Jeugdtrauma's

Zo langzamerhand kom ik erachter dat het helemaal geen schande is als je jeugdtrauma's hebt. Sterker nog, iedereen heeft ze. Het is voor mij ontzettend lastig geweest om te erkennen dat ik als kind niet gekregen heb wat ik nodig had. Ik bleef voortdurend mijn ouders verdedigen, omdat zij niet beter wisten, waarschijnlijk omdat ze zelf ook niet hebben gekregen wat zij nodig hadden, en hun eigen ouders ook niet. 

Het vraagt heel wat om diep weggestopte gevoelens toe te laten. Maar de enige weg tot heling is het erkennen van de boosheid en verdriet. Om dan tot de verbluffende ontdekking te komen dat de boosheid en verdriet juist weggaan, oplossen, als je ze verwelkomt. 

Afgelopen week las ik het boek "Symbiose en autonomie" van de Duitse psycholoog en psychotherapeut Franz Ruppert. Hij legt uit dat elk mens (gelukkig) een gezond deel heeft. Hoe klein misschien ook, het zit er. Een ander deel is het getraumatiseerde deel, dat zich heeft "afgesplitst" op het moment van trauma, en het derde deel is het overlevingsdeel, dat uit alle macht het getraumatiseerde deel in de vergetelheid duwt. 

Veel mensen leven vanuit dit overlevingsdeel. Ze rationaliseren in plaats van hun gevoelens uit te drukken. Ze komen met verklaringen. Ze doen alles om hun gekwetste deel te beschermen.

Het is vrij confronterend om jezelf hierin te herkennen... maar ook bevrijdend! En daarna is het een heel proces om gevoelens te durven toelaten.

Als ik terugdenk aan mijn eigen moeder, dan heb ik eigenlijk zo goed als geen herinneringen. En ik voel niks. Ja, wel als ik aan de laatste maanden van haar leven denk, die we als gezin als een hemelse periode hebben ervaren. Maar dat neemt niet weg dat mijn kindertijd niets in mij omhoog haalt. Dit is JUIST belangrijk omdat ik zelf ook moeder ben. Wat ik van mijn moeder (onbewust) heb meegekregen, heb ik mijn eigen kinderen (onbewust) gegeven. Als dat niet was wat ik nodig had, heb ik mijn kinderen dus ook niet kunnen geven wat zij nodig hebben. Alle reden om hier dieper op in te gaan, omdat het ook mogelijk is om te helen. En op die manier mijn kinderen alsnog ook te helpen helen.

Ik wil hierover graag schrijven, ook al is het een teer en gevoelig onderwerp, maar ik hoop en geloof dat ik hiermee ook anderen - die eraan toe zijn - kan helpen door zelf open te zijn over mijn weg.