Wat ben ik blij dat ik de positieve kanten mag zien van mijn leven. In plaats van zielig weg te duiken onder mijn dekbed heb ik een weekend gehad vol met kinderen. De twee jongsten, die elkaar lang niet gezien hadden, trokken een hele dag met elkaar op zoals het kinderen uit hetzelfde gezin betaamt: samen spelen, jaloers zijn op de leuke dingen die de ander heeft bij het pleeggezin, jaloezie laten zakken, verder samen spelen, heerlijk vies worden in mijn enorme achtertuin, ruzie maken, ruzie bijleggen, enorm samen lachen, kortom, dat was genieten voor mij.
Het is niet niks wat er op het bordje van de kinderen terecht is gekomen. En ze zitten allemaal midden in een enorm loyaliteitsconflict, wat het er allemaal niet makkelijker op maakt. Maar ik ben zo dankbaar dat ze tenminste af en toe één dag met elkaar op kunnen trekken als vrijwel normaal gezin (zonder vader dan wel).
Een van de kinderen heeft nu al voor de tweede keer het weekend bij mij doorgebracht. Heerlijk als ze zich een beetje thuis gaan voelen, initiatief nemen om voor zichzelf iets te maken in de keuken, en gewoon verder lekker zichzelf kunnen zijn.
Ik rijd me suf om de een te halen en de ander weg te brengen, maar dat is het allemaal dubbel en dwars waard!
Dit weekend heb ik al mijn kinderen (en ik heb er veel) stuk voor stuk even gesproken, dat voelt enorm rijk. We kunnen er weer even tegenaan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten