Na de sessie van gisteren was het alsof het deksel van mijn kindertijd werd afgehaald. De één na de ander plopten de positieve herinneringen aan mijn moeder op.
Mijn moeder was ontzettend muzikaal. Ze hield veel van zingen en gebruikte dat ook om een positieve sfeer in huis te brengen. Ze bracht zingend het dienblad met koffie en ander drinken naar de kamer, zodat we wisten dat er iets voor ons klaarstond.
Ze zong allemaal wiegeliedjes als we gingen slapen. Ik ken ze nog. Eén van die wiegeliedjes bracht me weer in tranen:
"Moeder zit te driegen
aan een mantelzoom.
Zusje moet nu wiegen.
Broederke, slaap en droom.
Broederke, broederke, broederke mijn
laat mij, laat mij uw moederke zijn".
Een ander jeugdtrauma van mij wordt hier mooi in beschreven. Dat ik de zorg voor mijn jongere zusjes op mij nam om mijn moeder te ontlasten. En mijn uiterste best deed om zo min mogelijk tot last te zijn...
Wat is het toch belangrijk om niets weg te duwen! Om alles open en eerlijk te bekijken, te durven denken, te durven concluderen, en de juiste weg te weten om ermee om te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten