Er zijn nu eenmaal dingen die ik zelf niet kan oplossen: Ik kan er niet voor zorgen dat het huis verkocht wordt - iemand anders zal het moeten kopen. Ik kan niet in mijn eentje voldoen aan voorwaarden die aan zowel mijn ex-man als aan mij worden gesteld.
Onze voogd lijkt tot nu toe nog niet erg mee te werken. Ik kreeg te horen dat als mijn man zich er zo ontzettend over blijft opwinden dat ik de kinderen toegewezen zou krijgen, ook al zou ik 100% competent zijn, dat er dan best een kans is dat de kinderen bij de pleegadressen blijven. Eerst knikte ik braaf van: ja, ik wil wat voor de kinderen het beste is, en als het schadelijker voor ze is om onderwerp van zo'n groot conflict te worden, is het inderdaad beter dat ze niet bij mij komen wonen. Maar later ging ik beter nadenken en heb ik de voogd gemaild dat ik mijn houding hierover herzie.
Natuurlijk wil ik de kinderen bij mij in huis!!!
Wat gelijk allerlei hobbels oproept, want de voogd is wel degene die ik aan "mijn" kant moet krijgen. En juist die voogd schuift dingen van zich af waardoor ik het idee heb dat ik nergens heen kan met mijn vragen.
Het zorgt er wel voor dat ik gedwongen word om het overzicht te krijgen. Dat ik begrijp wat er gedaan moet worden, en hoe ik dat het beste kan formuleren. Dat ik het afpel totdat ik helder voor me zie wat de eerste stap is. En dat ik op een goede manier aan de bel trek bij de juiste personen. Kortom: dat ik de verantwoordelijkheid over mijn eigen leven helemaal op mij neem. En dat wil ik!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten