Een van mijn speerpunten lijkt te worden het vechten tegen de gedachte dat narcisten criminelen zijn. In een van de Facebook-groepen waar ik lid van ben werd een artikel geplaatst van een site die nota bene denkpositief.com heet, met de titel 5 achterbakse dingen die narcisten doen om van je te profiteren. Omdat ik een reactie wilde schrijven in de groep heb ik het artikel even aangeklikt, en inderdaad: daar word je aangemoedigd om jezelf te zien als slachtoffer, de narcist als dader en word je geleerd om zijn gemene trucjes te doorzien.
Dat noem ik geen positief denken en ik geloof zelfs dat dit soort artikelen, wat schering en inslag is op het hele internet, ontzettend schadelijk is.
Wat ben ik dankbaar voor het traject dat ik zelf heb afgelegd, dat ik heb geleerd dat ik zelf verantwoordelijk ben voor hoe mijn leven is geworden. Of het nu bewust of onbewust is, ik ben het zelf aangegaan. Ik heb het laten gebeuren. Als ik al een gedachte kreeg dat er iets was dat niet klopte, ging ik naar mijn man, dan hadden we het erover, dan boog ik me onder zijn mening en dan gingen we door in hetzelfde patroon. En daar had ik echt mijn redenen voor! Ik dacht dat ik het juiste deed door mijn mening aan de kant te zetten ten gunste van zijn mening. Zo was ik opgevoed.
Het was een enorm bittere pil om te slikken toen ik dit eenmaal doorkreeg, maar wat een bevrijding als je je situatie dapper onder ogen durft te zien en de verantwoordelijkheid daarvoor neemt!
En de narcist dan? Is hij dan niet slecht? Is het geen dader? Hij mishandelt zijn omgeving toch emotioneel of zelfs fysiek?
Is het aan mij om een waardeoordeel te hebben? Nog zo'n bittere pil, maar wel een heel nuttige. In mijn traject heb ik geleerd om anders naar hem te kijken. Om hem niet te zien als slecht.
Het is een heel traject geweest, met vallen en opstaan, maar nu zie ik mijn ex-man als iemand met wie ik ontzettend veel compassie heb. Hij is volkomen oprecht bezig om te strijden voor wat hij ziet als zijn waarheid (dat ik de schuld heb). Het was een grote stap om te accepteren dat dit zijn oprechte waarheid is, maar ik gun hem dat inmiddels.
Dat wil niet zeggen dat ik niet zie hoe schadelijk zijn acties zijn voor de kinderen. En ik geloof dat dit nou juist voor mij de houding is waarin ik het allermeest kan uitrichten. Het helderst kan denken, in het belang van iedereen, ook van hem. En ik ervaar dát als positief denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten