Pas op de plaats

Er gebeurt op zich heel weinig dat ik kan vermelden. De hele ontwikkeling heeft gewoon tijd nodig, dus is het vooral wachten.

Op zich gaat het redelijk goed. Mijn ex-man houdt nog steeds alle ontwikkelingen tegen, maar hij heeft helaas niet door dat hij zichzelf daar uiteindelijk alleen maar mee in de vingers snijdt... ook de toeziend voogd heeft nu grote problemen met hem gekregen, mijn ex-man vertrouwt hem niet meer en verdenkt hem ervan dat hij mij voortrekt. Wat niet zo is, de voogd is bewonderenswaardig neutraal. Wat de voogd betreft - die valt onder wat we vroeger jeugdzorg noemden - ik vind het best lastig dat ze daar niet willen denken aan een persoonlijkheidsstoornis voordat er een echte diagnose is. Daarover heb ik al wel eens geschreven, en ook op facebook in lotgenotengroepen zie ik dezelfde frustratie. Zelf heb ik een verhelderend gesprek met de voogd gevoerd waarna ik mijn verwachtingen heb bijgesteld over wat ik van hem kan verwachten aan directe hulp. Jeugdzorg is ervoor om de kinderen buiten schot te halen, en dat hebben ze goed gedaan....

Ik heb werk, ga deze week solliciteren voor een betere baan bij een ander bedrijf, in een functie die beter bij mij en mijn situatie past, en dat voelt goed. Ik heb een auto, heb de achterstand in het betalen van de motorrijtuigenbelasting ingehaald en ook de verzekering staat nu op mijn naam.

Ik heb contact met de kinderen, op een ontspannen manier, en sta al met al steeds meer ontspannen in het leven.

Ik heb nog geen zicht op een eigen woning, omdat we nog steeds in de situatie zitten dat ik voor het aanvragen daarvan gegevens nodig heb van mijn ex-man - en die wil hij niet geven. Maar ook als ik die wel heb, moet er ook nog een toewijzing vanuit de rechtbank komen voor de kinderen - bij welke ouder ze mogen wonen. Want zonder toewijzing van de kinderen heb je ook geen recht op urgentie voor een huurwoning. Dat is dus nog een beetje een kluwen.
Maar de komende maanden zullen we meemaken dat deze kluwen stukje bij beetje wordt ontward. Ten eerste is daar de echtscheiding, die half juni zal worden ingeschreven bij de gemeente, waarna de verplichte boedelscheiding zal plaatsvinden. Op dat moment heb ik eindelijk het volledige zicht op de financiële stand van zaken, al kan het zijn dat het huis ook dan nog steeds niet is verkocht.
Ten tweede komt er een nieuwe rechtszaak aan, waar de voortgang (of gebrek aan voortgang) wordt besproken t.a.v. de uithuisplaatsing van de kinderen en het inrichten van de nieuwe situatie.

Ik heb erg veel hulp aan de psycholoog die mij heeft onderzocht, en met wie ik veel plezierige sessies heb meegemaakt. Zij heeft mij meermalen verzekerd dat ik alles doe wat in mijn vermogen ligt. Ik kan dus niet meer doen dan dat ik al doe om de situatie te verbeteren, en dus is mijn belangrijkste taak om gewoon los te laten.
'
En te vertrouwen. En ik heb alle reden om erop te vertrouwen dat het hele verhaal zich zal afwikkelen op de best mogelijke manier - voor alle partijen!