Dramatische relatietherapie

Achteraf bekeken zie ik dat we met de relatietherapie een interessante weg hebben afgelegd. En ik maakte kennis met methoden waar ik echt veel aan heb gehad, zoals geweldloze communicatie.

De therapeute had een gezonde kijk op de ontwikkelingspsychologie van kinderen, en ik heb zelf toch wel aardig wat inzichten bij haar opgedaan op het gebied van opvoeding.

Voor mijn man was ze tevens persoonlijke gesprekspartner, waarvan ik de inhoud van de gesprekken niet ken, maar wel zo'n beetje kan vermoeden.

Tijdens de periode van therapie volgde ik ook mijn eigen traject bij mijn eigen coach, waardoor ik week na week sterker werd en veranderde. Ik heb een vermoeden dat de relatietherapeute dat niet goed kon hebben, en ik vermeed dit onderwerp in de gesprekken dan ook liever.

Omdat we weinig geld te besteden hadden, bood de therapeute ons het traject bijna voor niets aan. Ik merkte ook dat zij zich persoonlijk verantwoordelijk voelde voor het welslagen van de therapie, waardoor zij ver buiten haar grenzen ging qua tijd en lichamelijke gezondheid. Mettertijd raakte zij ook teleurgesteld omdat haar buitensporige inspanningen het gewenste effect niet hadden.

Het kon niet anders of het liep een keertje fout. Op een avond wond mijn man zich tijdens de therapie zó op, dat ik de therapeute gefrustreerd zag worden. Toonde hij naar mij toe al nooit respect, naar haar toe ging hij zich nu ook onbeschoft gedragen. Ik had echt met haar te doen.

Op de terugweg bleef hij tegen mij schreeuwen. Ik bleef stug doorrijden (mijn man rijdt geen auto), maar mijn rechteroor ging pijn doen van het lawaai, en ik zocht naar een mogelijkheid om dit op te lossen. Zo snel mogelijk heb ik de auto geparkeerd, ben uitgestapt en heb een rondje gelopen. Toen ik terugkwam, heb ik gevraagd of hij zich netjes kon gedragen, anders kon hij uitstappen. Hij zei dat hij daar geen garantie voor kon geven, maar ik had in mijn achterhoofd dat ik altijd nog bij het politiebureau in de volgende plaats kon stoppen en reed naar huis.

De week daarop heeft de relatietherapeute laten weten dat zij zich terugtrok.

Later heb ik van mijn coach (die nu mijn opleider is, maar dat is een verre vooruitblik) de dramadriehoek uitgelegd gekregen: die bestaat uit drie rollen die je kunt hebben. De onvolwassen rollen daarin zijn die van redder (ik wil koste wat kost diegene helpen, desnoods gratis), slachtoffer (spreekt voor zich), en aanklager (beschuldigend).
De tegenhangende rollen (volwassen rollen) hierbij zijn: in plaats van redder word je iemand die anderen op hun eigen benen kan zetten - in plaats van slachtoffer word je iemand die zelf de verantwoordelijkheid neemt, en in plaats van aan te klagen geef je een heldere ik-boodschap.

Ik zag heel duidelijk dat onze relatietherapeute in twee van deze valkuilen was getrapt. Niet alleen zag ze zichzelf als redder en ging ver buiten haar professionele grenzen, op een gegeven moment werd ze slachtoffer van een cliënt die haar niet de credits gaf die haar toekwamen.

Toch een wijze les, al bracht het traject ons weer in bepaald opzicht op het punt waar we waren begonnen.