Het ergste wat je als moeder kan overkomen is denk ik dat je je kinderen kwijtraakt. Als ze uit huis worden gehaald en bij anderen worden neergezet, lijkt dat eerst het einde van de wereld. Maar als je leert accepteren wat er gebeurt, ga je gelukkig de positieve kanten ervan ervaren.
Zo gaat het bij mij. Ik moet eerlijk zeggen dat toen de kinderen nog thuis woonden, er vrij weinig echt contact was. Ze gingen hun eigen gang, we aten samen 's avonds aan tafel, dat wel, en dan ging iedereen weer zijn of haar eigen weg.
Nu is dat heel anders. Met elk kind heb ik nu beter contact dan voorheen, en daar ben ik heel dankbaar voor. Ik ben en blijf hun moeder - daarvan ben ik me nu zelfs meer bewust. Omdat ik mij richt op mijn eigen groei en emotionele ontwikkeling aan het inhalen ben, groeien zij als vanzelf mee. Echt waar! Dat komt door de onderlinge verbondenheid en het is een voorrecht om dit zelf te mogen meemaken.
De kinderen komen ook graag bij mij. Ik doe er moeite voor om ze bij elkaar te brengen, en haal zelfs de oudste op die al een poosje niet meer thuis woont maar net zo goed onderdeel is van een beschadigd gezin. Als emotionele beschadiging in het gezin is ontstaan, is het ook het meest helend om met gezinsleden samen te zijn. Dat is wat ik zie, en ik ben er dankbaar voor.
Mijn man is een ander verhaal. Ik vind niet dat ik bij de kinderen moet vragen naar het contact met hun vader, maar juist vanwege de kinderen vind ik het toch belangrijk om te weten hoe dit verloopt. Toevallig hoorde ik dat iemand anders aan een van de kinderen vroeg of mijn man wel eens langskwam, en toen hoorde ik dus dat hij dat helemaal niet doet.... Het is nog maar de vraag of dit positief of negatief is. Natuurlijk wil je dat kinderen een normale band met hun vader hebben, maar als die vader ziek is, en de kinderen beschadigt door zijn manier van zijn, dan is het op z'n minst lastig om die normale band te laten groeien. Helemaal als hulpverleners niet goed weten wat er aan de hand is, laat staan dat ze er stuur aan kunnen geven.
En zo is er een hoop om los te laten, wetend dat dit moet bij alles waar je zelf niets aan kunt veranderen. Ik kan alleen maar al mijn liefde geven - en laat dat nou net zijn wat het hardste nodig is!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten