Ten eerste was daar de uitdaging van het onderdak zoeken in de periode dat de kinderen nog thuis woonden. Een medewerkster van jeugdzorg had ons destijds opgedragen om met onmiddellijke ingang ons te houden aan de regel dat samen met de kinderen elke keer maar één van de ouders thuis was, en dat volgens een vast rooster van halve weken, waarbij we elkaar dus afwisselden.
Gelukkig was er voor ons allebei een logeermogelijkheid bij kennissen, maar ik zal hier nooit meer zo makkelijk over denken! Zomaar ineens iemand bij je in huis hebben is denk ik voor niemand makkelijk, maar het was een noodsituatie en we dachten toen nog dat het niet zo lang zou duren...
In deze periode heeft iemand van maatschappelijk werk voor ons navraag gedaan en hij raadde zowel mijn man als mij aan om urgentie aan te vragen voor een huurwoning. Ik heb dit tot twee keer toe bij hem nagevraagd, en ja, dat was echt de bedoeling. Dus heb ik urgentie aangevraagd.
De urgentiecommissie bleek echter uit heel ander hout gesneden. Omdat onze huidige woning nog niet verkocht is, weet ik ook niet of ik geld overhoud, en dus ook niet of ik misschien wel een tijd lang particulier kan huren. En dus werd mijn urgentie-aanvraag niet ontvankelijk en was ik weer terug bij af.
Dit was een bittere boodschap om te krijgen, temeer daar het krijgen van een nieuwe woonplek een voorwaarde is om de kinderen weer terug te krijgen. Ik kreeg een beetje het gevoel dat we moesten wachten tot de kip die nog uit het ei moest komen, datzelfde ei zou gaan leggen - iets onmogelijks dus. De frustratie hierover duurde niet lang. Omdat ik alles in Gods handen heb gelegd en weet dat Hij alles leidt zoals het het allerbeste is. Ik liet mijn emotie gaan, en al heel snel was het alsof ik een stem hoorde: Dacht je nou echt dat dit ook maar iets verandert aan de situatie? Ik heb de oplossing allang voor je klaarliggen - wacht maar gewoon af.
En toen werd het ook nog eens te veel voor degene bij wie ik al zo lang in huis bivakkeerde, en werd mij gevraagd om een andere oplossing te zoeken.
Gelukkig kwam als vanuit de hemel een aanbod voor tijdelijke woonruimte, waar ik helemaal zelfstandig kan wonen en waar ik al mijn kinderen kan ontvangen en eventueel zelfs laten logeren. Helemaal geweldig!
Hoe het verder gaat - dat zien we vanzelf. Voor nu ben ik enorm geholpen.
Ons huis gaat in de verkoop en ik hoop op een snelle koper.
Overigens zijn er nog meer voorwaarden verbonden aan het terugkrijgen van de kinderen. Het allerbelangrijkste is het maken van stabiele afspraken - en dat is een veel lastiger hoofdstuk als je te maken hebt met een narcist die voor zijn leven aan het vechten is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten