De klappen van het leven

Iedereen heeft iemand in zijn of haar leven die er altijd voor diegene is, altijd, wat er ook gebeurt. Deze persoon begrijpt de pijn helemaal, schat hem op waarde en kan zich erin verplaatsen, beter dan welk ander mens op aarde ook. Het is de enige persoon die echt kan weten hoe groot jouw lijden is.

Wie dat is? Dat ben jezelf! En daarom is het hartstikke nuttig om te weten hoe je er voor jezelf kunt zijn.

Heb je wel eens geprobeerd om iemand zo te troosten?

• kom, we gaan iets leuks doen. Ga je mee naar de bioscoop?
• dat heb ik ook meegemaakt, en dit heeft mij geholpen
• zet het van je af, je moet door
• er zijn mensen die het nog veel zwaarder hebben

Oeps, dat heb ik zelf maar al te vaak gedaan. En het helpt niets! 

En zo?

• een dikke knuffel geven
• er alleen maar stil bij zitten
• met iemand meehuilen
• kan ik iets voor je doen?
• vertel maar, ik luister (en geef geen commentaar)

Het boek "De klappen van het leven" van Russ Harris leert je hoe je moet omgaan met de pijn die het leven je onherroepelijk geeft, als de kloof tussen de realiteit en dat wat je wilt onoverkomelijk lijkt. Wat hij in normale-mensentaal beschrijft is een officiële therapiesoort, en het heet ACT (acceptance and commitment therapy - acceptatie en bereidheid), en is in mijn beleving een waardevol boek om te lezen.

Het leert je vier stappen:

1. "Houd jezelf vriendelijk vast". Voel de pijn, accepteer het, heb begrip voor jezelf. 
2. "Gooi het anker uit". Maak contact met het hier en nu.
3. "Neem een standpunt in". Maak een keuze voor wat je verder wilt, en op wat voor manier.
4. "Vind de schat". Krijg weer oog voor de waardevolle kanten aan je leven.

Hiervoor worden door het hele boek heen praktische oefeningen beschreven die je makkelijk zelf kunt doen, en die je meer inzicht geven in hoe je zelf in elkaar steekt en hoe je met jezelf kunt omgaan. 

Opmerkelijk is dat de auteur zichzelf heel eerlijk als voorbeeld neemt, als voorbeeld van iemand die van het leven een enorme klap krijgt en hoe hij daarmee heeft leren omgaan, en ook neemt hij zichzelf als voorbeeld van iemand die gewoon ook mens is, die niet alles in één keer perfect doet, sterker nog: die zegt dat dat niet kan en ook niet hoeft. 

Heb ik iets nieuws geleerd in dit boek? Eigenlijk niet. Maar ik vind het wel helpend om meer van hetzelfde te lezen, in een andere vorm gegoten, met een andere naam van therapie, omdat in de basis niets verandert aan wat er helpend is: accepteer dat je mens bent, met emoties, dat er klappen komen, en dat je zelf degene bent die jou het beste kan helpen!