken dan wel bij de huisarts op te vragen, maar dat lijkt niet de werkwijze te zijn van instanties.
En daarom staat in het rapport niets over de visie van mijn huisarts.

Ik heb dus niet gekregen waar ik in eerste instantie voor kwam, maar al met al ben ik toch heel blij dat ik het contact wel heb onderhouden. De huisarts heeft nu een heel mooi overall-beeld van de ontwikkelingen die ikzelf heb doorgemaakt, en hij kan zo nodig als back-up dienen (want ik geef natuurlijk wel toestemming om mijn gegevens door te geven).

We zullen zien of en wanneer we dat nog eens heel hard nodig gaan hebben!

Uitslag psychologisch onderzoek

Wat een verademing was het om mijn afsluitende gesprek te hebben met de psychologe die mij heeft onderzocht! In haar verslag spreekt zij haar waardering uit over degene die mij coacht. Door haar werk is er in mijn leven nog maar heel weinig te zien - als het al te zien is - van wat het vroeger voor mij moeilijk maakte.
Ik denk dat ik zelf nog maar nauwelijks besef hoe groot de verandering is in mijn persoonlijkheid, en ik geniet er ontzettend van!

Nu ik heb besloten dat ik de uitslag van het onderzoek voor mijn ex-man voorlopig in dichte envelop houd, komt de vraag wat hij gaat doen. Hij is er immers vreselijk op gebrand om het bewijs te zien dat ik een vreselijke stoornis heb.
Nu had ik al een vriendelijke contactpersoon bij de politie, met wie ik af en toe mailcontact heb gehad om wat wijzigingen in mijn situatie door te geven. Aan deze persoon heb ik gemaild dat ik inmiddels op een ander (tijdelijk) adres woon, en zij heeft op dit adres een afspraak op locatie ingesteld.

Dat betekent dat als er vanaf dit adres een melding bij 112 binnenkomt, er niet eerst wordt uitgezocht wat er aan de hand is, maar dat er direct politie heen wordt gestuurd. Het is namelijk niet ondenkbaar dat mijn ex de uitslag persoonlijk uit mij zal willen trekken, en dat hij de moeite zal nemen om mijn kant op te komen. Mocht ik hem aan zien komen, dan zal ik niet aarzelen om de politie te hulp te vragen.

Het is vreselijk raar om dit zo op te schrijven. Zoals het met alles raar is geweest waar ik uberhaupt een punt van gemaakt heb. Waarom zou je niet de uitslag van je onderzoek met je man delen? Waarom zou je dit en waarom zou je dat? Waarom moet je zo nodig vrije ruimte hebben om zelf te kunnen nadenken? Waarom zou je niet gewoon de mening van de ander als jouw mening accepteren? Alleen wie dit zelf heeft meegemaakt, zal denk ik ten volle begrijpen hoe ongezond het is als je aan zulke gedachten gaat toegeven. Als je het uitlegt als: ontrouw worden aan je Bron, dan gaat er misschien een lampje branden. De link daartussen, dat blijft lastig om uit te leggen...

De klappen van het leven

Iedereen heeft iemand in zijn of haar leven die er altijd voor diegene is, altijd, wat er ook gebeurt. Deze persoon begrijpt de pijn helemaal, schat hem op waarde en kan zich erin verplaatsen, beter dan welk ander mens op aarde ook. Het is de enige persoon die echt kan weten hoe groot jouw lijden is.

Wie dat is? Dat ben jezelf! En daarom is het hartstikke nuttig om te weten hoe je er voor jezelf kunt zijn.

Heb je wel eens geprobeerd om iemand zo te troosten?

• kom, we gaan iets leuks doen. Ga je mee naar de bioscoop?
• dat heb ik ook meegemaakt, en dit heeft mij geholpen
• zet het van je af, je moet door
• er zijn mensen die het nog veel zwaarder hebben

Oeps, dat heb ik zelf maar al te vaak gedaan. En het helpt niets! 

En zo?

• een dikke knuffel geven
• er alleen maar stil bij zitten
• met iemand meehuilen
• kan ik iets voor je doen?
• vertel maar, ik luister (en geef geen commentaar)

Het boek "De klappen van het leven" van Russ Harris leert je hoe je moet omgaan met de pijn die het leven je onherroepelijk geeft, als de kloof tussen de realiteit en dat wat je wilt onoverkomelijk lijkt. Wat hij in normale-mensentaal beschrijft is een officiële therapiesoort, en het heet ACT (acceptance and commitment therapy - acceptatie en bereidheid), en is in mijn beleving een waardevol boek om te lezen.

Het leert je vier stappen:

1. "Houd jezelf vriendelijk vast". Voel de pijn, accepteer het, heb begrip voor jezelf. 
2. "Gooi het anker uit". Maak contact met het hier en nu.
3. "Neem een standpunt in". Maak een keuze voor wat je verder wilt, en op wat voor manier.
4. "Vind de schat". Krijg weer oog voor de waardevolle kanten aan je leven.

Hiervoor worden door het hele boek heen praktische oefeningen beschreven die je makkelijk zelf kunt doen, en die je meer inzicht geven in hoe je zelf in elkaar steekt en hoe je met jezelf kunt omgaan. 

Opmerkelijk is dat de auteur zichzelf heel eerlijk als voorbeeld neemt, als voorbeeld van iemand die van het leven een enorme klap krijgt en hoe hij daarmee heeft leren omgaan, en ook neemt hij zichzelf als voorbeeld van iemand die gewoon ook mens is, die niet alles in één keer perfect doet, sterker nog: die zegt dat dat niet kan en ook niet hoeft. 

Heb ik iets nieuws geleerd in dit boek? Eigenlijk niet. Maar ik vind het wel helpend om meer van hetzelfde te lezen, in een andere vorm gegoten, met een andere naam van therapie, omdat in de basis niets verandert aan wat er helpend is: accepteer dat je mens bent, met emoties, dat er klappen komen, en dat je zelf degene bent die jou het beste kan helpen!

Wel of geen stoornis?

Een hot item binnen ons huwelijk werd de vraag of er sprake was van een stoornis, en zo ja, bij wie. Mijn man heeft een poos geleden al een onderzoek gehad bij PsyQ, en naar zijn zeggen is daar uitgekomen dat hij niks mankeert. Ik weet echter helemaal niemand die zijn uitslag heeft mogen lezen, en hij heeft onze huisarts bevolen om de uitslag te vernietigen, waar hij gehoor aan heeft moeten geven (dat kan schijnbaar). Dat hij niks mankeert, is dus op z'n minst discutabel.

De Raad voor de Kinderbescherming heeft - om een einde te maken aan de toespelingen - ons beiden opgedragen om (opnieuw) een persoonlijkheidsonderzoek te laten doen. Dit heb ik direct in gang gezet, en heb heel wat sessies achter de rug. De komende week zal ik mijn uitslag krijgen. Vorige week bij de rechtszitting bleek dat mijn ex-man zeer nieuwsgierig is naar deze uitslag. Hij had meermalen per week naar de kliniek gebeld om te vragen of de uitslag er al was...
Maar wat hij bij de rechtbank ook zei, was dat hij zelf geen onderzoek nodig had. Hij had al onderzoek gehad, en daar was uitgekomen dat hij niks mankeerde (zie boven...). Hij heeft dus niet gedaan wat wel gevraagd was, namelijk om zich nogmaals te laten onderzoeken.

En nu komt mijn vorige post weer om de hoek kijken. Een van de adviezen die ik van de gezinstherapeut kreeg, was om mijn man te behandelen zoals ik zelf behandeld wilde worden. Dus geen dingen achterhouden bijvoorbeeld. Dit wrong een beetje bij het onderwerp van psychologisch onderzoek. Ik zou namelijk wel heel graag willen dat mijn man aan mij de uitslag van zijn eigen onderzoek laat zien. Betekent dit dat ik na mijn afsluitende gesprek mijn uitslag met hem moet delen?

Toch niet. Ineens kreeg ik een heldere ingeving. Ik wil mijn man behandelen op basis van gelijkwaardigheid. Dus: "er is afgesproken dat we beiden nogmaals onderzoek zouden laten doen en dat we daarna de uitslag met elkaar zouden delen. Dit is mijn uitslag, die zit nog in de envelop bij wijze van spreken, en ik zal hem met je delen op het moment dat je jouw uitslag ook kunt delen". 

Gelukkig heb ik daarbij de hulpverlening aan mijn kant. Zowel de psychotherapeute als de gezinstherapeut hebben mij gezegd dat dit de goede houding is (ik heb dit onderwerp met de gezinstherapeut besproken tijdens het afsluitende gesprek). Voor mij is dit een teken dat ik een gezonde manier van denken aan het krijgen ben!

Afsluiting gezinstherapie

Nu de kinderen niet meer thuis wonen, is er weinig reden om de gezinstherapeut in beeld te houden. Op zich was het heel prettig geweest om dezelfde persoon aan te houden voor toekomstige noodzaak aan opvoedondersteuning, maar zo'n gezinstherapeut is daarvoor iets te duur, en dus werd het traject afgesloten.

Terugkijkend op het hele traject zie ik de lijnen die er lopen. Ik had heel makkelijk gefrustreerd kunnen blijven dat deze therapeut niet wilde rekening houden met de mogelijkheid van een stoornis bij mijn man - want in mijn ogen was dit de oorzaak van de problemen.
Omdat mijn man ervan overtuigd is dat ik degene ben die gestoord is, heeft hij precies dezelfde frustratie.
Dat de therapeut daartussen in bleef zweven ("ik word niet partijdig"), is voor mij lang een teken van zwakte geweest. Nu zie ik dat we in feite juist te maken hebben gehad met iemand die heel krachtig stond in zijn overtuiging dat we het allemaal goed bedoelen.

Nu ik het boek van Martin Appelo over narcisten heb gelezen, ben ik het daar ook makkelijker mee eens dan voorheen. Ik heb mij verdiept in het leven van mijn ex-man, begrijp hoe het in zijn geval werkt en respecteer dat. Appelo schrijft dat narcisten niet tegen hun omgeving zijn (echt!), maar dat zij op de vlucht zijn voor hun eigen emoties.

Vanochtend had ik een afsluitend gesprek met de gezinstherapeut. Ik heb wel degelijk veel gehad aan de adviezen die ik tijdens het traject heb gekregen, o.a. op gebied van de opvoeding, en ook over hoe ik met mijn man moest omgaan. Een van de adviezen die ik kreeg, was ook: behandel hem zoals je zelf behandeld wilt worden, en daarover gaat mijn volgende post.

Een heerlijk weekend

Wat ben ik blij dat ik de positieve kanten mag zien van mijn leven. In plaats van zielig weg te duiken onder mijn dekbed heb ik een weekend gehad vol met kinderen. De twee jongsten, die elkaar lang niet gezien hadden, trokken een hele dag met elkaar op zoals  het kinderen uit hetzelfde gezin betaamt: samen spelen, jaloers zijn op de leuke dingen die de ander heeft bij het pleeggezin, jaloezie laten zakken, verder samen spelen, heerlijk vies worden in mijn enorme achtertuin, ruzie maken, ruzie bijleggen, enorm samen lachen, kortom, dat was genieten voor mij.

Het is niet niks wat er op het bordje van de kinderen terecht is gekomen. En ze zitten allemaal midden in een enorm loyaliteitsconflict, wat het er allemaal niet makkelijker op maakt. Maar ik ben zo dankbaar dat ze tenminste af en toe één dag met elkaar op kunnen trekken als vrijwel normaal gezin (zonder vader dan wel).

Een van de kinderen heeft nu al voor de tweede keer het weekend bij mij doorgebracht. Heerlijk als ze zich een beetje thuis gaan voelen, initiatief nemen om voor zichzelf iets te maken in de keuken, en gewoon verder lekker zichzelf kunnen zijn.
Ik rijd me suf om de een te halen en de ander weg te brengen, maar dat is het allemaal dubbel en dwars waard!

Dit weekend heb ik al mijn kinderen (en ik heb er veel) stuk voor stuk even gesproken, dat voelt enorm rijk. We kunnen er weer even tegenaan!

Emoties onder het deksel

Tussen alles door heb ik nog steeds (of eigenlijk: weer) wekelijkse sessies met mijn coach. Een van mijn belangrijkste patronen is het rationaliseren van mijn gevoelens: "ik ben niet verdrietig dat mijn kinderen niet bij mij wonen, omdat ik weet dat dit het beste is in deze situatie". Als ik eerlijker ben naar mezelf, klinkt het zo: "ik ben wanhopig dat mijn kinderen niet bij mij wonen, en ik ben woedend op hun vader dat hij het als doel heeft om mij op deze manier te raken, en ik ben bovendien woedend op de voogd, die bepaalt dat het voor het kind het beste is als ik hem regelmatig tien dagen achter elkaar niet kan bezoeken". Punt.

Emoties zijn maar rare dingen. We denken dat het pijn doet om ze te voelen, en daarom verzinnen we van alles om dat te ontlopen: we gaan hard werken (boeken lezen over emoties, haha!), we verzinnen uitvluchten (het komt nu even niet uit dat ik me laat gaan, duw het maar terug), we laten het weer zakken (eerst even deze mail schrijven en daarna over tot de orde van de dag).

Bij mij is het zo dat ik gewoon moet leren om te voelen. Niet direct de beste weg ermee willen vinden. Nee, eerst helemaal voelen. Dat was de opdracht van deze week. En dat heb ik geweten! Het deksel ging eraf en er kwam een stroom van emotie. En ik heb het gewoon laten komen.

Een van de pijnlijkste punten is dat de kinderen zo makkelijk de situatie accepteren, en mij schijnbaar niet missen. Bijna alle initiatief tot contact gaat van mij uit. Als we vervolgens contact hebben, is dat zeer bevredigend gelukkig, en afgelopen weekend, toen ik de kinderen bij mij had en ik ze eigenlijk wel wilde gaan wegbrengen, gaf een puberkind aan dat hij helemaal niet weg wilde omdat het hier gezellig was en daar niet. Kijk, dat kind begint ook te voelen.

Er is een lange, lange weg te gaan, want het patroon van geen emoties mogen voelen dat ik van mijn ouders heb meegekregen, heb ik aan al mijn kinderen meegegeven en ze zijn er goed in geworden. Ze hebben het trouwens van twee kanten meegekregen. Dat dit moet worden gekeerd staat voor mij zo vast als wat. En dat geeft mij de beste motivatie om zelf helemaal gezond te worden op dit gebied. En dus geef ik mijzelf een cursus VOELEN. Laat maar komen!

Een tip die ik van mijn coach kreeg: emoties maken zich vaak kenbaar ergens in je lichaam, bijvoorbeeld in je buik, of door spanning in je schouders of nek. Als je bijvoorbeeld spanning in je buik voelt, is dat dus het sein voor een lesje gevoelens. Vraag je af waar het gevoel vandaan komt en neem rustig de tijd om naar jezelf te luisteren. Je onderbewustzijn geeft je echt het antwoord wel. Vraag door totdat je bij de kern komt. En VOEL wat het met je doet.

En dan nog een heel belangrijke: niet alleen je emotie voelen, maar ook zelf de verantwoordelijkheid ervoor nemen. Maar dat is iets voor een later blogje. Het kan geen kwaad om een poosje bij het voelen te blijven staan. Helemaal als je een halve eeuw gemiste gevoelens moet inhalen...