De rustige jaren waren nu echt voorbij. De man zocht contact met vrienden en die luisterden naar hem, geduldig, urenlang. Het gedrag van zijn vrouw werd hoe langer hoe gekker en het zat hem ontzettend hoog. Uren en uren besteedde hij aan het steeds maar weer uitleggen hoe gestoord zij deed, maanden lang, maar het leek bij de vrienden niet aan te slaan. Integendeel, ze probeerden de man uit te leggen dat ook hij een aandeel in het verhaal had. Hiervan raakte de man heel erg teleurgesteld, en hij verbrak het contact met deze vrienden.
Van het een kwam het ander, ze kwamen bij een relatietherapeut terecht, en er kwamen hulpverleners over de vloer. Maar bij niemand voelde de man zich gehoord. Niemand wilde hem steunen in zijn inzicht dat zijn vrouw dringend psychiatrische hulp nodig had. Hij begon bewijzen te verzamelen, en hield zijn vrouw continu in de gaten. Maar hoeveel bewijzen hij ook aanvoerde, en hoezeer ook de hulpverleners met hem instemden, het was nooit voldoende. Want ze déden niks met het verhaal.
Toen - als donderslag bij heldere hemel - kwam het nieuws dat zijn vrouw een scheiding had aangevraagd. Dit had ze niet met hem overlegd en de wanhoop dreigde hem te overweldigen. Dit had hij niet gewild! Hij wilde oud worden met haar! Hij begon zich nog meer op te winden, en probeerde hartstochtelijk om te bewijzen dat hij een vrouw had die hulp nodig had en die op dit moment niet toerekeningsvatbaar was.
Ze waren allebei al een tijdje bij De Waag in behandeling - elk apart, en ook waren er gezamenlijke gesprekken. Maar deze gesprekken waren voor de man heel teleurstellend en zijn wanhoop groeide alleen maar. Want ook de psychotherapeuten van De Waag wilden niet naar hem luisteren. Ze probeerden zelfs hem het idee aan te praten dat hij een aandeel in het geheel had, stel je voor! De man besloot dat het geen zin meer had om aan deze gesprekken deel te nemen.
Sjonge jonge wat kriebelt het in mij om de andere kant van het verhaal te vertellen..... en het is heel lastig om in de huid van de narcist te kruipen in deze periode. En toch ook zo herkenbaar. Want proberen we niet allemaal om onszelf schoon te praten en het gedrag van de ander te zien als de oorzaak van onze problemen? Pas waar je gaat inzien dat je eigen gedrag veroorzaakt wordt door je eigen gevoelens en (onbewuste) overtuigingen, begint er een geweldig mooi proces op gang te komen dat leidt tot eenheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten