Inmiddels heb ik aardig wat gelezen over narcisme en ben ik op Facebook lid van een aantal lotgenotengroepen. Helaas (maar begrijpelijk) overheerst het negatieve denken over narcisten, en ik vind het vaak hartverscheurend om te lezen: "narcisten zijn geen mensen", "narcisten hebben geen gevoel", "narcisten zijn mentale serieverkrachters", etcetera. En dan een heel rijtje bevestigingen daaronder van mensen die het daar roerend mee eens zijn.
Het doet mij pijn om te lezen, want ik denk dat er zeker een andere kant aan die verhalen zit. Sterker nog: die kant zie ik soms. Bijvoorbeeld wanneer er een bericht van de narcist wordt gepubliceerd, en waarin ik de wanhoop en de pijn van de narcist lees, en het onvermogen om het anders te doen.
Helaas kiezen narcisten ervoor om de hele schuld bij de ander te leggen, en de dingen die gebeuren leggen ze zodanig uit dat het bij hun beeld van de situatie past. Zij zien in alles wat er gebeurt een bevestiging van hun visie en hebben geen oog voor de andere kant.
Het verdrietige is dat ik precies dit gedrag ook zie bij de meeste slachtoffers van narcisten. Ook zij kiezen ervoor om de hele schuld bij de ander te leggen, en ook zij leggen de dingen die gebeuren zodanig uit dat het bij hun beeld van de situatie past. Zij zien ook in alles wat er gebeurt een bevestiging van hun visie en hebben geen empathie met de narcist.
Is het dan raar dat hulpverlening niet weet wat ze moeten doen?
De komende tijd zal ik jullie een kijkje geven in hoe het in mijn situatie is gegaan. Met mijn interpretatie uiteraard. Waarbij ik als doel heb om te laten zien dat je rustig het oordelen over anderen - ook narcisten - achterwege kunt laten, omdat het net zo goed heel anders kan zijn dan je denkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten