Een huisarts heeft een rare positie. Aan de ene kant kan het een vertrouwenspersoon zijn van het hele gezin, aan de andere kant heeft hij niet veel bevoegdheden.
Over mijn situatie heb ik nauw contact gehouden met mijn huisarts. In het begin trok ik bij hem aan de bel en dacht dat mijn situatie daarmee opgelost zou worden, maar ik kwam er al gauw achter dat het zo niet werkt. In mijn geval - waar er een vertrouwensbreuk tussen mij en mijn ex-man zat - zat de huisarts er al gauw tussen. Mijn ex-man heeft al snel het contact met de huisarts verbroken omdat hij hem niet meer vertrouwde - en dat is waarschijnlijk voor mij juist een voordeel geweest.
De huisarts mag dan wel niets tegen iemand zeggen over diens partner, als je zo vaak komt bijpraten, bouw je een bepaalde band op waarbij je tussen de regels door kunt lezen. Zo verging het mij in elk geval, en ik ervoer de gesprekken met de huisarts als bijzonder steunend.
Als de Kinderbescherming eenmaal een onderzoek gaat doen naar je situatie, mogen zij bij de huisarts wel informatie opvragen. Het verbaasde en frustreerde mij daarom enorm dat mijn man dit toch heeft kunnen tegenhouden. Je zou kunnen denken dat je ook wel wat conclusies kunt verbinden aan het feit dat iemand verbiedt om informatie over zijn persoon te verstrekken dan wel bij de huisarts op te vragen, maar dat lijkt niet de werkwijze te zijn van instanties.
En daarom staat in het rapport niets over de visie van mijn huisarts.
Ik heb dus niet gekregen waar ik in eerste instantie voor kwam, maar al met al ben ik toch heel blij dat ik het contact wel heb onderhouden. De huisarts heeft nu een heel mooi overall-beeld van de ontwikkelingen die ikzelf heb doorgemaakt, en hij kan zo nodig als back-up dienen (want ik geef natuurlijk wel toestemming om mijn gegevens door te geven).
We zullen zien of en wanneer we dat nog eens heel hard nodig gaan hebben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten