Nu de kinderen niet meer thuis wonen, is er weinig reden om de gezinstherapeut in beeld te houden. Op zich was het heel prettig geweest om dezelfde persoon aan te houden voor toekomstige noodzaak aan opvoedondersteuning, maar zo'n gezinstherapeut is daarvoor iets te duur, en dus werd het traject afgesloten.
Terugkijkend op het hele traject zie ik de lijnen die er lopen. Ik had heel makkelijk gefrustreerd kunnen blijven dat deze therapeut niet wilde rekening houden met de mogelijkheid van een stoornis bij mijn man - want in mijn ogen was dit de oorzaak van de problemen.
Omdat mijn man ervan overtuigd is dat ik degene ben die gestoord is, heeft hij precies dezelfde frustratie.
Dat de therapeut daartussen in bleef zweven ("ik word niet partijdig"), is voor mij lang een teken van zwakte geweest. Nu zie ik dat we in feite juist te maken hebben gehad met iemand die heel krachtig stond in zijn overtuiging dat we het allemaal goed bedoelen.
Nu ik het boek van Martin Appelo over narcisten heb gelezen, ben ik het daar ook makkelijker mee eens dan voorheen. Ik heb mij verdiept in het leven van mijn ex-man, begrijp hoe het in zijn geval werkt en respecteer dat. Appelo schrijft dat narcisten niet tegen hun omgeving zijn (echt!), maar dat zij op de vlucht zijn voor hun eigen emoties.
Vanochtend had ik een afsluitend gesprek met de gezinstherapeut. Ik heb wel degelijk veel gehad aan de adviezen die ik tijdens het traject heb gekregen, o.a. op gebied van de opvoeding, en ook over hoe ik met mijn man moest omgaan. Een van de adviezen die ik kreeg, was ook: behandel hem zoals je zelf behandeld wilt worden, en daarover gaat mijn volgende post.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten