Een van de meest frustrerende dingen is de factor tijd. Ik ben zo iemand die als ze eenmaal iets in haar hoofd heeft, het liefst heeft dat het gisteren al geregeld is. Maar zo werkt het niet. Loslaten is een lastige, maar ontzettend nuttige eigenschap om te leren, en ik krijg meer dan voldoende oefening.
Toen ik mijn laatste gesprek had bij de psychotherapeute, raadde zij mij aan om contact op te nemen met een forensisch mediator. Dat is iemand die door de rechtbank kan worden aangesteld om mensen te dwingen om de tafel te gaan zitten om afspraken te maken (of om in elk geval de mogelijkheid te onderzoeken in hoeverre er afspraken te maken zijn). Ik heb zo'n forensisch mediator aan de telefoon gehad en die bevestigde dat in mijn situatie dit een logische stap zou zijn. Zij zei dat zowel de voogd als de advocaat haar mochten bellen.
Eerst ben ik naar de voogd gegaan. Deze gaf mij een compliment dat ik mijn verantwoordelijkheid op deze manier wilde nemen, maar hij wilde zelf eerst contact met de mediator. Voordat het zover was, waren we twee weken verder. En het enige resultaat was een kort mailtje, dat dit inderdaad een stap zou kunnen zijn, en dat ik dit zelf moest regelen via een advocaat. Wat ik allebei al wist... (Maar goed, ik ben nog steeds van mening dat ik de voogd te vriend moet houden omdat hij uiteindelijk advies aan de rechtbank zal moeten geven over de situatie).
Vervolgens heb ik de advocaat gemaild. Dat ik dit op vrijdag aan het einde van de dag deed, hielp natuurlijk niet voor een snelle voortgang, en ik heb een advocaat die nog nooit eerder te maken had gehad met een forensisch mediator. Dus er moest gewacht worden tot de advocaat ook contact kon leggen met deze mediator, en dat duurde nog eens anderhalve week.
Vandaag heb ik formeel de opdracht gegeven tot deze nieuwe stap: het aanvragen via de rechter van een forensisch mediator, met als doel dat er afspraken gemaakt worden die nodig zijn voor het inrichten van onze levens, inclusief die van de kinderen. En dan is het loslaten en wachten op de volgende stap in dit proces.
Er is alleen één probleem: het geld is op. Daar kwam ik vorige week op pijnlijke wijze achter toen ik probeerde 3 euro te pinnen en dat niet kon. De gezamenlijke bankrekeningen blijken dik in het rood te staan en ik kan dus nu de advocaat niet betalen (ik krijg weliswaar gefinancierde rechtshulp, maar de eigen bijdrage is alsnog 345 euro).
Voor mijn eigen levensonderhoud heb ik iemand gevonden die voor mij wil voorschieten totdat ik het kan terugbetalen (nadat het huis is verkocht), maar dit soort extra uitgaven liggen vrij zwaar op mijn maag.
Ik heb besloten om de factuur gewoon nog even te laten liggen tot de vervaldatum (twee weken) in zicht komt, en dan hoop ik dat mij duidelijk is geworden hoe ik hem kan voldoen.
Mijn leven is in geen geval saai te noemen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten