Er volgden nog ongeveer zeven gesprekken, waarin stukje bij beetje meer gezegd kon worden. Niet alleen wilde ik graag dat aan deze mensen duidelijk werd hoe mijn man was, hij wilde dat net zo goed over mij.
Zoals ik mijn waarheid had over wat er gebeurde, had hij ook zijn waarheid, en het frustreerde hem na verloop van tijd enorm dat hij niet duidelijk kon maken dat de hele schuld bij mij lag.
Het is alweer een tijdje geleden en ik kan me niet goed meer alles herinneren, maar ik geloof niet dat ik er in die tijd voor open stond dat ik schuld had. Al leerde ik wel dingen van deze gesprekken, want het waren mensen met veel wijsheid.
Op een gegeven moment kreeg ik van de vrouw een link naar een website van een echtpaar dat begeleiding bood aan echtparen waarvan de een autistisch was en de ander niet. Ik las het verhaal en herkende het bijna één op één. Ik las het aan mijn man voor en hij herkende het ook, maar dan andersom. Volgens hem was ik autistisch en hij niet. Dit frustreerde mij enorm - want ik was nog steeds ervoor aan het vechten dat hij zou zien hoe hijzelf was... De optie om hierheen te gaan voor hulp viel hiermee voor ons ook direct weg.
Dat mijn man autistisch was, en misschien ook een andere stoornis had, werd dit echtpaar onderhand wel duidelijk. Zij kwamen zelf niet verder na deze serie gesprekken, en wilden een gesprek waarin zij mijn man duidelijk wilden maken dat er juist met hem niet te praten viel. Dit kwam doordat mijn man absoluut niet open stond voor het idee dat hij zelf ook maar iets verkeerd zou kunnen hebben gedaan, en hen alleen maar wilde overtuigen dat ik slecht was. Ik geloof dat dit bewuste gesprek aan de telefoon heeft plaatsgevonden, en dat dit een heel lang gesprek is geworden ... zonder enig effect.
Uiteindelijk zaten we met z'n vieren buiten voor het laatste gesprek. Aan mijn man werd gezegd dat deze mensen zagen dat het niet goed ging tussen ons, en dat hun kennis en wijsheid hier ophield. We hadden van tevoren al besproken dat wij ons allebei zouden laten onderzoeken op stoornissen, omdat als we alleen hem dat zouden laten doen, hij dit zou opvatten als een oordeel over hemzelf, en hij niet zou meewerken. Dit werd ons ook gevraagd. Ik wilde mij wel laten onderzoeken, en uiteindelijk, onder tranen, beloofde mijn man dat hij ook hiervoor openstond.
En toen namen we afscheid van dit liefdevolle echtpaar, in de verwachting dat er snel duidelijkheid zou komen.
... en toen dacht ik nog dat een diagnose mijn redding zou zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten