Het leven gaat langzaam maar zeker zijn gangetje. En ik blijf me verbazen over de gang van zaken in mijn leven. Langzaam maar zeker word ik een emotioneel gezond mens. En langzaam maar zeker begint zich een nieuw leven op te bouwen - ook al moet er nog heel veel rondom de scheiding worden afgewikkeld en kan er nog een heleboel veranderen.
Waar ik niks aan kan doen, daar hoef ik me ook niet mee bezig te houden. Dat scheelt weer energie. Dat ons huis nog niet verkocht is, daar kan ik niks aan doen. Ook niet dat de hypotheek niet meer betaald kan worden uit gezamenlijke middelen. Ik kan ook geen inzage eisen in de gezamenlijke financiën (de rekeningen van het bedrijf van mijn ex). En dat betekent dat ik na de boedelscheiding straks verrast zal worden met wat mij toekomt - het kan even goed een aardig bedrag zijn als een schuld van een ton - ik weet het nog niet en ik moet dat loslaten.
Heel langzaam begint zich mijn nieuwe leven af te tekenen. Het begin van mijn nieuwe carrière is er. Ik verdien euro's, en daarmee kan ik in het onderhoud voorzien dat ik nu nodig heb: mijn tijdelijke onderdak, eten en drinken - ook voor de kinderen die ik regelmatig hier te eten krijg. En voor twee zoons die schoenen nodig hadden, kon ik nieuwe schoenen kopen.
Ik heb de auto omgeruild voor een andere, dat is zo'n mooi verhaal! Mijn ex-man wilde dat ik de auto verkocht, omdat het geld op was, maar ik wilde graag auto blijven rijden om de kinderen te kunnen bezoeken en ophalen. Dit was dus best een punt van strijd. Het was niet zo'n heel goede auto en ik zag met angst en beven de APK tegemoet die zo'n beetje in juni zou komen. De auto begon ook heel rare geluiden te maken...
En net op het moment dat ik toch maar de dealer wilde vragen om naar de auto te kijken, zat er ineens een kaartje aan de zijkant tegen het raam aan. Of ik de auto wilde verkopen. Ik dacht: dat moet zo zijn, en ik belde het nummer dat op het kaartje stond. Ik zei tegen de opkoper dat ik de auto wel wilde verkopen, maar dat ik er een andere voor in de plaats wilde, eentje die zuiniger en goedkoper was. Ik zei ook dat ik geen geld had om bij te betalen. Ik heb zelfs verteld dat er iets mis was met de auto. Dat was allemaal geen probleem voor de verkoper. Hij had toevallig een auto staan (eentje maar), en bood die aan.
Uiteindelijk heb ik die andere auto ongezien geaccepteerd. Ik vond het zó spannend, maar het heeft zó goed uitgepakt! In plaats van een dure (hij reed 1 op 8) auto die de APK niet zou halen, rijd ik nu in een stationcar (jawel, lekker veel ruimte achterin) die 1 op 16 rijdt, goedkoper is in de wegenbelasting en goedkoper in de verzekering, en bovendien heb ik ervoor gezorgd dat alle kosten van de auto van mijn eigen nieuwe bankrekening worden afgeschreven. Dit allemaal precies rond het moment dat het gezamenlijke geld op was - het was dus perfect getimed.
En zo zie ik dat mijn leven zich stukje bij beetje aan het opbouwen is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten