Verrek, hij heeft gelijk!

In deze periode dat ik fulltime werkte en mijn man voor het huishouden en de kinderen ging zorgen, kwam een van de kinderen thuis te zitten omdat hij eindexamen had gedaan. Het liefst zat deze jongen hele dagen achter de computer, en dat begon wrijving te geven met mijn man. Er moesten immers ook een heleboel dingen gebeuren in huis, en het was verdraaid lastig om deze jongen te motiveren om iets anders te doen dan gamen.

Ik begon appjes van mijn zoon te krijgen op mijn werk, met klachten over zijn vader, en op een dag kreeg ik een regelrechte noodkreet van deze zoon: vanavond moeten we praten.
Die avond hadden we met z'n drieën een gesprek dat de hele avond duurde. En waarin ik ging zien dat er op compleet verschillende niveaus gecommuniceerd werd. Mijn man dacht dat onze zoon alleen maar klaagde dat hij niet zoveel mocht gamen als hij wilde, terwijl het eigenlijke probleem kwam bovendrijven dat onze zoon moeite had met de manier waarop hij door zijn vader werd aangesproken. Dat hij de ondertoon van liefde miste, de onderlinge band die een kind met zijn ouders zou moeten voelen.

Op dat moment doorbrak ik een patroon dat ons hele huwelijk lang de dienst had uitgemaakt: ik ging naast mijn zoon zitten en ik zei dat ik hem begreep. Ik wilde mijn man natuurlijk niet afvallen en probeerde duidelijk te maken dat hij het goed bedoelde, maar ik wilde ook duidelijk maken dat ik begreep dat er op dit punt iets ontbrak. Dat was niet zo moeilijk om te erkennen, want ik ervoer immers precies hetzelfde? En gelukkig was het voor mij als moeder niet de vraag of ik steun wilde geven aan wat ik zag als de waarheid. Mijn zoon had gelijk!

Ik geloof nu dat dit het punt markeert waarop de ommekeer in gang is gezet: mijn bewuste keuze om tegen mijn man in te gaan en het op te nemen voor wat ik zag als waar: dat er iets ontbrak.
Ik denk ook dat op die avond ook voor het eerst een duidelijk negatieve reactie van mijn man kwam. Hij riep: gelul! en een echt gesprek bleek niet mogelijk.

Maar de geest was uit de fles. Ik had iets te pakken, een gedachte, al was die nog zo vaag, dat er dingen moesten veranderen.