Ik had via een algemeen contactformulier mijn nood geuit bij de vereniging van trainers geweldloze communicatie in Nederland. Deze week kreeg ik van een van deze trainers een reactie. Ik vertelde haar hoe de stand van zaken was, en dat mijn ex-man de gegevens van een van de andere trainers had gekregen maar dat ik niet wist of hij daarvan gebruik ging maken.
Ik vroeg haar of zij bereid zou zijn om mijn ex-man zelf op te bellen. Ik verwachtte hierbij namelijk dat er daardoor direct een gesprek zou ontstaan. Hij is er niet de man naar om de verbinding te verbreken, en als er contact is, is er een opening.
Helaas is zoiets tegen de wet. Zij gaat hem dus niet bellen. En ze gaf me heel lief het advies om hem los te laten, zonder verwijt. Zodat ik altijd de weg naar herstel van contact open laat.
Ze schreef er nog bij dat ze begreep hoe frustrerend dit is. Ze had een lezing gegeven aan rechters, advocaten en mediators, en aan hen had ze verteld hoe jammer het is dat er zoveel mensen nog steeds niet-willers zijn, waardoor ze hele processen blokkeren en daarmee veel macht uitoefenen. Ze knikten allemaal (volgens haar).
Ja, jammer is het. Ik had het graag anders gezien, al was het alleen ter wille van onze kinderen. Maar haar advies is waardevol. Het is wat ik al gedaan heb, en wat mijn redding is geweest: loslaten zonder verwijt.
Mijn coach zou zeggen: je hebt toch een zaadje geplant. Wie weet wanneer het toch nog ontkiemt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten