Vandaag heb ik een volgende sessie met mijn coach gehad over mijn moeder. Hier had ik al de hele week over lopen nadenken, en ik was tot de ontdekking gekomen dat ik wel herinneringen aan mijn moeder had, maar alleen de negatieve. Ik was een heel braaf kind, maar af en toe ging ik toch over de grens die door mijn ouders was getrokken. Wij mochten bijvoorbeeld geen vieze woorden zeggen zoals poep, en toen ik voor mijn 4e verjaardag een setje met letters had gekregen, en dacht slim te zijn door met die letters POEP te schrijven, trapte mijn moeder daar niet in en liet mij mijn mond spoelen met zout water. Mijn andere herinneringen uit mijn kindertijd waren soortgelijk: afkeuring als ik over de grens was gegaan of afkeuring over mijn vermeende ijdelheid, als ik blij was met een setje (gekregen!) lichtroze kleding.
Mijn coach had er een hele kluif aan om in mij de boosheid aan het licht te brengen die er in mij aanwezig was maar die zich goed had verstopt. Ik bleef mijn moeder verdedigen en het goedpraten, wetende dat zij haar best heeft gedaan, en dat zij gewoon het gezinsbeleid uitvoerde. Het stomme is dat ik wel boos kon worden op mijn ouders omdat ze totaal onbegrip hadden voor een broer van mij, en ik weet dat ze hem daarmee diep gekwetst hebben.
Nu is mijn coach er een kei in om te benoem wat er in de weg kan zitten aan onbewuste overtuigingen, en die kan zij mij bovendien uit mijn onbewuste laten elimineren door een opdracht te geven. Zo hebben we de overtuiging geïdentificeerd en weggehaald dat je niet boos mag worden op je ouders. Dat het verkeerd is om boos te worden op je ouders. Dat je de relatie met je ouders slechter maakt als je boos wordt op hen. Enzovoort.
En toen kreeg ik de wonderlijke ervaring dat ik mijn boosheid kon voelen. Het voelde als een boosheid die er gezeten had en weer weg was. Als ik erbij wilde komen, was het alsof een ballon mij ontsnapte en de lucht in vloog. En ik voelde mijzelf zwaarder. In de plaats van de verdrongen boosheid was er begrip gekomen naar mijn moeder. En dat ik mij zwaarder voelde, dat noemde mijn coach 'aarden', ik was beter geaard. Ik was stomverbaasd. Het effect van mijn boosheid willen zien en toelaten, was niet dat de relatie met mijn ouders verbroken werd, maar juist dat die beter werd!
En ik voelde mij ook meer capabel om mijn kinderen te geven wat zij nodig hebben.
Wat is het toch raar om te gaan zien hoe fout het is om kinderen te leren dat boosheid niet mag! Ik heb geleerd om het kind (mijn natuurlijke emoties) met het badwater weg te gooien. Waarbij het badwater staat voor de verkeerde manier om met je natuurlijke emoties om te gaan.
Wat ben ik bevoorrecht dat ik dit (alsnog) mag leren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten