In de tussentijd

Nu ik dit verhaal aan het opschrijven ben, kijk ik ook weer terug in mijn oude appgeschiedenissen, en komt de dagelijkse realiteit van toen weer boven.

Je kunt wel heel droog feiten vertellen, de dagelijkse realiteit was verschrikkelijk en hard. Zolang ik boog en boog en boog, ging het nog wel, en praten gebeurde ook wel, maar zodra ik het ook maar op één punt een klein beetje oneens was, hadden we een conflict. En kreeg ik daarvan de schuld. Waar de kinderen bij waren.
Het leven thuis werd ondraaglijk, ik kreeg sterk het idee dat mijn man er niet tevreden mee was als er harmonie was, maar dat hij op een gegeven moment de conflicten zelf ging opzoeken. Hij ging bijvoorbeeld expres de kinderen onrechtvaardig behandelen, zodat ik wel in de bres moest springen. En vervolgens kreeg ik de schuld dat we niet één lijn hadden getrokken naar de kinderen.

Omdat hij zo ongelooflijk intelligent en verbaal sterk is, en ik meestal op gevoel handelde en niet zo goed kon uitleggen waarom ik dingen dacht of deed, stond ik elke keer weer met de mond vol tanden.

In de appgroep lees ik terug dat ik mijn breekpunt naderde en dat was ook echt zo.

(Als je blijft meelezen, zul je merken dat ik de beste hulp heb gekregen die er bestaat, en dat ik gelukkig ben geworden ondanks het feit dat mijn man tot op dit moment nog steeds overtuigd is dat ik degene ben die gestoord is en die de volledige schuld heeft.)