Op de dag dat de jongste naar het pleeggezin ging, kon ik zelf naar mijn nieuwe tijdelijke onderkomen verhuizen. Gelukkig, want het huis voelde dood aan zonder de kinderen.
Toch wilde ik de mogelijkheid houden om toegang te hebben tot het huis waar het grootste deel van mijn spullen waren, en ik wilde bovendien de mogelijkheid hebben om daar tijd door te brengen met de kinderen, die ik naar behoefte mocht ophalen.
Dit ging niet zo makkelijk, aangezien mijn man ging dwarsliggen door mij de toegang tot het huis te ontzeggen. En de hulpverlening die nog betrokken was, had helaas niet de middelen om mij te helpen.
Dit kan vreselijk frustrerend zijn, aangezien je verwacht dat de hulpverlening er voor je is. De een zegt dat het hem spijt, maar dat dit niet zijn pakkie-an is, de ander zegt dat hij te lang al bij de zaak betrokken is en daarom geen onpartijdig advies meer kan geven. Nou vraag ik je!
Wel kreeg ik het advies om contact op te nemen met een stichting die mensen helpt die in scheiding liggen, en daar kreeg ik goede raad.
Ik kon gewoon via de advocaat een voorlopige voorziening aanvragen via de rechter om daarmee de toegang tot mijn huis te regelen. Dat zou redelijk snel geregeld moeten zijn.
En zo kreeg ik toch weer de handvatten aangereikt om verder te kunnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten