Toen de relatietherapeute zich terugtrok, werd de voorwaarde vanuit de gemeente waar wij woonden gesteld dat wij een nieuwe relatietherapie zouden zoeken. Dit wordt echter niet vergoed, en ons geld begon ook op te raken. Vanuit de gemeente is toen het voorstel gekomen om ons aan te melden bij een psychiatrisch centrum. Daar zouden wij allebei onze eigen behandelaar/gesprekspartner krijgen, en we zouden daar ook gezamenlijke gesprekken krijgen met iemand daarbij die zou kijken wat er tussen ons gebeurde en van daaruit hulp zou kunnen geven. Met wat creativiteit zou dit onder relatietherapie vallen en daarmee zouden we weer aan de voorwaarden voldoen.
We kregen een gezamenlijke intake, en je raadt het al, tijdens deze intake werd duidelijk dat het beter was om apart verder te praten. Dat betekent dat er twee afzonderlijke trajecten werden opgestart waarin we elk ons eigen verhaal konden doen.
Ik kreeg een psychotherapeute toegewezen en hij ook, en we deden ons verhaal.
En toen begonnen we met de gezamenlijke gesprekken. Hieronder doe ik verslag van het eerste gezamenlijke gesprek, met de twee behandelaars. Het is alweer even geleden en ik weet niet alles meer, maar wat ik ervan heb onthouden en wat ik door wil geven is dit:
Eerst moesten we een cijfer geven aan onze relatie. Dat zijn altijd lastig te beantwoorden vragen voor mij geweest, maar na een heel traject bij een coach heb ik geleerd om te luisteren naar wat het eerst in mij omhoog komt. Ik gaf onze relatie een 1. Hij gaf het na lang nadenken een 2,5.
Daarna moesten we een cijfer geven aan hoeveel baat wij naar verwachting zouden hebben als we bij hen therapie zouden volgen. Mijn verwachting hierbij was hoog, en ik gaf een 8. Ik moest dat uitleggen, en ik zei dat ik verwachtte dat zij professioneel waren en mij konden helpen. Het cijfer dat ik na succesvolle therapie aan onze relatie zou geven, werd daarmee een 4.
Hij deed er lang over om de antwoorden te vinden op de vragen. Uiteindelijk gaf hij aan dat zijn verwachting of we baat zouden hebben bij therapie het cijfer 2,5 waard was. Hij had er gewoon geen vertrouwen in dat deze mensen in staat waren om tot mij (de boosdoener) door te dringen.
Van de rest van het gesprek herinner ik me hoe voorzichtig en liefdevol zijn behandelaar was naar hem. Hoe ze uiterst voorzichtig probeerde om hem te laten nadenken over de vraag of hij zelf niet een klein beetje aandeel had in hoe de situatie tussen ons was. En hoe ze zichtbaar zocht naar mogelijkheden om een ingang te vinden.
Wat niet lukte overigens.
Er werd een afspraak gemaakt voor een vervolggesprek, waarover morgen meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten