Emoties onder het deksel

Tussen alles door heb ik nog steeds (of eigenlijk: weer) wekelijkse sessies met mijn coach. Een van mijn belangrijkste patronen is het rationaliseren van mijn gevoelens: "ik ben niet verdrietig dat mijn kinderen niet bij mij wonen, omdat ik weet dat dit het beste is in deze situatie". Als ik eerlijker ben naar mezelf, klinkt het zo: "ik ben wanhopig dat mijn kinderen niet bij mij wonen, en ik ben woedend op hun vader dat hij het als doel heeft om mij op deze manier te raken, en ik ben bovendien woedend op de voogd, die bepaalt dat het voor het kind het beste is als ik hem regelmatig tien dagen achter elkaar niet kan bezoeken". Punt.

Emoties zijn maar rare dingen. We denken dat het pijn doet om ze te voelen, en daarom verzinnen we van alles om dat te ontlopen: we gaan hard werken (boeken lezen over emoties, haha!), we verzinnen uitvluchten (het komt nu even niet uit dat ik me laat gaan, duw het maar terug), we laten het weer zakken (eerst even deze mail schrijven en daarna over tot de orde van de dag).

Bij mij is het zo dat ik gewoon moet leren om te voelen. Niet direct de beste weg ermee willen vinden. Nee, eerst helemaal voelen. Dat was de opdracht van deze week. En dat heb ik geweten! Het deksel ging eraf en er kwam een stroom van emotie. En ik heb het gewoon laten komen.

Een van de pijnlijkste punten is dat de kinderen zo makkelijk de situatie accepteren, en mij schijnbaar niet missen. Bijna alle initiatief tot contact gaat van mij uit. Als we vervolgens contact hebben, is dat zeer bevredigend gelukkig, en afgelopen weekend, toen ik de kinderen bij mij had en ik ze eigenlijk wel wilde gaan wegbrengen, gaf een puberkind aan dat hij helemaal niet weg wilde omdat het hier gezellig was en daar niet. Kijk, dat kind begint ook te voelen.

Er is een lange, lange weg te gaan, want het patroon van geen emoties mogen voelen dat ik van mijn ouders heb meegekregen, heb ik aan al mijn kinderen meegegeven en ze zijn er goed in geworden. Ze hebben het trouwens van twee kanten meegekregen. Dat dit moet worden gekeerd staat voor mij zo vast als wat. En dat geeft mij de beste motivatie om zelf helemaal gezond te worden op dit gebied. En dus geef ik mijzelf een cursus VOELEN. Laat maar komen!

Een tip die ik van mijn coach kreeg: emoties maken zich vaak kenbaar ergens in je lichaam, bijvoorbeeld in je buik, of door spanning in je schouders of nek. Als je bijvoorbeeld spanning in je buik voelt, is dat dus het sein voor een lesje gevoelens. Vraag je af waar het gevoel vandaan komt en neem rustig de tijd om naar jezelf te luisteren. Je onderbewustzijn geeft je echt het antwoord wel. Vraag door totdat je bij de kern komt. En VOEL wat het met je doet.

En dan nog een heel belangrijke: niet alleen je emotie voelen, maar ook zelf de verantwoordelijkheid ervoor nemen. Maar dat is iets voor een later blogje. Het kan geen kwaad om een poosje bij het voelen te blijven staan. Helemaal als je een halve eeuw gemiste gevoelens moet inhalen...