Op een dag stond ik in de keuken het eten te maken, toen mijn man binnenliep met de boodschap dat hij de uitslag had gekregen van zijn psychologisch onderzoek. "Meneer", hadden ze gezegd, "er is met u helemaal niets aan de hand. U bent volkomen gezond". Hij zou de uitslag binnenkort op schrift krijgen en dan zou hij het mij laten zien.
Op slag bevroor ik. Ik kon geen woord uitbrengen, weet niet meer of ik het voor elkaar heb gespeeld om het eten op tafel te krijgen, maar wat ik nog wel weet, is dat ik het ijs- en ijskoud kreeg. Zo snel mogelijk ging ik naar bed. Zelfs met extra dekens kreeg ik het niet warm. Wat een enorme lichamelijke reactie.
Heel verklaarbaar dat het zo ging, want ik had mijn hoop nog steeds gevestigd op een diagnose bij mijn man. Als nou maar duidelijk zou worden dat hij een stoornis had, dan zou alles in orde komen, dat was mijn (onbewuste) stellige verwachting. En nu waren we weer helemaal terug bij af.
Wat nu? De gesprekken met de mensen die wij vertrouwden, waren afgelopen. Hoewel ik al jaren geleden had aangedrongen op relatietherapie, stond mijn man hier niet voor open, omdat volgens zijn zeggen je alleen maar slechter wordt van de professionele therapeutische wereld, en bovendien kostte het klauwen vol geld.
NB De uitslag die van het onderzoek kwam, heb ik nooit te zien gekregen. Ik heb wel gemerkt dat mijn man er een lang telefoongesprek aan heeft gewijd omdat hij het toch niet eens was met de bewoording van de uitslag. En hij heeft de huisarts verboden om de inhoud ervan te delen met anderen, en later heeft hij de huisarts zelfs gevraagd om deze uitslag te vernietigen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten