Echtscheiding...

Mijn leven lang heb ik gedacht dat ik nooit zou scheiden. Berichten van relatieproblemen bij kennissen kwamen bij mij altijd hard aan en ik zwoer mezelf dat ik het zover niet zou laten komen.

Nog niet zo heel lang geleden zelfs beloofde ik een van de kinderen dat zij dat niet zou meemaken, en ik meende het oprecht.

Hier hoort bij dat ik altijd heb geloofd dat als je je door God laat leiden, dat je omstandigheden dan zonder problemen zijn. Dat je het goed hebt met de mensen om je heen. Dat er altijd een manier is om met ze om te gaan, hoe moeilijk ze ook zijn, doordat je je eigen wil niet doet.

Nu weet ik dat dat idee toch niet klopt. Ik weet nu beter dan ooit dat als je je door God laat leiden, dat je een gelukkig leven krijgt, onafhankelijk van hoe anderen zijn. En dat je de volle verantwoordelijkheid voor je eigen leven kunt nemen, maar nooit het leven van een ander kunt leiden. En dat je soms keuzes moet maken die voor anderen onbegrijpelijk kunnen zijn.

Als je in een relatie leeft met iemand die macht over jouw innerlijk wil hebben, kan het lang goed lijken te gaan omdat je blijft toegeven aan de wil van de ander. Maar iedereen begrijpt dat dit ongezond is, en mijn ervaring is dat toegeven ten koste van je eigen identiteit een grens is die je niet over moet gaan. 

Langzaam maar zeker begon ik te beseffen dat ons huwelijk op een scheiding zou uitlopen. Maar ik wist heel zeker dat ik zelf niet degene zou zijn die de stekker eruit trok. Ik zou volhouden en leren om juist te reageren en te handelen - en dat zou op een gegeven moment voor mijn man een reden zijn om te zeggen dat hij het met mij niet langer uithield. Zo kon ik recht overeind blijven staan zonder schuldgevoel over een scheiding. Het zou me immers worden aangedaan.

Tja, zo werkt het niet. Niet in mijn geval tenminste. Ik zal hier niet te breed uitweiden over de reden waarom ik toch zelf heb gekozen om de scheiding aan te vragen, maar op een gegeven moment wist ik zeker dat dit de enige juiste stap was.

Ik ben nog steeds heel erg blij dat ik net zo lang gewacht heb totdat ik zeker wist dat dit de bedoeling was. Want ik heb vaste grond onder mijn voeten, en dat heb ik hard nodig als ik mensen ontmoet die mijn beslissing veroordelen. Die zijn er namelijk ook. 

Het is altijd het veiligst om bij God raad te vragen, en erop te vertrouwen dat de gedachte die Hij je ingeeft, de juiste is. Dan heb je alle reden om vierkant achter je keuzes te staan - terwijl je tegelijkertijd begrip houdt voor mensen die het daar moeilijk mee hebben.