Bij het tweede gesprek dat we hadden met de twee behandelaars werd er eerst uitleg gegeven over de dynamiek die mensen hebben in relaties. Op een flipover werd een lemniscaat getekend, je weet wel: een 8 die op zijn kant ligt.
Aan hem werd gevraagd hoe hij zich ging gedragen als hij zich aan mij stoorde. Hij zei dat hij niets zei, maar het zelf ging voordoen (het zwijgende goede voorbeeld geven). En als dat bij mij geen verandering opleverde in mijn gedrag, dan werd hij boos en ging mij beschuldigen. Dit werd opgeschreven op de flip-over in een van de hoeken van het papier.
De lemniscaatvorm leidt je vervolgens naar de hoek schuin tegenover. Daar werd opgeschreven hoe ik mij voelde als hij zo tegen mij deed.
En dan daar vlak naast (de volgende "hoek" van de lemniscaat) wat mijn gedrag vervolgens werd: als hij mij beschuldigt, dan trek ik mij terug. Dan ga ik hem negeren.
Niet wetend dat dit gedrag van mij JUIST bij hem bevordert dat hij zich eenzaam voelt, niet begrepen en niet gehoord (dat is dus de volgende "hoek" van de lemniscaat, het gevoel dat hij krijgt van mijn gedrag), waardoor hij weer vervalt in het uiten van beschuldigingen.
En daarmee werd de dynamiek die er tussen ons was, en waarvoor we zelf de ingrediënten hadden gedicteerd, op de flipover neergezet.
Ik was verbaasd! Ik vond eigenlijk dat ik mezelf goed had leren gedragen in de conflictsituaties die wij hadden, juist doordat ik was begonnen om hem te negeren. Voorheen ging ik bijvoorbeeld huilen en had ik totaal geen weerwoord, maar nu vond ik mezelf sterk en moedig en dacht ik dat ik er was. En nu hoorde ik dat ik nog steeds deel uitmaakte van de dynamiek waaraan ons huwelijk ten onder aan het gaan was.
Ik wilde dolgraag meer leren op dit gebied, en ik zag uit naar het volgende gesprek.
Hem werd ook gevraagd naar hoe hij het gesprek had beleefd, en ik zal nooit vergeten hoe somber hij was, terwijl hij zei dat hij bijna zeker wist dat het niks geholpen had....
Nu ik dit opschrijf, zie ik alles nog weer wat helderder dan destijds. Ik begrijp dat negeren niet de beste manier is om met een gefrustreerd iemand om te gaan, al was het op dat moment het beste wat ik kon. En tussen twee haakjes, ik zie het om mij heen ook bij mensen in vergelijkbare situaties, dat zij negeren als de beste optie zien.
Het blijft lastig om precies te weten wat het beste is, helemaal als je voortdurend platgewalst wordt met beschuldigingen die compleet uit de lucht gegrepen lijken. Maar ik vind het enorm mooi om deze ontwikkeling door te maken en alles steeds scherper te kunnen zien, ook mijn eigen aandeel.
Helaas is er nooit meer een vervolggesprek gekomen, omdat hij er geen fiducie meer in had. Ik had inmiddels de scheiding aangevraagd en hij wilde niets meer van mij weten. En dat terwijl wij het nu meer dan ooit nodig hebben om wel met elkaar in gesprek te kunnen gaan, omdat wij nog steeds samen de verantwoordelijkheid voor de kinderen hebben...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten