Toen ik mijn man leerde kennen, zei een bevriende vrouw tegen mij dat ze kon zien dat hij beschadigd was. Ik zag dat helemaal niet, en ging bij hem vragen wat ze kon bedoelen. Hij vertelde dat hij een rotjeugd had gehad, maar dat hij daar allang overheen was. En ik geloofde hem.
Mijn eigen kindertijd heb ik gladjes doorlopen. Ik was een stil, makkelijk kind. Hoogintelligent bovendien. Ik vond mijn eigen weg in het leven wel.
Hoe destructief het allemaal is geweest, daar kwam ik pas achter toen ik in het coachingstraject zat. In mijn ziel bleken diepe groeven te zitten. En dat terwijl mijn ouders godvrezende mensen waren die alles naar beste weten en volgens Gods wetten (zoals zij die begrepen) hebben gedaan! Ik neem hen dan ook niets kwalijk - maar ik moest wel een nieuwe realiteit onder ogen zien.
Een van de belangrijkste patronen uit mijn kindertijd is dat ik er (toch) niet mocht zijn. Ik had een paar broers die erg veel aandacht opeisten, en ik nam daarom zo min mogelijk ruimte in en vroeg zo min mogelijk aandacht.
Mijn man en ik hadden dus beiden een destructieve achtergrond en hadden allebei niet geleerd om emotioneel volwassen te worden. Voor mij was het vreselijk slikken om te horen dat mijn eigen manier van met de situaties omgaan net zo goed destructief was, al leek het op de korte termijn vreedzamer dan wat mijn man deed. Overigens komt deze combinatie van personen heel vaak voor bij huwelijken: iemand die zijn wil aan een ander oplegt - die dat maar al te makkelijk accepteert.
Hier is ontzettend veel over te zeggen, maar voor nu houd ik het bij deze twee inzichten:
- wat mijn man betreft heeft het mij enorm geholpen om te gaan inzien dat zijn gedrag voortkomt uit zijn eigen jeugdtrauma, en dat geeft compassie. Een boek dat op dit gebied een grote hulp is, is "Waarom gaat het altijd over jou" van Wendy Behary. Absoluut een aanrader voor iedereen die te maken heeft met mensen met narcistische trekken. Hiermee wil ik niet zeggen dat ik zijn gedrag goedkeur, en ook niet dat het OK is als hij zijn trauma's als excuus gebruikt (of ontkent). Maar het helpt enorm om te begrijpen waar het vandaan komt, en ik zeg vaak tegen anderen: hoe harder hij schreeuwt, hoe lelijker hij tegen mij doet, hoe beter je kunt zien HOE GROOT de pijn bij hem is. Het verandert zeker de manier waarop je naar zulke mensen kijkt.
- wat mijzelf betreft ben ik ontzettend dankbaar dat mijn ogen zijn opengegaan voor de destructieve patronen uit mijn eigen verleden. Want als je ze ziet, dan kun je er iets aan doen. Wat je onbewust is, geef je ook door aan je kinderen. Nu ik mijn eigen patronen verander, zie ik dat er ook iets in de kinderen verandert. En dat is voor mij de beste motivatie om zo hard mogelijk aan mijzelf te werken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten