Mijn man had met zijn familie nooit veel contact onderhouden, maar hij deed wel mee aan de traditie om iets leuks voor te bereiden als een van de familieleden 50 werd. Daardoor kwam hij een hele serie avonden samen met een aantal van hen, waardoor op een natuurlijke manier de band tussen hen werd versterkt.
Natuurlijk konden we niet verborgen houden dat er dingen speelden tussen ons, familieleden hebben soms van die voelhorens... Dat was juist heel erg fijn, want zo kwamen zij in de gelegenheid om goede raad te geven. Een van zijn broers bleek net een heel traject bij een relatietherapeute te hebben gevolgd en hij en zijn vrouw waren daar heel erg over te spreken.
Mijn man heeft natuurlijk dezelfde soort jeugd en kindertijd gehad als zijn broer (ik zal daar nu niet over uitweiden maar die jaren zijn ontzettend traumatisch geweest), en het grote voordeel van deze therapeute was natuurlijk dat zij de achtergrond dus al kende. Dat gaf mij ook vertrouwen, ook omdat mijn zwager en schoonzus vertelden dat bij hen onverwerkte jeugdtrauma's aan het licht kwamen, en dat zij echt geholpen waren.
De hoop dat alles goed zou komen, vlamde weer op. Ik ging een avond alleen naar deze vrouw en zij gaf mij sterk de indruk dat het haar wel zou lukken om door de betonnen muur heen te breken die mensen in het algemeen en mijn man in het bijzonder om hun kwetsbare beschadigde binnenkant hebben opgetrokken.
Dit verliep uiteraard heel anders dan ik had gehoopt....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten