Gelukkig is het nooit te laat om te leren. Deze week had ik een sessie met mijn coach en ik had haar gevraagd om het over emoties te hebben, en hoe daar gezond mee om te gaan. We kregen het over angst. Eigenlijk, zei ik, heb ik nooit veel angst gekend. Ik heb mijn hele leven lang al een oersterk vertrouwen in Gods bescherming en almacht gehad. Maar dat neemt niet weg dat er ook situaties moeten zijn geweest waar ik angst had moeten kennen.
Een herinnering plopte op. Mijn vader, die mijn oudere broer niet de baas was (lees: hem totaal niet begreep). Zij tweeën rollend over de grond in een gevecht (ik denk het enige dat ik ooit van mijn vader heb meegemaakt). Ik zal een jaar of 10 zijn geweest.
Gek genoeg heb ik totaal geen verdere herinnering hieraan. Maar na enig doorvragen kom ik erachter dat ik niet bang durfde te worden, omdat ik niet de hulp kreeg om ermee om te gaan. Dus vluchtte ik uit de situatie (werd vlak en afwezig) en dat was dat.
Hier konden we wel wat mee. Er is heel wat opgeruimd in mij op dit gebied. En als vanzelf kreeg ik meer verlangen naar verbinding met het gezin van mijn herkomst. Wij hebben onderling erg weinig contact, en mijn coach legde uit dat dit best kan komen door de vlakheid die ontstaat doordat emoties niet welkom zijn.
Wat is het toch belangrijk om emotioneel gezond te worden!
En nu ik hier beter inzicht in heb, kan ik óók mijn kinderen beter begeleiden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten