Emotionele achtbaan

Nu ik dit verhaal opschrijf, komt het op mijzelf heel nuchter over. Gewoon elke keer een traject van een heleboel maanden in één kort stukje tekst en dat is dat.

Dat is raar, want wat ik eigenlijk wil overbrengen, is de complete omwenteling in mijn eigen innerlijk. De titel van dit blogje dekt de lading voor geen enkele meter. Het was zeker een emotionele achtbaan, maar dan wel in honderdvoud. En dat kan ik op geen enkele manier echt overbrengen.

Toen ik uiteindelijk in wanhoop naar de huisarts stapte om aan de bel te trekken, werd mij gezegd dat ik in een noodsituatie verkeerde, en dat er direct hulp moest komen. Nu ben ik bijna twee jaar verder, de noodsituatie is twintig keer zo erg, en de hulp die via de instanties te krijgen zou moeten zijn, is er niet gekomen.

Toch is de emotionele achtbaan voor mij zelf verleden tijd. Dat klinkt misschien raar, want alle kinderen zijn door de Kinderbescherming uit huis geplaatst en ik kan ze niet dagelijks meemaken. Ik heb geen werk, geen huis, en krijg van mijn man geen enkele inzage in onze financiële gegevens. De echtscheiding is al lang aangevraagd (door mij) maar mijn man weigert alle medewerking en er is nog niet eens een begin gemaakt met een gezamenlijk ouderschapsplan. En dat is nog niet eens het enige.

Misschien klinkt het gek, maar ik ben gelukkig. De echte hulp is gekomen in de vorm van mijn vriendin en coach, die ongelooflijk grondig te werk kan gaan doordat zij de overtuigingen die zich mijn leven lang in mijn onderbewustzijn hadden vastgezet, in korte tijd boven water heeft gekregen en omgezet in positieve, volwassen overtuigingen. Hierover ga ik uiteraard veel meer schrijven!

Het resultaat hiervan is dat ik zie dat hoe meer ik loslaat, hoe meer alles als vanzelf geregeld wordt. En ik heb geleerd op een heel nieuwe manier naar de situatie te kijken. Ik kan een goede moeder zijn voor kinderen die ergens anders wonen. Sterker nog, dat ben ik ook. Juist doordat mijn eigen innerlijk zo verandert, veranderen zij mee de goede kant op. De onderlinge band wordt hechter. Ik zie overal positieve ontwikkelingen bij mijn kinderen. En is dat niet wat je als moeder eigenlijk wilt? (En dat had ik niet toen we allemaal nog thuis woonden - we waren allemaal losse eilandjes).

Misschien ga ik vanaf nu toch wel anders schrijven. Meer vanuit dit moment - en af en toe aanvullend wat er nog aan het chronologische verhaal ontbreekt. Laat maar weten als je wensen hebt op dit gebied!
Mailen kan naar bente.waterman@gmail.com