De laatste tijd is me steeds duidelijker geworden dat ik het etiket narcist helemaal niet meer zo belangrijk vind. Dat komt aan de ene kant doordat alle hulpverlening het woord niet wil horen. Aan de andere kant komt het door wat ik gelezen heb over geweldloze communicatie, waarbij alle psychische aandoeningen worden gezien als termen die het geheel troebel maken. Het gaat erom de mens te zien die onder al dat gedrag zit, en als mens zijn we gelijk aan elkaar.
Ik begon dit blog omdat ik mij (als professioneel coach) wil gaan richten op mensen in dezelfde situatie als ik: slachtoffers van narcisme. Nu zie ik dat dit gewoon een beperking is die ik mijzelf heb opgelegd. En toch is het volgens mij nuttig om mijn verhaal te vertellen op deze manier, juist om een positief geluid te laten horen tussen alle negativiteit rondom narcisme (met alle vooroordelen die daarbij horen).
Gaandeweg tijdens het traject met hulpverlening ging ik beseffen dat het er helemaal niet om ging of mijn man een narcist was ja of nee. Een etiket lost helemaal niets op. Het ging erom, hoe hij zich gedroeg, en hoe ik daar dan weer op zou moeten reageren. Ik heb het dan ook helemaal losgelaten dat hij naar de psychiater moet voor een diagnose. En ik doe niet mee aan acties als "narcissism awareness day" of zo.
Hoe ik hiermee in de toekomst verder ga, dat zal de toekomst zelf uitwijzen naarmate het zich uitrolt. Ik ben benieuwd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten